Engeller çoğunlukla iki yönden gelir. İhsan etme arzusunda olduğum an, aşina olduğumuz sorular hemen akla gelir: Buna ne için ihtiyacım vardır, bu çalışma ne içindir ve Yaratan kimdir ki ben O’nu dinlemeliyim? Fakat ben eğer kendim için işlersem, egom ne yapmak istersem onu yapmama izin verir. Beni hep destekler ve benim başarılı olmamı sağlar.

Bu demektir ki, eğer doğru yolda ilerlerseniz, sizler başarıya ulaşamazsınız fakat sadece yol üzerinde engellere ve zorluklara maruz kalırsınız. Halbuki yalanların olduğu yolu takip ederseniz, problemler yoktur ve yaptığınız herşeyde başarılı olursunuz. Böylece ortaya çıkan durum, engellerin ve duraklamalar beni her taraftan sarar ve her yönümü değiştirir: Hem iyi de hem de kötüde – ödül veya ceza ile.

Bütün bu engeller faydalıdır çünkü bize rehberlik ederek egomuzu terk etmemize yardımcı olur. Aslında, onlar gerçekte karışıklık değildir fakat yönümüzü doğrultabilmemize yarayan bir yöntemdir. Her attığımız adımda, bizler, nasıl doğru yönü amaç edineceğimizi, kendi alma arzularımızı ve ihsan etme arzumuzu Yaratan’a göre ve bunu kendimizin önemli olmadığı şekilde ve Yaratan’ın yüceliğini de dikkate alarak öğrenmeliyiz. Bu nedenle, bizler daima iki kaynaktan işaretler ve sinyaller alırız, egomuzdan ve Yaratan’dan. Bu işaretlere istinaden, kendimizi amaca odaklamalıyız.

Bundan dolayıdır ki, bizler tüm bu hoş olmayan durumları, zorlukları, anlaşmazlıkları, kalplerin sertleşmesini ve kızgınlıklarımızı bir ıslah olarak görmeliyiz ve bunlar bizi asıl amacımızla ilgili yolda terbiye eder, yani Yaratan’a giden yolda.

Filed under: Maneviyat | Add Comment/Ask Question→