Dünya, tamamen farklı görünen ve hissettiren Amerika dışında, neredeyse aynı olurdu. Amerika daha çok Fransa, Almanya ve İngiltere gibi bir Batı Avrupa ülkesine benzerdi.

Bir yandan Amerika bugün olduğundan daha kapalı olurdu. Öte yandan, doğanın belirli bir plana göre geliştiğini ve dünyayı bir denge durumuna getirdiğini anlamamız gerekir. Bu nedenle tarihi sübjektif bir tarzda tartışmanın bir anlamı yoktur çünkü yaşadığımız gelişme mutlaktır. Dün olanların olması gerektiğini ve başka bir şekilde olamayacağını söylemeliyiz. Ayrıca, geçmişten asla pişmanlık duymamalıyız, ama buna karşılık her zaman bugünü ve geleceği göz önünde bulundurarak düşünmeli ve hareket etmeliyiz.

Belirli bir tarihsel olay akışından pişmanlık duymak, hayata sağlıksız, etkisiz ve zararlı bir yaklaşımdır. Neden? Bunun nedeni, tarihin gelişimi değiştirilemezdir ve olan her şey çok özel bir amaç içindi – bizi doğa ile son bir denge durumuna yönlendirmek. Bu nedenle, şu andan itibaren kendimizi “Ben kendim için değilsem,  kim benim için?” şeklinde ayarlarsak ve geçmişle ilgili olarak “O’ndan başkası yok” yani doğa her şeyi tam da gerektiği gibi yapmıştır dersek,  çok daha iyi oluruz. Geliştiğimiz yolu bu noktaya kadar değiştiremeyiz ve bu yüzden ona odaklanmamalıyız.

Bu nedenle geçmişe dair pişmanlık duyacağımız bir şey yok. Böyle bir yaklaşımla geçmişe bakarsak, böyle yaparak tuz direğine dönüşen ve bununla hiçbir şey elde etmemiş olan Lut’un karısı gibi oluruz.

Bu nedenle geleceğimize odaklanmalıyız. İnsanlık için olumlu bir gelecek neye benzer? Kendimiz ve doğa için olumlu bir gelecek inşa etmeye odaklanırsak, ancak doğa yasalarını anlayarak, doğanın nasıl çalıştığını bilerek ve bu yasalara riayet ederek sonuca varacağız, o zaman herkes için çok daha iyi bir geleceği gerçekleştirme yolunda olacağız.

Filed under: Birlik, Dünya, Karşılıklı Sorumluluk, Tabiat - “Afrikalılar Amerika’ya Köle Olarak Veya Başka Bir Şekilde Getirilmeseydi Dünya Nasıl Farklı Olurdu?” (Quora) için yorumlar kapalı

Son gönderilerimden birine bir açıklama; bir yandan Covid-19’un evde kalmamız ve birbirimizden kopmamız için geldiğini söylüyorum.  Öte yandan, bize doğaya nasıl yakın olacağımızı öğretmek için geldiğini söylüyorum. Ama bizler sosyal varlıklar olduğumuz için insanın doğası başkalarıyla bağ kurmak olduğundan, burada bariz bir çelişki var çünkü evde kilitliyseniz bağ kuramazsınız.

“Git Sevgilim” adlı bir Yahudi şiirinde bir satırda şöyle yazıyor: “İşin sonu ilk düşüncededir.” Bu, bir şey yaptığınızda, onu başarmak için çalışmaya başlamadan önce elde etmek istediğiniz nihai sonucu düşünmeniz gerektiği anlamına gelir. Aksi takdirde, yanlış yola gideceğiniz kesindir.

Aynı şey Covid ve insanlığın bununla nasıl başa çıkması gerektiği için de geçerlidir. İnsanların sosyal varlıklar olduğu çok doğrudur. Ayrıca, insanlığın tüm amacı, hem bireylere hem de insan toplumuna fayda sağlayacak şekilde bağ kurmaktır. Ancak bu hedefe ulaşmak için, bu faydaları sağlayacak şekilde nasıl bağ kuracağımızı bilmemiz gerekir. Yanlış bağ kurarsak kendimize, insan toplumuna ve tüm gezegenimize zarar veririz.

Şu anda, yanlış bir şekilde bağ kurduğumuza şüphe yok. Dünyadaki insan ilişkilerinin hızlı bir taraması; ülkeler arasında ve ülkeler içinde düşmanlığın, istismarın, yaygın öldürme ve cinayetlerin, finansal sömürünün, askeri silahlanma yarışının, nükleer silah elde etme hırslarının, ırkla ilgili sosyal gerilimlerin, depresyonun, baskının, saldırganlığın ve akla gelebilecek her türlü kötülüğün korkutucu bir resmini ortaya koyuyor. İnsan toplumu zalimlikle doludur.

Şimdiye kadar doğa, tabiri caizse, “her şeyi kendimiz halletmemize” izin verdi. Ancak geçtiğimiz birkaç on yıl içinde, ya değişmek istemediğimiz ya da değiştirilemeyeceğimiz ve birbirimizi yok etme çabalarımızda ana gezegenimizi yok edeceğimiz ortaya çıktı.

Peki, çocukları kavga etmeyi bırakmadığında ve her şeyi kendi başlarına çözemediğinde ebeveynler ne yapar? Onları ayrı odalarına gönderirler. Açıkçası, ebeveynler sevgili çocuklarının iyi geçinip, en iyi arkadaş olduklarını görmekten başka bir şey istemezler. Ancak çocukları arasında barış sağlamak için tüm çabaları başarısız olursa, çocukları tamamen ayırarak savaşı durdurmak zorunda kalırlar. Daha sonra, kavga durduğunda, ebeveynler ve çocuklar sakince ilişkilerini inceleyebilir ve daha olumlu bir bağ kurmaya başlayabilirler. Ancak, bağ kurmalarına izin verildiğinde bile, çocuklar bir kez daha yaramazlık yaparlarsa odalarına geri gönderilebileceklerini her zaman hatırlamalıdırlar.

Doğa bizimle o ebeveynler gibi ilgileniyor. Artık doğal afetler veya diğer yerel krizler yoluyla bizi yerel olarak “cezalandırmakla” yetinmemektedir. Bize insanlığın başkalarına ve doğaya yönelik düşmanca operasyonlarını durduran küresel bir darbe gönderdi. Örnekteki sevgi dolu ebeveynler gibi, fikir bizi birbirimizden tamamen koparmak değildir. Aksine, fikir birbirimizle nasıl olumlu bir şekilde bağ kuracağımızı öğrenmemize izin vermektir, her seferinde bir adım.

Olumlu bir şekilde bağ kurmayı istemeye başlar başlamaz, doğa olumlu yanıt verecektir. O, bir insan gibi değil, daha çok belirli uyaranlara tepki veren bir makine gibi çalışır. Ona benzer işleyen her şey doğanın olumlu tepkisini uyandırır ve ona aykırı çalışan her şey olumsuz bir tepki uyandırır.

Doğa uyumlu ve dengeli bir sistem olarak işlev gördüğü için, bir önceki yazımda da yazdığım gibi, dengeli ve uyumlu bir insan toplumu inşa edersek, doğa bize herhangi bir kısıtlama veya sınırlama getirmeyecektir. Fakat birbirimize zorbalık etmekte ısrar edersek, doğa hepimizden daha büyük bir zorbadır. Hepimiz için doğanın derslerini, gücünü gösterdikten sonra değil daha erken öğrenmeyi umuyorum.

Filed under: Birlik, Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk, Tabiat - “Karantina Zamanında İnsan İlişkileri” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Soru: Bir kişiye grubun kendisinden daha önemli olduğunu öğretmek mümkün müdür?

Cevap: Bunu, özel ekiplerde – denizaltılarda veya dağcılarla – çalışan, genel olarak, ekipteki bağlarına bağlı olarak, sürekli hayatta kalma sorunuyla karşı karşıya kalan kişilerde görüyoruz. Birbirlerine o kadar tutunurlar ki, arkadaşları ölürse hayatlarını vermeye hazırdırlar.

Soru: Esas olarak, tüm yetiştirme sürecinin, doğamızın ötesine geçmeden bile, benmerkezci bir dünya görüşünün özgecil bir dünya görüşüne dönüşmesi gerçeğinden mi bahsediyoruz?

Cevap: Evet, yine de bencillik çerçevesinde.

Yorum: Ancak bunun işe yaramadığını görebiliriz. Anaokulunda ve okulda bizi ne kadar eğitmeye çalışsalar da.

Cevabım: Üzerimizde düzgün çalışmadılar. Kişi, kaderini ancak kolektifine hizmet ederken görecek bir varlığa dönüştürülebilir. Bu, genellikle küçük, kapalı gruplardadır, kişi varlığını kolektif ile çok fazla özdeşleştirdiğinde çalışır, eğer kolektif ölürse, o da ölür. Onlar olmadan var olamaz.

Filed under: Birlik, Grup - Arkadaşlar İçin Yaşamak için yorumlar kapalı

Soru: Maneviyat özlemi çeken bir kişi, çoğu zaman kendi güçleri sayesinde ilerlediğini düşünür, ama gerçek şu ki, kişi güçsüzdür. Bir yandan, bütün gücünü tüketmiştir. Diğer yandan, hedefin önemi ile şarj olmuş bir grup vardır. Bir kişi grubun arzusunun merkezini kaybetmemesi için ne yapmalıdır?

Cevap: Kimsenin doğru yoldan sapmaması için birbirinizi kollamanız, birbirinizi takip etmeniz ve birbirinize sımsıkı sarılmanız gerekir. Tek bir teknede devrilmeden durabilmenizin tek yolu budur ve o zaman hedefe doğru ilerleyebilirsiniz.

Hedefe doğru ilerlemek ne anlama gelir? Bu, grupta daha da büyük bir birliğe doğru bir harekettir. Karşılıklı yakınlık, grup içinde Yaradan’ın gerçek ifşasını uyandıracak ve çağıracak bir yoğunluğa ulaşacaktır!

Böylece, her zaman içinize doğru hareket edin, birbirinize daha yakın olun ve bunun sizin kurtuluşunuz olduğunu ve asla yanlış gitmeyeceğinizi göreceksiniz.

Filed under: 10'lu Gruplar, Birlik, Grup - Grubun Merkezini Nasıl Kaybetmeyiz? için yorumlar kapalı

Soru: İsrail topraklarına ulaşmak için karşılıklı garanti şartını kabul etmek zorunda mısınız?

Cevap: Toprak terimi, manevi temeli ifade eder. İsrail toprağı, Filistin veya İsrail Devleti değil, insanların karşılıklı sevgi koşulunda olduğu manevi bir niteliktir.

Yorum: Kabala, toprağın yani Eretz’in bir arzu olduğunu ve İsrail’in, Yaradan için, ihsan etme niteliği için çabalayanlar olduğunu açıklar.

Tora, halk Sina Dağı’na geldiği zaman, aralarında kin doğduğunda, onlara bir koşul verildiğini anlatır: Ya birleşeceksiniz ya da burası mezarınız olacaktır.

Cevabım: Birleşme doğanın ana yasasıdır ve bizler bunu gerçekleştirmeliyiz. Mesele şu ki, Büyük Patlama’dan sonra arzumuz çok sayıda arzuya bölündü ve onları birleştirmemiz gerekiyor.

Tüm doğa, kendi yasalarına göre ancak çok yavaş, kademeli olarak birleşmeye çalışıyor. Aramızda kendi seviyemizde, insan seviyesinde yani doğanın en yüksek seviyesinde birleşmemiz gerekiyor.

Sorun burada ortaya çıkıyor: Farkında değiliz, anlamıyoruz ve uygulamak istemiyoruz. Ama yine de bu görevi ya iyi niyetle ya da dedikleri gibi sopayla, mutluluğa tamamlamalıyız.

Filed under: Birlik, Kabala, Tabiat - Bağ Kurmak Doğanın Ana Yasasıdır için yorumlar kapalı

Ben hükümeti değiştirme taraftarı değildim ama bir kez olduysa, bunu mevcut durumu gözden geçirmek ve bağa doğru ilerlemeye başlamak için bir fırsat olarak görmeliyiz. Bağ, yalnızca ilgili tüm taraflar bağ kurmak istediğinde gerçekleşebilir. Bağı yaratmak için iki adım vardır: 1. Tarafların bağ kurmak istemesi ve 2. Bağ kurmak için yapılması gerekenleri yapmaları gerekir.

İlk adım aslında en zorudur. Nerede olduğumuzu gözden geçirmeyi, ne kadar kopuk olduğumuzu fark etmeyi ve ulusun her kesiminden her rakip birimine yayılan nefretin kabul edilemez olduğuna karar vermeyi gerektirir. Başka bir deyişle, sıkıntılarımız için başkalarını suçlamanın, kendi nefretimizin durumu düzeltmeye katkıda bulunmadığını kabul etmeye geçmeliyiz. Herkes bu sürece katılırsa, bu kendi içinde işleri daha iyiye doğru değiştirmeye başlayacak. Ancak bu bizi çok zor bir sonuca götürecek: İkinci adımı uygulayamıyoruz. Diğer tarafla, tüm sorunlarımızdan sorumlu olduğunu düşündüğümüz tarafla bağ kuramıyoruz. Nefret etmekten vazgeçemiyoruz.

Ancak çaresizlik duygumuz tam da ihtiyacımız olan şey; bu 2. adımın başlangıcıdır. Bu noktada, nefretimizin üstesinden gelemeyeceğimizin farkındayız çünkü o ruhumuzda kök salmıştır; bu bizim doğamızdır, yazıldığı gibi “Bir adamın kalbinin eğilimi gençliğinden beri kötüdür” (Yaratılış 8:21). Bunun Kutsal Kitap’taki bir özdeyiş olmadığının farkına varırız; bu hayatın bir gerçeğidir; o bizim kim olduğumuzdur!

Bu sürecin güzelliği şu ki, o kriz anında, bağ kurmak için hiçbir şey yapmıyormuşuz gibi hissettiğimizde ya da nefretimiz bizden daha güçlü olduğu için bu konuda hiçbir şey yapamayacağımızı hissettiğimizde, gereken tek şey budur – bağın kurulmasını istemek ve bunu gerçekleştiremeyeceğimizin farkına varmak. Hepimiz ya da en azından yeteri kadarımız, onu yeterince çok istediğimizde, görünüşe göre kendiliğinden gerçekleşecek; kalplerimiz birbirimize açılacak ve yeni bir duygu gelecek.

Gerçekliği eylemlerle belirlediğimizi düşünüyoruz, ama aslında onu arzularımızla belirliyoruz. Başkalarının zarar görmesini istediğimizde, berbat bir dünya yaratırız. Başkalarının sevincini istediğimizde, güzel bir dünya yaratırız. Nefret ettiğimizde ama sevmek istediğimizde, kendimizi düşmandan sevgiliye değiştiririz ve etrafımızdaki dünya da bizimle birlikte değişir.

Bu nedenle, ihtiyacımız olan tek şey, iyi bağlar, dostluk, dayanışma veya aklınıza gelebilecek herhangi bir olumlu duygu geliştirmenin önemini zihinlerimize ve kalplerimize yerleştirmek ve bunu ülkenin tüm kesimlerini kapsayan toplum genelinde geliştirmektir. Bu duyguları hissetmek bizim için yeterince önemli hale geldiğinde, onları gerçekten hissetmek isteyeceğiz. Ve gerçekten istediğimizde, bu olacaktır.

Filed under: Birlik, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “Bağa Doğru Hareket Etme Şansı” (Linkedin) için yorumlar kapalı

İlk kez büyükbaba olduğumda ve torunumu ilk gördüğümde kalbim sevgiyle doldu. Onu kollarımda tuttum; onunla oynamak, onu iyi hissettirecek bir şeyler yapmak istedim. O zamana kadar hiç böyle bir duygu yaşamamıştım.

Sevgi, bu dünyada olmamızın sebebidir; dünyanın yaratılma sebebidir. Ancak büyükbabanın toruna olan içgüdüsel sevgisi gibi doğal sevgiden farklı olarak, yabancılar arasında sevgiden ziyade doğal direnç, yabancılaşma ve düşmanlık vardır.

Ancak hayat tam da bu duyguların üstesinden gelinerek şekillenir. Her canlı, dirençleri ve zorlukları aşarak gelişir. Bu “engeller” büyüme ve gelişme ihtiyacını yaratır. Zorluklar ve dirençler olmasaydı, evrim olmazdı ve insanlar asla var olmazdı.

Bu nedenle başkalarından ayrılma, onlara yabancılaşma ve düşmanlık duyguları olumsuz duygular değildir; onlar büyüme için kaldıraçlardır. Onların üzerine yükselmek ve büyümek istemediğimizde onları olumsuz olarak görüyoruz. Onları reddetmek ve onlardan korkmak yerine, büyümek ve kendimizi geliştirmek için fırsatlar olarak görseydik, onları memnuniyetle karşılar ve onlardan çok faydalanırdık. Üstelik onların üzerine yükselerek, o “engellerin” ortaya çıkmasından önce sahip olduğumuzdan daha büyük ve daha sıkı bir bağ oluşturabilirdik.

Örneğin, insan vücudunun karmaşıklığına kıyasla tek hücreli bir yaratığın karmaşıklığını düşünün. Onlar kıyaslanamaz. İnsan vücudu gibi karmaşık bir sistemin yaratılmasının nedeni, tam da tüm karmaşıklık düzeylerinin insan organizmasını oluşturmaya gelmeden önce karşılaştıkları engellerdir. Bu nedenle, bir anlamda, yaşamlarımızı, varlığımızı, bizden önceki seviyelerde ortaya çıkan nefret ve ayrılığa “borçluyuz”.

Bu bize, bugün aramızda ifşa edilen nefretle yüzleşme görevimizden kaçamayacağımızı öğretmelidir. Nefret, evrimi ve daha büyük birliği teşvik etmekten başka bir nedenle ortaya çıkmaz. Direnişimizle yüzleşmekten ve yeni ve daha sert nefret seviyesinin üzerinde birleşmekten kaçınırsak, kendi türümüzün evrimini engelleyeceğiz ve bunun bedelini ağır ödeyeceğiz.

Gezegenimizi saran toplumsal krizlere karşı tavrımız bu nedenle aile içinde olduğu kadar doğal değil, bilinçli ve niyetle olmalıdır. Kendimizi aile gibi hissetmediğimizi kabul etmeli, aile ilişkilerini örnek almak için çaba göstermeli ve aramızda bu tür ilişkiler kurmak için birlikte çalışmalıyız.

Buradaki anahtar kelime “birlikte”dir. Karşılıklı yabancılaşmanın üstesinden gelmek, nüfusun tüm kesimlerinin katıldığı karşılıklı bir çaba ile olmalıdır. Aksi takdirde, bir parça diğerini sömürecek ve tüm başarı bir iskambil destesi gibi yuvarlanacaktır. Gerçekten tek bir aile gibi hissedene kadar, ayrılığımızın üzerinde birlik oluşturmanın ne kadar önemli olduğunun bilincini yerleştirmeliyiz. Bugün hayatlarımız ve sevdiklerimizin hayatları buna bağlıdır.

Filed under: Birlik, Sevgi, Toplum - “Bir Büyükbabanın Kalbi” (Linkedin) için yorumlar kapalı

İnsanlığın karşı karşıya olduğu sayısız görev var: İklim üzerindeki olumsuz etkimizi dengelemeli, herkesin temiz içme suyuna, asgari sağlık hizmetine ve temel gıdaya sahip olduğundan emin olmalıyız. Ayrıca dünyanın her yerindeki milyonlarca, hatta milyarlarca ezilen insana, sahip olanlar ve olmayanlar arasındaki artan eşitsizliğe, her şeye sahipmiş gibi görünen ama hayattan tatmin alamayan birçok insanın depresyonuna ve benzerlerine yönelmeliyiz. Tüm bu sorunlarla nasıl başa çıkabiliriz? Kısa cevap “Yapamayız!” (Kısmen), daha uzun cevap, “Yapamayız çünkü ortak köklerini aramak yerine sorunlarla ayrı ayrı ilgileniyoruz. Bununla ilgilenmiş olsaydık, hepsini hızlı bir şekilde çözerdik.”

Şimdiye kadar, olup biten her şeyin kökenindeki temel nedeni ciddi olarak araştıran birini görmedim. Sosyal, duygusal, çevresel ve politik tüm sorunlarımızın ortak hiçbir yanı olamaz mı? Yani, onlar için açıkça ortak olan tek şey insan, peki bu sorunlara neden olan insan hakkında ne var? Farklı sorunlara neden olan farklı şeyler mi var, yoksa bunlar bir tek kök kusurdan mı kaynaklanıyor?

Bilimde ve Kabala’da öğrendiğim her şeye göre, her şey birbirine bağlı. Çalıştığım bilim dalı olan sibernetik, sistemlerle nasıl başa çıkılacağını öğretir. Parçaları birbiriyle ilişkili ve birbirine bağımlı olan bir sistem olarak her şeyle ilgilidir. Kabala bilgeliği de tam olarak aynı şeyi söyler. Bu nedenle doğal sonuç, sorunun hepimizi birbirine bağlayan, içinde yaşadığımız sistemde olduğu olmalıdır.

Başka bir deyişle, sistemdeki parçalar arasındaki bağları düzeltirsek sistem daha iyi işleyecek, dengeyi ya da daha bilimsel bir dil kullanırsak homeostaziyi sağlayacak ve hayatımız sorunsuz işleyecektir. Bu nedenle, sorunlarımızın temel nedeni, her bir parçada ayrı ayrı değil, aralarındaki bağlantılardadır.

Şu anda, bu bağlar olumsuz. Bu, parçaların sistemden ayrılmaya veya sistemi ele geçirmeye çalıştığı anlamına gelir. Beynimizi örnek alırsanız, beynimizdeki nöron sanki diğerlerinden ayrılmaya ya da alternatif olarak onlara hükmetmeye çalışmış gibi olur. Böyle bir beyin işlevsel olabilir mi?

İnsanlık, yaşadığımız dünyanın beyni gibidir. Oysa biz de az önce verdiğim örnekteki beyin kadar işlevsiziz; bu yüzden gezegenimiz ve yaşamlarımız çok sıkıntılı görünüyor.

Eğer yaşadığımız dünyayı değiştirmek, toplumumuzu değiştirmek ve kendi geleceğimizi şu anda bizi bekleyen sefil gelecekten, sahip olabileceğimiz muhteşem geleceğe değiştirmek istiyorsak, bağlarımızı onarmalıyız. Ve düzeltmemiz gereken bağlarımız olduğundan, bunu ancak karşılıklı bir değişim kararıyla birlikte yapabiliriz. Negatif bağlarımızda sorununun ciddiyetini anlayan insan sayısı arttıkça, hepimiz onu değiştirmek isteyeceğiz. Ve bağlarımızı ne kadar değiştirmek istersek, başarmak o kadar kolay olacak.

Dolayısıyla iyileşme sürecinde iki aşama vardır: 1. Farkındalık, 2. İyileşme. Şu anda yeterli sayıda insan, birden çok sorunumuzun tekil nedeninin farkında değil. Bu nedenle şu anda ana görevimiz, bağlarımızı olumsuzdan olumluya dönüştürerek dünyayı ve hayatımızı değiştireceğimizi duyurmaktır. Yeterince insan bunu fark ettiğinde 2. aşama başlayacak ve bu, 1. aşamadan çok daha kolay ve hızlı olacak.

Filed under: Birlik, Dünya, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “İnsanlığın Karşı Karşıya Olduğu Görev” (Linkedin) için yorumlar kapalı

İnsanlık, kendi yaşamına ve gelişimine mantıklı, gerçekçi bir tutum almaya başlayabildiğinde, Tora ortaya çıkmaya başladı.

Bu ilk kez Adam HaRishon zamanında, daha sonra antik Babil’de, Adem’den yirmi kuşak öğrenciden sonra, Babil’in manevi lideri olan ve dünyadaki yetmiş ulustan oluşan Babillilerin doğal egoist gelişimine karşı çıkan İbrahim’de oldu.

İbrahim bu sistemi anlamaya çalıştı, algılayabilecek hale geldi ve öğrencilerine aktardı. Babası Babillilerin büyük bir manevi lideriydi. İbrahim, onlara varoluşun manevi özünü açıklayarak Babil halkını yükseltmeyi başardı. Ona cevap verenler onu takip edip Babil’den ayrıldılar.

İbrahim, insanın, bencilliğine rağmen komşunu kendin gibi sevme ilkesine dayalı, tamamen birbiriyle bağlantılı bir sisteme, bilinçli olarak getirilebilmesi için tüm doğanın böyle yaratıldığını açıkladı.

Egoizm bize özel olarak verilmiştir, böylece birbirimize olan nefretten aramızdaki sevgi durumuna geçebiliriz. Esas olarak, fikir çok basittir, tüm anlaşmazlıkların üzerine sevgiyi inşa etmek. Onlara öğrettiği buydu.

İçinde bulunduğumuz küresel doğa, onun maddi ve manevi tüm parçalarını, sonunda bu duruma gelmek için zorunlu kılmaktadır. Bunu anlayan ve İbrahim’i izleyen Babilliler, kendilerini kendi aralarında bir bağ kurma anlamında “Yehud”, bağ kelimesinden gelen Yahudi olarak ya da dünyaya ve birbirlerine karşı egoist bir tutumdan özgecil bir tutuma geçenler anlamında  “Ever”, “Ma’avar” kelimesinden gelen İbraniler adını verdiler.

Böylece yetmiş küçük millete ek olarak, İbrahim’in önderliğinde, diğerleriyle birleşmeyen, ancak “Biz tek bir halkız” diyen bir topluluk meydana geldi. Kendilerine, Yaradan’a doğru anlamında “Yisra-El (Yaşar-El)” kelimesinden türeyen İsrail adını verdiler.

Filed under: Birlik, Egoizm, Maneviyat, Yaradan - İnsanlığın Manevi Gelişiminde İbrahim’in Rolü için yorumlar kapalı

Birbirimizden hoşlanmadığımız için fikri beğenmeyebiliriz ama birbirimizi sevmeye gelmeliyiz, yoksa bir iç savaşın içindeyiz. Bugün İsrail Devleti’nin durduğu yer burasıdır. “Komşunu kendin gibi sev”, kurulduğu günden beri Yahudi halkının mottosu olmuştur. Biz, başkalarını sevme fikrini ödüllendirmeye gelen bir yabancılar topluluğuyduk ve atalarımız, “tek kalp tek adam” olmaya yemin edene kadar bunu birbirleriyle uyguladılar.

Ancak bugün bize bakarsanız, ondan çok ama çok uzağız ve daha da uzaklaşıyoruz. Hiç kimse kolları sıvayıp Yahudiliğin bu en temel ilkesini uygulamaya çalışmadı. Başlangıçta çocukları başkalarını önemseyen insanlar olarak yetiştirmek anlamına gelen eğitimi, ister laik ister dini olsun, bilgi aktarmaya dönüştürdük, ancak hiçbiri başkalarıyla nezaket ve sevgiyle nasıl ilişki kurulacağını insanlara öğretmiyor. Sonuç olarak, toplumumuz çöküşün eşiğine geldi. Ülkedeki hizipler arasında o kadar çok nefret var ki, rotayı çabucak tersine çevirmezsek daha önce yaptığımız gibi bir iç savaşa sürüklenebiliriz.

Bunu kıyamet habercisi olduğum için değil, zaten oluşmakta olan şeyi engellemek istediğim için söylüyorum. Milletimiz böyle bir duruma zaten geldi ve kanlı bir iç savaşta en çok kendimize verdiğimiz korkunç can kayıpları bir yana, ülkemizi ve özgürlüğümüzü kaybetmemize neden oldu. Bugün de etrafımızı saran düşmanlarımız var, ama bugün de biz kendimizin en kötü düşmanlarıyız.

Bu nedenle, tüm farklılıkların üzerinde birliğin ileriye dönük tek seçeneğimiz olduğunu kabul etmeliyiz. Siyaset, eğitim, savunma, dış politika, laiklik veya şu anda bizi bölen herhangi bir konuda anlaşmayacağız. Ancak şunu anlamalıyız ki, muhaliflerimizi yok etmeye çalışırsak, kendimizi de yok edeceğiz. Bu nedenle, bir geleceğimiz olsun istiyorsak, geriye kalan tüm farklılıkların üstünde birleştirmek için bir yol bulmaktan başka seçeneğimiz yok.

Bunu başarmak mümkün görünmeyebilir, ancak birliğin diğer tarafında bir iç savaş var. Bunu aklımızda tutarsak belki bir yolunu buluruz. Ve bu yolu bulmanın ilk adımı, köşede gizlenen tehlikenin farkına varmaktır. Düşmanlarımız geriye kalanları öldürürken, biz birbirimizi öldürmeye gelmeyelim diye, bir sonraki adım, açık kalplerimiz olmadığı için, açık zihinlerle oturup, yine de birlikte nasıl yaşayabileceğimizi konuşmaktır.

Filed under: Birlik, Karşılıklı Sorumluluk, Maneviyat - “Maalesef Birbirimizi Sevmek Zorundayız” (Linkedin) için yorumlar kapalı