Soru: Bir insanı basitçe nasıl iyi olacak şekilde yetiştirebilirsiniz? Okulda bize etik ve ahlakı aşılamaya çalıştılar ama bunun işe yaramadığını görüyoruz.

Cevap: Toplumun desteğini almadıkları için sosyal ve eğitim sistemlerimiz çalışmıyor. Toplum daha açık hale geldikçe, insanlar birbirinden uzaklaşır. Çok canlı bir örnek olarak Çin’i ele alalım. Tüm dünyadan farklı, kendi yasalarına göre yaşayan kapalı bir toplumdu.

Şimdi Çin toplumu açılıyor, yayılmaya başlıyor. Bağ yok. Ne kadar uğraşırlarsa uğraşsınlar uzun süre birlikte kalamazlar. Dahası, çok çeşitli, çok yönlü bir insan topluluğudur.

Duygularınıza göre çok farklı, kavranılamaz ve anlaşılmaz olan çok sayıda insanla kendinizi ilişkilendiremezsiniz. Milyonlarca olduğunda, bu imkansızdır.

Filed under: Eğitim, Toplum - Toplumun Desteği Olmadığında için yorumlar kapalı

Soru: 150 ila 200 yıl önce, bir şeyi ciddi olarak öğrenmenin tek yolu, öğretmeninizin veya ustanızın yaptığının aynısını yapmaktı. Bugün tamamen farklı eğitim biçimleri var. Yüz milyonlarca insan çeşitli şekillerde çeşitli şeyler öğreniyor.

Bu seçenek çeşitliliği arasında neyi öğreneceğimizi ve kimden öğreneceğimizi nasıl doğru bir şekilde bulabiliriz? Nasıl kafamız karışmaz?

Cevap: Kabala’da, Kabalistik bir öğretmenin kim olduğu, bir öğrencinin ne olması gerektiği ve bir öğretmenden ne öğrenmek istediği konusunda çok net tanımlar vardır.

Ancak bu, modern gençlik ve modern insanlar için pek uygun değildir. İsteyen gelir, sorar, öğrenir. Ve geri kalanı hala ilgilenmeyecektir.

Kişinin güçlü bir bulma arzusuna sahip olması yeterlidir ve bu arzu onu hocaya yönlendirecektir.Hareketsiz kalmasına izin vermeyecek, kesinlikle hedefe ulaşması için onu zorlayacaktır.

Soru: Arzumu nasıl artırabilirim?

Cevap: Doğru bir çevrenin yardımıyla. Bir insan böyle bir çevre bulursa, o zaman arzusunu gerçekleştirme fırsatına sahip olur.

Filed under: Çevre, Eğitim - Sadece Güçlü Bir Arzuya İhtiyacımız Var için yorumlar kapalı

Çocuklarımızla özellikle küçükken iletişim kurarken yaklaşımımız ne olmalıdır? Onları hayata en iyi şekilde hazırlamak için onlarla ne tür ilişkiler kurmalıyız? Görünüşe göre “yetişkin-eşit-genç” diye doğru kullanırsak çocuklarımızı hayata hazırlamada çok işe yarayan bir formül var.

Ebeveynler olarak, ana hedefimiz, çocuğumuzun kişiliğini hayata hazır, kendine güvenen ve çocuğumuzun üstlenmeyi seçebileceği her türlü görevi yerine getirme becerisine sahip ve başarısızlıkları yapıcı ve olumlu bir şekilde ele alabilecek şekilde “inşa etmektir”.  Bunu başarmak için çocuklarımızla üç farklı bakış açısıyla ilişki kurmayı öğrenmeliyiz: yetişkin olarak, eşit olarak, genç olarak. Her bakış açısının rolü ve onu kullanmak için doğru zamanı vardır. İşin püf noktası, hangilerinin ne zaman kullanılacağını ve nasıl doğru kullanılacağını bilmektir.

“Yetişkin” bakış açısıyla başlayalım. Burada baskın ebeveyn figürü olarak kendimizi çocuğun üzerine yerleştiririz. Kuralları koyar, gerektiğinde baskı uygularız. “Eşit” bakış açısıyla, tepeden inme bir tonla değil, eşit olarak konuştuğumuzda çocuğun bizi çok daha dikkatli dinlediğini keşfedeceğiz. İşte bu çocuklara arkadaş, oyun arkadaşı ve hatta sırdaş olarak davrandığımız zamandır. “Genç” bakış açısını ele aldığımızda, çocuğun bizi yönlendirmesi ve rehberlik etmesi için “olgun yetişkin” olma pratiği yapmasına izin veririz.

Üçünü birleştirmek, çocukların insan ilişkilerinin karmaşıklığını daha iyi anlamalarına yardımcı olur. Değişen koşullara uyum sağlama ve kendilerini uyarlama becerilerini geliştirmelerine, öğretmenleri, arkadaşları ve daha sonraki yaşamlarında, ortakları ve iş arkadaşlarıyla nasıl ilişki kuracaklarını bilmelerine yardımcı olur.

Şimdi üç bakış açısını ana hatlarıyla belirttiğimize göre, her biri hakkında bazı bilgiler ekleyelim. “Genç” bakış açısını ele alırken, ebeveyn otoritemizi kaybetmeden bunu nasıl yapacağımızı bilmemiz gerekir. Bunu yapmak için, çocuğa her insanın güçlü ve zayıf yönleri olduğunu, her şeyi bilemeyeceğimizi ve her şeyi yapabileceğimizi kelimelerle ve örneklerle açıklamamız gerekir. Örneğin olimpiyat şampiyonu olsanız bile tüm spor dallarında olimpiyat şampiyonu olamazsınız. Çocuklar her şeyde mükemmel olmamanın sorun olmadığını öğrendiğinde, bu onların genç omuzlarından büyük bir yükü kaldırır ve bulundukları yerde mutlu olmalarına, gerçekten ilgilerini çeken şeylerin peşinden gitmelerine ve sonunda bu konularda başarılı olmalarına olanak tanır. Aynı zamanda, her şeyi bilmedikleri veya her şeyi anlamadıkları için güvensiz olmayacaklardır.

“Eşit” bakış açısıyla ilgili olarak, çocuğun bizim her zaman onun yararına çalıştığımızı hissetmesi önemlidir. Çocuklar ne olursa olsun, onlara kızsak ya da talepkar olsak bile, onların çıkarları için çalıştığımız için, bizim baskımız onların başarması imkansız olmasa bile daha zor olanı başarmalarına yardımcı olduğunu bilmelidir. Onları kınamak ve onlara baskı yapmak zorunda olmamızın bize acı verdiğini açıkça söylemek ve bunun neden onların iyiliği için olduğunu açıklamak iyi bir fikirdir.

Eğer çocuk açıklamamızı kabul etmezse, bu şekilde olmak zorunda olduğumuz için ne kadar üzgün olduğumuzu, çocukla birlikte canımızı yaktığımızı göstermeliyiz. fakat yine de yapmalıyız çünkü bu çocuk için en iyi şeydir ve ebeveynler olarak, çocuklarımızın başarılı yetişkinler olmalarına en çok yardımcı olacak en iyi eğitimi aldıklarını görmeliyiz. Hatta bazen talebimizin çok zor olduğunu, halledebileceklerinden emin olmadığımızı, ancak yaparlarsa çok büyük fayda sağlayacaklarını ve onlara yeni kapılar açacağını bile kabul edebiliriz. Bu durumda, çocuğa kendini bağımsız olarak inşa etmesi için alan bırakmalıyız.

“Yetişkin” bakış açısıyla ilgili olarak, burada kararları ebeveyn(ler) verir. Onlar bazen bazı şeyleri kabul etmemiz gerektiğini açıklamak zorundalar. Bu çocuk için kolay olmayabilir ama harika bir örnektir çünkü büyüdüğümüzde yasalara uymak, bulunduğumuz okul veya üniversitenin, işyerinin, patronların vb. kurallarına uymak zorundayız. Çocuklar, bazen anlamasalar veya kabul etmeseler de kurallara uymaya alışkın değillerse, içinde yaşadıkları toplumla baş etmede sorun yaşayabilirler.

İşte gerçek hayattan ve günlük bir durumu bir çileden bir büyüme deneyimine dönüştürmek için üç bakış açısını nasıl kullanabileceğimiz bir örnek. Küçük çocukların sabahları giyinmeleri, yıkanmaları ve okula hazırlanmaları genellikle uzun zaman alır. Bu, çok fazla stres ve baskı yaratabilir ve hoş olmayan durumlara yol açabilir. Bununla başa çıkmanın ilk yolu, çocukla birlikte sabah rutininin tüm aşamalarını gerçek zamanlı olarak değil, boş zamanınızda, tamamen rahatlamışken gözden geçirmektir. Her sabah adım adım ne yaptığınızı hayal ediyorsunuz ve çocukla birlikte her aşamanın (banyo, kahvaltı, giyinme vb.) ne anlama geldiğini öğreniyorsunuz. Çocukla işbirliği içinde her eylem için gerçekçi bir zaman sınırı belirlersiniz ve çocuk artık pasif olmak ve kalkmak zorunda kalmak yerine zamanı tutma “pratiği” yapacaktır. Bu şekilde, tüm süreç biraz oyun haline gelir.

Bir veya iki gün sonra, çocuk rutini ezbere öğrendiğinde, “genç” bakış açısını alırsınız ve çocuk yetişkin olur. Şimdi, zamanında geldiğini görme, onu bekletmediğinizden emin olma sırası çocuktadır.

Bu şekilde, hayattaki her durum, özellikle daha zorlu olanlar, kişisel gelişime ve çocuklarımızı mutlu, kendine güvenen ve çevrelerindeki insanlarla başarılı iletişim kurabilen yeni beceriler öğrenmeye götüren bir öğrenme deneyimi haline gelebilir.

Filed under: Aile, Çocuk, Eğitim - “Çocuklarımızla İletişim Labirentinde Gezinmek” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Eğitim, çevremizden aldığımız şeydir.

Eğitimimizi ve kültürümüzü toplumdan ve ebeveynlerimizden aldığımız örnekle alırız. Okullar eğitim vermez, sadece ticaret yapar. İçsel kültürümüz olan eğitim, bilgiyle değil, hayata ve dünyaya karşı tutumumuzda mükemmelliğe ulaştığımızda, doğru içsel gelişimimiz tarafından belirlenir.

Bu nedenle, gerçekten olumlu eğitim, genel doğa yasasının hepimizden ne talep ettiği hakkında bilgi öğretmek anlamına gelir – uyumlu bir şekilde bağ kurmak ve nasıl ki bir insan vücudundaki hücre ve organların her biri tüm vücudun yararı için çalışıyorsa, benzer şekilde birbirleriyle ilgilenmek.

Günümüzde, bir günden diğerine, dünya çapında nasıl giderek daha fazla birbirine bağımlı hale geldiğimizi keşfediyoruz. Bu nedenle toplum, bir bütün olarak insanlığı önemsemenin hayatın en yüksek değeri olduğunu göstererek, bu tür bir karşılıklı bağımlılığın dengeli ve olumlu bir şekilde nasıl gerçekleştirilebileceğine dair örnekler sunmalıdır. Bunu yaparak, giderek birbirine bağımlı bir dünyada uyumlu bir şekilde yaşamak için neslimizi güvenilir bir şekilde eğiteceğiz ve böylece gelecek nesillerimiz hayatlarından gerçekten keyif alabilecekler.

Dünyayı karşılıklı düşüncenin, sorumluluğun ve sevginin kurtaracağının bilgisini dünyaya getireceksek, o zaman bütün bir sistemin olumlu parçaları olmak için kendimizi açmaktan ve o sistemin sağladığı meyvelerin tadını çıkarmaktan mutluluk duyacağız. Bunu yaparak, bir organizmadaki kanserli hücreler gibi değil, insanlığın vücudundaki sağlıklı hücreler gibi olduğumuzu keşfedeceğiz.

Filed under: Çevre, Eğitim - “Eğitim Sistemimizde Ne Eksik?” (Quora) için yorumlar kapalı

Bugünün gerçekliği bize iç huzur için çok az neden veriyor. Belirsizlik her yerde hüküm sürüyor ve gelecek kasvetli. Görünüşe göre en iyi fikir, Avustralya’nın dağlık bölgelerinde ya da Kanada’nın uzak kuzeyinde birkaç çiftlik hayvanının bulunduğu küçük bir kulübe bulmak ve dünyayı unutmak olabilirdi. Yine de çoğumuzun bunu yapamaması ne yazık.

Burada, İsrail’de, komşularımıza karşı savaşmak zorunda kalmasaydık her şeyin güzel olabileceğini düşünüyoruz. Gerçekte, aslında çok, çok daha kötü olurdu! Biz Yahudiler birbirimizi tüketirdik. Öyle görünüyor ki, birbirimizi yok etmemizi önlemek için bize yukarıdan düşmanlar verildi. Biz birbirimizden ne kadar nefret edersek, onlar da bizden o kadar nefret ediyor, bu da bizim birbirimizi yok etmemizi engelliyor.

Bu açıkça sürdürülemez bir şey. Günümüz dünyasında huzur bulmanın tek yolu, aramızdaki nefreti yok etmektir. Karşılıklı nefret bizi mahvediyor, ilişkilerimizi mahvediyor, gezegenimizi mahvediyor ve geleceğimizi mahvediyor. Tıpkı şu anda kendimize diğerleriyle elimizden geldiğince rekabet etmeyi ve yığının tepesine ulaşmaya çalışmayı öğrettiğimiz gibi, kendimize şefkatli, düşünceli ve kibar olmayı öğretmeliyiz.

Aslında böyle olmamamız sorun değil; bu sadece başlangıç. Ancak endişe geliştirmeye başlamazsak, bunu asla başaramayız. Bunun yerine, insanlığı yok edene kadar savaşmaya ve birbirimizi yok etmeye devam edeceğiz. Öte yandan, nezaket, düşünce ve özen üzerinde çalışmaya başlarsak, bu nitelikleri içimizde nasıl besleyeceğimizi öğreneceğiz. Bu süreçte sadece kendi neslimizde değil, gelecek nesillerde de tüm insanlığı değiştireceğiz. Üyeleri birbirlerine gerçekten iyi davranan bir nesil hiç olmadı. Biz bir örnek yaratırsak, faydalarına tanık olacağımız için bu toplum yanlısı tutumu sürdürmek çok daha kolay olacaktır.

Ayrı varlıklar olduğumuzu düşünüyoruz ama değiliz. Gerçekte, hepimiz birbirimize bağlıyız ve farkında olsak da olmasak da birbirimizi etkiliyoruz. İnsanlığa kötü niyet aşılarsak, bunu kendimizi başkalarından korumak için yapsak bile kendimize de zarar veririz. Tersine, eğer sistemi iyilikle doldurursak, iyilik sistem boyunca yayılacak ve bize geri dönecektir. Ve hepimiz bunu birbirimize karşı yaparsak, sorunlara veda edeceğiz.

İç huzuru bulmanın anahtarı, toplumdan kaçmak değil, herkesin başkalarına huzur vermeye konsantre olması için toplumu iyileştirmektir. Ancak bu şekilde, bir karşılıklı sorumluluk sistemi aracılığıyla, şimdi ve gelecekte yaşamda kalıcı, sağlam ve neşeli bir iç huzur bulabiliriz.

Filed under: Eğitim, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “İç Huzuru Bulma” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Bir yıllık karantinadan sonra ekonomi nihayet açılmaya başladığında, yeni bir olgu ortaya çıktı: İşletmeler, yüksek işsizlik oranına rağmen üretime devam etmek için gerekli sayıda işçiyi işe alamıyor. Koronavirüs pandemisi nedeniyle işini kaybedenlerin herhangi bir iş fırsatı aramak için acele edecekleri ve çalışanlarla ilgili herhangi bir sorun yaşanmayacağı varsayılmıştı.

Ve hala, hem İsrail’de hem de dünyada büyük bir işgücü sıkıntısı var. Ve bu sadece düşük ücretli, vasıfsız işler için değil, aynı zamanda yüksek teknoloji, hukuk büroları, muhasebe için de geçerli. Bu nedenle ofisler küçük bir kadro ile ve azaltılmış bir programla çalışmak zorundalar.

Daha önce bu işleri yapanlar ise evde oturuyorlar, pandemi nedeniyle devletten iyi bir ödenek alıyor ve işe dönmek için aceleci değiller. Bu paradoksu yani devasa bir işsizlik seviyesi ile işçi bulmanın imkansız olduğunu nasıl açıklayabiliriz?

Çalışmak isteyen yeterli insan yok. Birçoğu bu arzusunu kaybetti. Sonuçta, açlık veya sosyal baskı tehlikesi altında değiller. Devlet yardımı alırken kanepeye uzanabilir, gazete veya kitap okuyabilir, TV seyredebilir veya ailenizle birlikte plaja gidebilirsiniz.

Ve aslında, bunda yanlış bir şey yok, çünkü bazen “oturup hiçbir şey yapmamak daha iyidir” deniyor. Dünya, iş yerinde aşırı zorlamak için yaratılmadı. Bir işe yaramayan bir sürü iş var, o yüzden evde oturmak daha iyi olmaz mıydı? En azından çevre iyileşecek ve kirlilik azalacaktır.

Kişi, onu zorlayan koşullara uyum sağlayan haz alma arzusu olduğu için, bunda beklenmedik bir şey yok. Üzerinde baskı yoksa, kişi kımıldamaz.

Daha önce toplum, çalışmamanın imkansız olduğu tavrını benimsiyordu: iş yok – geçim kaynağı yok. Bu nedenle, kişi geçimini sağlamak, ailesini ve çocuklarını beslemek için iyi bir meslek edinme arzusundaydı. Bugün her şey alt üst oluyor: Aile kurma, çocuk yapma arzusu yok, çalışmaya da gerek yok.

Ve aslında amaç daha çok çalışıp iş sahibini zenginleştirmek değil, ne için var olduğumuzu anlamaktır. Sabahtan akşama kadar işletme sahibi vergi ödemekten kurtulup birkaç milyon daha kazanacak diye işi nasıl çarpıtacağını düşünen bir ekonomist olarak çalışmanın ne anlamı var? Ve kendimiz için çok daha fazla oyuncak üretmemize ve oynamamıza imkan veren teknolojik ilerlemenin faydası nedir?

Bir kişinin bu zamanı ailesine, çocuklarına ayırması ve gerçekten bilim, felsefe, Kabala yani manevi ilerlemeyi çalışarak kendini geliştirmesi daha faydalı olacaktır. Kendisi için inşa ettiği yapay dünyayı değil, içinde yaşadığı doğanın doğal dünyasını çalışacaktır. Ve böylece her şey sakinleşecek, baskı ve sorun olmayacak, boşanmalar olmayacaktır.

Aksi takdirde, insanı zincire vuran sistemleri biz kendimiz destekleriz.

Bir insan evde kalırsa, dünyayı ve ailesinin, milletinin ve tüm dünyanın hayatını daha iyi hale getirmek için düşünmek için zamana ve enerjiye sahip olacaktır. Son yüz yılda bizi

Filed under: Eğitim, Maneviyat, Tabiat, Toplum - 2021 Yılı—Kölelik Çağının Sonu için yorumlar kapalı

İnsanlık barışı idealize ediyor ama pratikte bizler barışı tesis etmekten çok uzağız. Binlerce yıllık gelişim deneyimimizden, milletler ve toplumlar arasında barış aramanın ne kadar da gerçekçi olmadığını görüyoruz. Aksine, ne kadar çok barış tartışırsak, o kadar çok savaş görüyoruz.

Barış nedir? Barışı savaşın olmadığı bir durum olarak düşünmek yaygındır. Ama barış gerçekten bu mudur?

İbranice’deki barış (“Şalom“) kelimesi, tamamlama, bütünlük ve mükemmellik (“Shlemut“) kelimesinden gelir. Yani, bir tarafta bütünlüğe ve mükemmelliğe ulaşmanın yolu, doğuştan gelen kendimize yönelik arzularımıza göre nasıl bölündüğümüzü anlamının yoludur, ama insan toplulukları arasında ortak bir bütünlük ve mükemmellik hedefine ulaşmayı amaçlıyorsak, o zaman aramızdaki ayrılıklarımızın ve farklılıklarımızın ötesinde nasıl bağlar kuracağımızı keşfedeceğiz.

Bu nedenle barışa giden yol, öncelikle eğitimin iyileştirilmesini gerektirir. Önce barışın ne olduğunu ve neden savaşta olduğumuzu anlamamız gerekiyor. Kendi savaşımız, milletlerin ve orduların çeşitli zamanlarda girdiklerinden daha büyüktür, ancak doğamıza göre hepimiz sürekli bir savaş ve birbirimizle mücadele içindeyiz. Bu nedenle, doğamız gereği ne kadar egoist olduğumuzu, her birimizin diğer insanları ve doğayı kişisel kazanç için nasıl kullanmak istediğini anlamak için, doğa ve insan doğası hakkında bilgi edinmeliyiz. Ayrıca, egoist doğamızın nasıl sürekli büyüdüğünü ve insanlık geliştikçe, diğer insanlar ve doğa adına başarılı olmayı dileyerek daha acımasız hale geldiğimizi görmemiz gerekiyor. Kanıtını görmek için tarihin gelişen olaylarından başka bir yere bakmamıza gerek yok.

Bununla ilgili ne yapabiliriz? Kendimizi doğamızla akışa bırakmayı kabul edersek, sonunda hayatımızın ve gelecek nesillerimizin yaşamlarının üzerinde giderek artan bir kara bulutun gezindiğini göreceğimiz bir çıkmaza varacağız. Egoist doğamızın akışına uymak, gezegenimizin yok olmasına ve kişisel, toplumsal ve küresel ölçekte biraz daha fazla savaşa, çatışmaya ve acıya yol açacaktır.

Bu nedenle öncelikle doğamızı, yeteneklerimizin ve sınırlamalarımızın kapsamını, doğanın her an üzerimizde nasıl işlediğini ve doğadan aldığımız dürtülere en iyi nasıl yanıt verebileceğimizi öğrenmemiz gerekir.

Barışa doğru ilk adım, öz farkındalık içinde ilerlemek, kim ve ne olduğumuzu anlamak, kaderimizi etkileme yeteneğimizi ve geleceğe doğru ilerlerken kendimizi en iyi şekilde nasıl yönlendireceğimizi anlamaktır. Diğer bir deyişle, önce kendimizi dünyaya, doğaya ve içinde bulunduğumuz gerçekliğe doğru bir şekilde yerleştirmemiz gerekiyor. Nasıl harekete geçtiğimizi ve parçası olduğumuz sistemi nasıl etkileyebileceğimizi anladığımızda, bağlarımız arasındaki bütünlüğü ve mükemmelliği keşfetmeye doğru, barış yolunda adım atmaya başlayabiliriz.

Filed under: Barış, Dünya, Eğitim - “Nasıl Dünyayı Savaştan Kurtarıp Barışı Sağlayabiliriz?” (Quora) için yorumlar kapalı

Birinin siyah gördüğü yerde, diğeri beyaz görür. Biri bir şeyin iyi olduğunu düşünür ve bir diğeri kötü olduğundan emindir. Farklı insanlar, farklı dünyalar. Dünyalar kadar ayrı olduğumuzda, kabuklarımızın içine kapalıyken ve tamamen farklı bakış açılarıyla nasıl işbirliği yapabiliriz? Ve neden en başta bu böyle yaratıldık?

Her insan kendine özgü bir dizi özellik ve nitelikle doğar. Her insan belli bir ailede, belli koşullar altında büyür, belli bir yetiştirme süreci alır ve farklı deneyimlerle yaşar. Her insan, basın kuruluşları ve sosyal medya ağlarından etkilenir ve tüm bu faktörler bizi biz yapar.

Tüm bu faktörler nedeniyle, dünyayı her birinin taktığı kendine özgü gözlüklerle, farklı filtrelerle görürüz. Bu yüzden diğer insanları anlamak bizim için çok zordur, hatta imkânsızdır. Sonuç olarak, kendimizi sürekli çatışmaların içinde buluruz. Bizim görüşümüzün doğru olduğunu kanıtlamaya çalışırken, her birimizin benzersiz olduğunu unuturuz ve sonunda hayal kırıklığı, umutsuzluk ve depresyondan başka hiçbir yere götürmeyen sonsuz ego-savaşlarının içinde yutuluruz.

Görüşümüz bizim için neden bu kadar önemli? Görüşümüz bizim kim olduğumuzu temsil eder; o, benliğimizin, egomuzun ifadesidir. Biri benimle aynı fikirde değilse, bu varlığımın temelini sarsar, kendimi değersiz ve önemsiz hissetmeme ve dolayısıyla güvensiz hissetmeme neden olur.

Birbirimizle rekabet etmemiz gerektiği öğretildiği sürece, birbirimize zarar vermeye devam edeceğiz ve birbirimizin benzersizliğini bir tehdit olarak göreceğiz. Bireyselliğimizi toplumsal olarak yapıcı bir faktöre dönüştürmek için eğitimimize bir katman daha eklemeliyiz.

Bu katman, doğanın birbirini tamamlayan zıtlıkları ile ilgilidir. Tüm yaşamın birbirini tamamlayan ve birbirimizin varlığını mümkün kılan zıtlıklardan oluştuğunu kendimize hatırlatmalıyız. Tıpkı ölüm ve çürüme olmadan doğum ya da büyüme olmayacağı gibi, düşüncelerde ve fikirlerde çelişen görüşler olmadan da büyüme olmazdı. Doğada karşıtlar birbirlerini yok etmezler; birbirlerini tamamlarlar, birbirlerini cesaretlendirirler ve birbirlerinin varlığını garanti ederler. Bu, doğanın bütünsel formülüdür ve bizler onun önemini anlayıp topluma uygulamazsak, birbirimizi güçlendirmek yerine birbirimizi yok edeceğiz.

Bir kişinin hedefine ulaşmak için uzun bir yolculuğa çıkması, tek ayak üzerinde zıplayarak gerçekleşmez. Hedefimize ulaşmak için sol ve sağ, her iki bacağı kullandığımızda olur. İnsan toplumu da aynı şekilde olmalıdır. Hedefimiz birliktir ve oraya ulaşmanın tek yolu aramızdaki bağı güçlendirmektir. Bununla birlikte, birbirimizden ayrıldığımızı ve birbirimizden nefret ettiğimizi hissetmedikçe ve nefretimizin üzerine çıkmak için birliğimizi güçlendirmemiz gerekmedikçe, bağ kurma dürtümüz olmayacaktır.

Bu nedenle, görüşlerini küçümsediğimiz biriyle karşılaştığımızda, bu görüşün bizim patronluk yapmamız için değil, daha güçlü bir bağ kurmanın temeli olduğunu unutmamalıyız. Hissettiğim bu uzaklık, yakınlığı inşa etmemdeki itici güçtür ve inşa etmemiz gereken şeyin tersi dışında hiçbir zaman başka bir itici güç olmayacaktır.

Başkalarıyla hiçbir çatışma hissetmeyen insanların, birleşmek için hiçbir nedenleri yoktur; onlar oldukça memnun, ilgisiz ve büyük ölçüde kayıtsızdırlar. Sadece farklı olan, birbirinden ayrı dünyalarda olan insanlar gerçek birliği, güçlü bir bağı ve nihayetinde gerçek sevgiyi inşa edebilirler.

Filed under: Eğitim, Tabiat, Toplum - “Farklı İnsanlar, Farklı Dünyalar” (Linkedin) için yorumlar kapalı

İnsanlar sık sık bana, Kabala öğrencisi olma olasılığı en yüksek kişinin kim olduğunu ve neden bazılarının onunla ilgilendiğini ve bazılarının istemediğini, hatta reddettiğini soruyorlar. İlk bahsettiğim şey, Kabala’nın, hayatın anlamını soran herkes için olduğunu yazan, Zohar Kitabı üzerine Sulam [Merdiven] yorumunun yazarı Baal HaSulam’ın bilinen sözleridir. Bununla birlikte, birçok insan hayatın anlamını sorar ama sonunda Kabala çalışmaz, bu yüzden Kabala çalışmaya gelen çoğu kişi sık sık hayatın anlamını sormuşken, hayatın anlamını soran herkes sonunda Kabala çalışmaz.

Covid, insanların kaygı düzeyini önemli ölçüde artırdı. Birçoğu hayatın anlamını sormaya başladı bile. Ancak, bu başlı başına ciddi bir Kabala öğrencisi olmak için yeterli değildir. İnsanlar salgın sırasında her türlü durumdan geçtiler: Görünürde hiçbir sebep olmaksızın darbelere maruz kaldılar, onlarla başa çıkamayacaklarını hissettiler, sonsuz bir hayatta kalma mücadelesine zorlandılar ve çoğu zaman arkadaşları, aileleri veya yetkililerden çok az destek aldılar. Bu tür koşullar, kişiyi neden cezayı hak ettiğini, bu hayatta neyin yanlış olduğunu ve başkalarının nasıl mutlu olurken kendilerinin olmadığını sormaya kolaylıkla teşvik edebilir.

Bununla birlikte, bir krizin ortasında dolaşan insanlar (genellikle) Kabala çalışmak için en iyi adaylar değildir. Kabala, öğrenci adına bağlılık gerektiren uzun bir süreçtir. Bu nedenle, Kabala çalışmaları için en iyi adayların, bir krizin ortasında olmayan, ancak daha önce birini (veya daha fazlasını) deneyimlemiş ve o zamandan beri hayatlarını istikrara kavuşturmuş olanlar olduğunu söyleyebilirim. Yine de, hayatın anlamı hakkındaki soru pes etmez. Bu olduğu zaman, bu, sorunun kişiyi ciddi ve kararlı bir öğrenci yapacak kadar derin olduğunun bir işaretidir.

Kişi Kabala çalışmaya başladığında yeni ufuklar açılır. Genişletilmiş gerçeklik algısı, öğrencinin alıştığı veya üzerinde büyüdüğü tanıdık normları ve sınırları aşar. Bu, hayatın yüklerinin çoğunu ve hepimizin sahip olduğu birçok “derin suçluluk duygusunu” alır çünkü işlerin nasıl yürüdüğünün farkına varılması, hepimizin ego odaklı olduğumuzu ve bu nedenle bencil olmanın değiştirilemeyeceğini ortaya çıkarır.

Bu bir öğrenciyi pervasız yapmaz çünkü Kabala bilgeliği, aynı zamanda egolarımızın efendisi olabileceğimizi de öğretir. Onu yok etmiyoruz veya bastırmıyoruz, daha ziyade gücünü olumlu amaçlar için kullanıyor ve ortak fayda için çalışmasını sağlıyoruz. Bu nedenle Kabala öğrencileri bir yandan çok bireyseldir, ancak diğer yandan topluma son derece bağlıdır ve herkesin başarısı için coşkulu bir şekilde işbirliği yapar.

Özellikle günümüzde, ego insan toplumunun her parçasını ve her bir kişiyi bireysel olarak yok ederken, egoyu nasıl dizginleyebileceğimizi ve onu yapıcı bir şekilde nasıl kullanabileceğimizi bilmek özellikle önemlidir. Bu nedenle, Kabala öğrenmeye hazır ve istekli olanların çalışmalarından ciddi anlamda kazanacakları çok şey vardır ve toplum, onların öğrenmelerinden kendilerinin kazanacağından daha fazlasını kazanacaktır.

Filed under: Eğitim, Kabala, Maneviyat - “Çalışmaya Kim Gelir” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Geçen hafta, Elon Musk’ın nörobilim şirketi Neuralink, madeni para büyüklüğünde bir bilgisayar çipi yerleştirildikten ve beynine iki binden fazla elektrot bağlandıktan sonra sadece beynini kullanarak MindPong oynayan bir Makak Maymunu’nun videosunu yayınladı. Neuralink’e göre amaç, felçlilerin sadece zihinlerini kullanarak bugün yapamayacakları birçok şeyi bağımsız olarak gerçekleştirmelerini sağlayacak bir çip geliştirmek.

Bu kulağa müthiş gelebilir ama bana gerçekten sevinç vermiyor. Kabala bilgeliğine girmeden önce, bu tür haberleri duymaktan mutlu olabilirdim, ama şimdi, bu şekilde hissetmiyorum. Tek bildiğim, tüm hayvanları ve hatta kendimizi biyoteknolojideki yenilikler sunağında feda etsek bile, bu daha mutlu insanlar olmamıza yardımcı olmayacak. Tamamen farklı bir yol izlememiz gerekiyor.

Girişimcilerin neden bunları yaptıklarını anlıyorum: onlar çocuk ve bu tür oyunlarla oynamayı seviyorlar, ancak bu iyi bir örnek değil; gerçekten iyi bir örnek değil. Aksine, maymunlara yaptıkları bana Nazilerin insanlara yaptıklarını hatırlatıyor. Bunun hakkında böyle hissediyorum, gerçekten. Bilimsel kariyerime biyo-sibernetikçi olarak başladığımda, insan vücudundaki sistemlerin işleyişiyle de uğraştığım için bu tür şeyleri takdir etmiş olabilirim. Ama bugün, elli yıl sonra, buna olumlu bakamıyorum. Basitçe, hayatı daha iyi hale getirmenin yolu bu değil. Bu yatırımlarda herhangi bir fayda varsa, bu onların boşuna olduğunun ve mutluluk için başka yere bakma ihtiyacımızın farkına varılması olur.

Çipi olmayan ve yerleştirmemiz gereken şey, kalplerimize değer vermektir. Bu ameliyatla değil, eğitim süreciyle yapılabilir. Yıllar sürebilir ama sonunda biz gerçekten içten değişeceğiz ve sonra her şey dışarıdan değişecek. İhtiyacımız olan yeni teknoloji değil, yeni bir ruhtur – bir nezaket, şefkat ve karşılıklı sorumluluk ruhu. Bu ruhu topluma yerleştirmek için el ele verirsek, onu kalbimize de aşılarız.

Filed under: Bilim, Eğitim, Toplum - “Çip Yerleştirebilirsiniz Ama Mutluluğu Yerleştiremezsiniz” (Linkedin) için yorumlar kapalı