Yahudi halkının üç gelişim aşaması, sembolik olarak Atalar  -İbrahim, İshak ve Yakup- ya da sağ, orta ve sol çizgiler olarak adlandırılır. Babil’den ayrıldıktan bir süre sonra, bu toplumun ek bir gelişime ihtiyacı vardı, bu da ancak daha büyük egoizm ortaya çıktığında, ıslah edildiğinde ve daha da yükseldiğinde gerçekleşebilir.

Geçmişte İbrahim, sevgi ve ihsan etmenin mutlak niteliğine nasıl ulaşılabileceğini düşündü. Daha sonra bu sorunu ifşa etti ve çözümü buldu: grubunun, bu küçük ulusun üzerinde yükselmeye devam edeceği egoizmin sürekli olarak büyümesi gerekir.

Bu nedenle, gelişimin bir sonraki aşaması, bu grup içinde egoizmin artmasını ve üzerinde yükselmeleri gereken ikinci aşamasının (ilki Babil’de ifşa olmuştu) ifşasını gerektiriyordu.

Ancak bu o kadar basit değildir. İlk başta egoizm artar ve herkes bunu iyi karşılar, içine düşer ve onunla çalışmaya başlar. Yani her türlü bencil güdü insanlara egemen olur, onları etkiler ve boyun eğdirir. Mümkün olduğunca aynı metodolojiye, İbrahim’in ideolojisine, birleşmeye ve kendilerinden ziyade birbirlerini önemsemeye bağlı kalarak bunların üzerine çıkmaya çalışırlar.

Tora, bu mücadeleden, Mısır koşullarından geçen ulus hakkında, kendi aralarında ve birlikte egolarına karşı, Firavun’a karşı nasıl savaştıklarından, aralarında sürekli patlak veren yeni egoizm seviyesinden bahseder.

İbrahim’in grubu Mısır’da 210 yıl kaldı. Bu, zaman birimlerinin koşullu bir ölçümüdür, tıpkı Yaradan’ın dört harfli isminin temelindeki direkt ışığın dört safhası gibi yani her zaman birbiri ardına gelişen aşamaların dört bileşeninin olduğu bir formüldür.

Bu nedenle, içlerinde tezahür eden egoizm dört safhadan oluşuyordu ve Mısır sürgününün zamanına 400 yıl deniyordu. Aslında 210 yıl sürdü (geleneksel birimler) ve kalan sürgünler 190 yıla düştü.

Filed under: Egoizm | Egoizmin Sürekli Büyümesi için yorumlar kapalı