Atom altı seviyeden en gelişmiş insan toplumlarına kadar her şey iki temel, ancak zıt unsurdan oluşur. Birini pozitif, diğerini negatif olarak tanımlıyoruz. Örneğin, bir protondaki elektrik yükünü pozitif, elektrondaki elektrik yükünü negatif olarak tanımlarız. Işığı pozitif, karanlığı negatif, büyümeyi pozitif ve zayıflamayı/yaşlanmayı negatif, doğumu pozitif ve ölümü negatif olarak tanımlıyoruz ve sevgiyi pozitif, nefreti negatif olarak tanımlıyoruz. Tanımlarımıza da değer atfediyoruz: Pozitif olanı iyi, negatif olanı kötü olarak değerlendiriyoruz.

Ama hayat durağan durumlardan değil, döngülerden oluşur. Oluşum ve bozunum iç içe geçmiştir ve biri olmadan diğerine sahip olamazdık. Bu nedenle ikisi de ne iyidir ne de kötü. Nefrete sahip olmasaydık sevgiye sahip olmazdık, öyleyse hangisi iyi, hangisi kötü? Bir döngüde, tıpkı bir çarkta olduğu gibi, her şey olası tüm konumlardan geçer; hiçbir şeyin mutlak, değişmeyen bir değeri yoktur; hepsi döngüdeki konumuna bağlıdır.

Şimdi, bir çift karşıt öğeden, bir öğeyi çıkarırsak ne olacağını hayal edin. Gece olmasaydı gündüze ne olurdu? Ölüm olmasaydı hayata ne olurdu? Ancak her ikisine de sahip olduğumuzda eksiksiz ve işleyen bir sisteme sahibiz. Dengeli sayıda proton ve elektronumuz varsa, tam bir atomumuz olur. Bir bölgede dengeli sayıda hayvanımız varsa, istikrarlı ve sağlıklı bir ekosisteme sahibizdir.

İşler geliştikçe, bir yöne doğru eğilir ve yönelir ve her seferinde, zıt unsurun lehine vazgeçene kadar farklı bir yön idareyi ele alır. Az çok istikrarlı bir dengeye ulaştıklarında, bu, sistemin yapımını tamamladığının ve bunun üzerine yeni bir sistemin gelişmeye başladığının bir işaretidir. Evrimin basitten karmaşığa gitmesinin ve insan toplumunun daha küçük ve basit toplumlardan daha büyük ve daha karmaşık olanlara doğru evrimleşmesinin nedeni budur.

Aynı model tüm yaratılışın içine nüfuz eder; pozitiften negatife olan eğilim, gerçekliğin motorudur. Asla durmaz; istikrara ulaştığında, yeni seviye bir kez daha uyum ve istikrara ulaşana kadar, ancak sadece başka bir seviyeyi, daha da yükseğe çıkarmak için eğilim sürecinin baştan başladığı yeni bir seviyeyi ortaya çıkarır.

İnsan toplumları, gerçekliğin geri kalanıyla aynı süreçten geçer. Geçen yüzyıl, insanlığın ulaşabileceği aşırılıkları gösterdi. Bu konuda 1950’lerin başlarında yazan, öğretmenimin babası Baal HaSulam, “İnsanlık kendisini zaten Almanya’da olduğu gibi aşırı sağa ya da Rusya’da olduğu gibi aşırı sola attı, ancak kendileri için durumu kolaylaştırmadılar, hastalığı ve ıstırabı daha da kötüleştirdiler.” diye zaten belirtmişti. Tüm realite gibi, insan toplumu da aşırılıklardan geçmek zorundaydı, ama aynı zamanda, aşırılıkların karşılıklı destek içinde var olduğu ve bir sonraki gelişim seviyesine geçildiği yerde, o dengesini bulmak zorundadır.

Bu bizim zaman içinde mevcut meselemizdir. En fanatik aşırılıkları yapmak için elimizden gelenin en iyisini denedik, ama hepsi (olması gerektiği gibi) karşıtlarına boyun eğdiler ve bunlar da çöktü. Şimdi, eşzamanlı olarak var olan tüm uç noktalara sahibiz ve atomlar, mevsimler ve tüm hayvanlar gibi birbirlerini tamamlama zamanı.

Bununla birlikte, insanoğlunun benzersizliği burada devreye girer: Tüm doğada, eğilim ve sonrasında gelen uyum, doğanın içsel güçleri aracılığıyla kendi başlarına gerçekleşir. İnsanlık farklıdır. Zaten eşzamanlı olarak var olmaktayız, ancak bu fikre direniyoruz ve hala birbirimizi etkisiz hale getirmeye çalışıyoruz. Gelişimin bir sonraki aşamasını ortaya çıkarabilecek sağlıklı dengeyi yaratmak için, sürecin farkında olmalı, karşıtımızla bir arada yaşamayı kabul etmeli, karşılıklı bağımlılığımızı ve diğer taraf olmadan gelişemeyeceğimizi kabul etmeliyiz.

Üstelik bunu her düzeyde kabul etmeliyiz. Cinsiyet, ırk, kültür, görüşler ve insan varoluşuyla ilgili her şeyde bu farkındalık sürecinden geçmeliyiz. Örneğin, toplumda hem Demokratların hem de Cumhuriyetçilerin olduğunu kabul etmezsek, asla siyasi uçurumun üzerine çıkamayız. Her iki görüşü de içeren daha yüksek ve daha gelişmiş bir gerçeklik üretmek yerine, kan dökülene kadar pislik çukuruna batacağız.

Daha da kötüsü, ne kadar kan akıttığımız önemli değil, tıpkı bizi yarattığı gibi, doğa onu da yarattığı için karşı tarafı ortadan kaldıramayacağız. Şans eseri bir taraf diğerini yok ederse, “kazanan” taraf da ortadan kalkacaktır, çünkü karşı tarafı artık olmayacaktır. İlerlemeyi bırakacağız, doğa bu durumu yeniden yaratacak ve nihayetinde her iki tarafın da var olması ve birbirini tamamlaması gerektiğini kabul etmek zorunda kalacağız.

Ancak o zaman daha yüksek seviye ortaya çıkacaktır. Her iki karşıtın da zorunlu olduğunu kabul ettiğimizde, bir sonraki gelişim seviyesine yükseleceğiz. Bu evrimin sırrıdır.

Filed under: Hayat, Tabiat, Toplum | İyi İle Kötü Arasında için yorumlar kapalı