Doğa içinde karşılıklı bağımlılık, onun cansız, bitkisel ve canlı seviyelerinde mevcuttur. İnsan dahil hiçbir yaratılmış varlık, diğer varlıklardan ayrı olarak tek başına var olamaz. Doğada, maddelerin çevreleriyle sürekli bir alışverişi vardır. Bir kaya bile çevresini hisseder ve çevre, henüz tam olarak anlamadığımız birkaç güç ve sistem aracılığıyla kayayı hisseder.

Ayrıca, doğanın seviyeleri yükseldikçe, hatta seviyeler arasında da, daha fazla karşılıklı bağımlılık vardır. Doğanın cansız, bitkisel, hayvansal ve insan seviyeleri arasında çok sıkı bir bağ vardır.

Biz insanlar, bir yandan hayvansal dünyanın parçasıyız, doğanın cansız, bitkisel ve hayvansal seviyelerine yakından bağlıyız. Ancak öte yandan, insan egosu nedeniyle, doğayı taleplerimize boyun eğdirmek için doğa üzerinde kontrol ve güç isteriz. Böylesi bir eğilim bizim üzerimizde geri teper, çünkü öznel ego, kendisine gerçek faydayı sağlamak için aslında ihtiyaç duyduğu şeye kördür.

Hepimiz birbirine bağlı ve bağımlı bir sistemin parçalarıyız. Ancak egoist tavrımız böyle bir sistemi bozar, yozlaştırır ve dengesizliğe neden olur.

Günümüzde, doğaya, kendimize ve gelecek nesillere ne ölçüde zarar verdiğimizin giderek daha fazla farkına vardığımız bir çağda yaşıyoruz. Dahası, görünüşe göre, aynı egodan kaynaklanan, neden olduğumuz zararı hiç umursamıyoruz.

Bu nedenle, doğadaki bağın önemi şudur ki; bizi, insanları, böyle bir karşılıklı bağa – birbirimize ve doğaya karşı egoist tutumlarımızda, nasıl düşündüğümüzü ve nasıl davrandığımızı anlamaya yönlendirmesidir.

Doğanın karşılıklı bağı ile dengeye ulaşmak için, birbirimize karşı tavırlarımızı doğadaki baskın tutuma uyacak şekilde değiştirmemiz gerekir: egoistten özgeciliğe, ayırandan bağ kurana. Bizler o zaman doğa ile dengeye gireceğiz ve benzerlerini şu anda hayal bile edemeyeceğimiz, yepyeni bir tür uyumlu varoluşu deneyimleyeceğiz.

Filed under: Egoizm, Tabiat - “Doğadaki Karşılıklı Bağımlılığın Önemi Nedir?” (Quora) için yorumlar kapalı

Soru: Yıllarca Kabala ilmini çalışmayla meşgul olan, hayatlarını ona adayan, ancak 125 seviyenin tamamını geçme hedefine ulaşmayı başaramayan insanlar var. Son ıslaha ulaşmak zor, hatta imkansız gibi görünüyor ve son ıslaha sadece iki yüz elli yıl kaldı.

İnsanlar bu süre zarfında son ıslaha ulaşmayı başaramazlarsa insanlığa ne olacak?

Cevap: Yanılıyorsunuz. Gerçek şu ki, toplumsal gelişim süreci ve ileriye dönük hareket bugün büyük ölçüde hızlanıyor.

Örneğin, AB’de 20 yılın ardından hiçbir şey olmadı! Burası dünyanın en gelişmiş, en ilerlemiş ve eğitimli bölgesi olmasına rağmen. Amerika değil, Rusya bile değil, Avrupa! Her şeyin yoğunlaştığı eski, tarihi, kültürel ve teknolojik bir bölgedir: Sanat, müzik, bilim ve eğitim; bunların hepsi Avrupa’dır!

Amerika nedir? Kaç yaşında? Yüz elli yıl önce, hala orada insanların kafa derisini topluyorlardı. Sadece bize uzun zaman önceydi gibi görünüyor ama aslında öyle değil, çok hızlı gelişiyoruz.

Rusya nedir? Yüz yıl önce, hala atlarla tarlaları sürüyorlardı ve açlıktan ölüyorlardı.

Avrupa hala Avrupa! Son yirmi yılda orada neler oldu? Birleşmeye çalışıyorlar, hepsi bu; şimdi zaten düşüyorlar. Liberalizm ve demokrasi Avrupa’yı hızla yok ediyor!

Bunu yirmi yılda yaptılar ve önümüzde hala iki yüz yıl var. Bu yüzden, ıslaha ulaşmayı başaracağız. Bundan kesinlikle eminim.

Doğa, aslında her şeyi, son aşamalarda ilerlememizin niceliksel değil niteliksel hale gelmesi için hazırlamıştır. Şimdi her yıl nasıl ileriye doğru itildiğimizi ve nasıl ileriye doğru atılmaya yönlendirildiğimizi göreceğiz.

Bunu yapmayı başaracağız!

Filed under: Kabala, Maneviyat, Tabiat - Son Islaha Ulaşmayı Başarabilecek Miyiz? için yorumlar kapalı

Nazizm’i yaşadık ve Komünizm’i yaşadık; Sosyalizmimiz oldu ve Kapitalizmimiz oldu. Otokrasimiz oldu, Demokrasimiz oldu, Monarşilerimiz oldu ve Cumhuriyetlerimiz oldu. Hayat zıtlıklardan oluşur: sol-sağ, güneş-ay, sıcak-soğuk, kış-yaz, nefret-sevgi, neşe ve üzüntü. Biri olmadan diğeri olmazdı; ikisi olmadan, varoluş olmazdı. Ama eğer biz var isek, bu her ikisine de sahip olduğumuz anlamına gelir.

Hayat durağan değildir; sürekli gelişiyor, daima ileri doğru hareket ediyor. Katman katman, yaşam gelişir. Yeni bir katman ortaya çıktığında, onun iki zıtlığı tezahür eder, bir süre birbirleriyle savaşırlar ve sonunda ikisi de diğeri olmadan var olamayacağını anlarlar ve böylece bir bağ oluştururlar. Daha sonra bu bağ, sıradaki bir sonraki katmanın başlangıcı için temel olur.

Evrimin fiziksel katmanlarının tümü mevcut olduğunda, zıtlıkların daha ince katmanları ortaya çıkmaya başlar. Bu insanlar âlemidir. İnsan seviyesinde, katmanlar fiziksel değil, entelektüel, duygusal, ideolojik ve manevidir. Ancak aynı kural her zaman geçerlidir; başka hali yoktur. İdeolojiler, ekoller ve uygulamalar her zaman birbirine zıt çiftler halinde gelir. Bazen eşzamanlı olarak ve bazen de dönüşümlü olarak tezahür ederler, ancak eğer biri varsa, diğeri vardır, olmuştur veya olacaktır.

Şimdi, savaş ve barış benzersiz bir çift zıtlık. Gerçekliğin evriminde belli bir yere sahip değillerdir. Buna karşılık, her bir katmanda tezahür ederler. Savaş, tarafların birbirlerinin varlığına karşı çıktıkları katmanın ilk aşamalarını temsil eder ve barış, kabul ettikleri ve sonunda birbirlerini kabullenip destekledikleri aşamayı temsil eder. Her iki taraf da diğerinin vazgeçilmez olduğunu anladığında, eski düşmanına karşı tutumunu, birbirlerinin hoşgörülü, kabul edilen ve hoş karşılandığı hale geldiği bir bağ oluşturana kadar değiştirir. Bu bağ, sırayla, sürecin yeniden meydana geldiği bir sonraki katmanın ortaya çıkışının temeli olur.

Bu arada, İbranice “barış” kelimesi Şalom’dur. Şalom, savaşın olmadığı anlamına gelmez, daha çok “haşlama” [kabul veya tamamlama] ve “şlemut” [bütünlük] kelimelerinin kökünden gelir. Dolayısıyla gerçekte her yeni tabakanın ilk aşaması savaş, yani hâkimiyet mücadelesidir ve taraflar arasındaki karşılıklı bağımlılığın kabulü ve ardından kurdukları bağın kabulüne işaret eden barışın tesisi ile tamamlanır.

Her spor takımı ve ordu birimi, üyeleri arasındaki bağın önemini bilir. Kurdukları bağ, genellikle zafer ile yenilgi, yaşamla ölüm arasındaki farktır. Bir toplum için barışı tesis etmek, yani içlerindeki çelişkileri ve zıtlıkları karşılıklı olarak kabul etmek ve aralarında bir bağ kurmak, daha fazla değilse de aynı derecede önemlidir. Bu şekilde çalışmak, böyle bir toplumu doğanın geri kalanıyla, gerçekliğin “motoru” ile senkronize eder.

Mevcut durumda insanlar, tükenene ve karşı tarafın varlığını gönülsüzce kabul edene kadar birbirleriyle ölümüne savaşıyorlar. Hayatın bir dizi işkence gibi görünmesi şaşırtıcı mı? Zıtların ortaya çıkma ve sonunda birbirine bağlanma mekanizmasının farkında olsaydık, hayatın nasıl olacağını bir düşünün. Hayatlarımız sadece sonsuz derecede hızlı ve tamamen acısız bir şekilde ilerleyip gelişmekle kalmaz, aynı zamanda her an bir kutlama olurdu. Zıtlıkları muhalefet olarak değil, mücadele anlarında ne kadar alçalırsanız, barış zamanlarında o kadar yükseğe zıpladığınız bir trambolin gibi deneyimlerdik. Trambolinde zıplamayı sevmeyen çocuk var mıdır? Ve bir kez sıçramanın zirvesine geldiğimizde, bir sonraki inişi önceden tahmin edip hoş karşılayacağız, hatta bunun eskisinden daha yüksek bir başka sıçramaya yol açacağını bileceğiz.

Öyle görünüyor ki, asık suratlı ve kederli bir toplum ile neşeli ve canlı bir toplum arasındaki fark, yalnızca gelişimin ilerleyişinin farkındalığı ve anlayışıdır. İnsan gerçekliğin nasıl çalıştığını ne kadar çok anlarsa, hayata olumlu ve yapıcı bir perspektiften bakacak ve o kadar mutlu olacaklardır. Sevdiklerinizi mutlu görmek, insanların bağ kurmaya çalıştığı uyumlu bir toplumda yaşamak istiyorsanız bu sözleri iletin; Tüm gerçekliği sola, sağa, ancak her zaman ileriye götüren zıtları tamamlama ilkesi olan, barış yapma ilkesini bilmelerini sağlayın.

Filed under: Barış, Hayat, Tabiat, Toplum - “Sola, Sağa Ama Daima İleri” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Soru: Bir bilim insanı, bu deneyime bizzat katılmadan insan doğasını değiştirmenin ne anlama geldiğini anlayabilir mi?

Cevap: Elbette. Bunu anlamak çok kolaydır.

Doğada egoizm vardır ve onu tersine, özgeciliğe doğru değiştirebilecek bir güç vardır. Bizi düzeltmesi için bu gücü nasıl çekeceğimizi bilmemiz gerekiyor. Bu, küçük gruplar halinde, kendimizi diğerlerinden önünde, tamamen mekanik olarak, bir oyundaymış gibi feshettiğimiz özel çalışmayla başarılır.

Ama biz egoistler, kendimizi feshedebilir miyiz? Yapabiliriz. Bizler, bu tür çabalar sarf ederek doğanın olumlu gücünü çekiyoruz.

Doğa, olumlu ve olumsuz olmak üzere iki güçten oluşur. Bugün sadece olumsuz güç tarafından kontrol ediliyoruz. Ve olumlu olanı kendi çabalarımızla çekebiliriz. O zaman hem bu iki güç hem de dengeleyici doğa arasında var olurken, onu anlamaya ve kendimiz kontrol etmeye başlayacağız.

Filed under: Egoizm, Tabiat - İnsan Doğasını Değiştirmek Ne Demektir? için yorumlar kapalı

Çevre dostu olmak ne demektir? Ozon tabakasını korumak, kirletmemek ve / veya fosil yakıtları yenilenebilir enerjilerle değiştirmek anlamına mı geliyor, yoksa bu tür eylemlerde bir şeyler mi kaçırıyoruz?

Cansızdan bitkisel, hayvansal ve tabii ki insanlara kadar doğayı her düzeyde önemsemeliyiz. Her seviyeye ve özellikle insana zarar vermek yasaktır.

Birbirimize karşı tavrımız doğayı nasıl etkiler? Olumlu insan ilişkisine öncelik verirsek, o zaman doğanın diğer seviyeleriyle olumlu bir şekilde ilişki kurarız. O zaman aynı şekilde doğanın bize nasıl olumlu tepki verdiğini de görebiliriz.

Kabala bilgeliğine göre, insanlar arasındaki nefretin doğada olumsuz dalgalanma etkileri vardır. Doğadaki bize karşı olumsuz olayların sebebidir. Doğa bizimle sürekli iletişim halindedir ve onun mesajına ne kadar erken uyanırsak, o zaman her şeyden önce birbirimizle pozitif ilişki kurmamızı gerektirdiğini o kadar çabuk anlarız. Bu yöndeki en ufak bir hareket bile doğayı olumlu yönde etkileyebilir ve doğadan bize geri dönen uyumlu bir tepkiye tanık oluruz.

Filed under: Kabala, Tabiat - “Çevre Dostu Olmak Ne Demektir?” (Quora) için yorumlar kapalı

Yorum: Veteriner hekimler, günümüzde hayvanların depresyon nedeniyle çok sayıda hastalığa sahip olduğunu söylüyor. Eskiden evcil hayvan hastalıkları hakkında 50 sayfalık minik bir ders kitabı vardı ve şimdi 500 sayfayı dolduruyorlar.

Bir Rus veterinerlik ders kitabında okudum: “Yeterince yüksek zekaya sahip hayvanlar (köpekler, kediler) üzülüyorlar.” Sanki bir insandan bahsediyorlar: “Pencerenin dışı kasvetli ve soğuksa ve ev aynıysa, üzülüyorlar. Sahibi onları yürütmek için acele ediyorsa ve bu onun için zorunlu bir programsa ve bunda eğlence yoksa, hayvanlar üzülüyorlar. Sahibinin kendisi kötü bir ruh hali içindeyken, sinirli olduğunda, hayvan kendini yalnız hisseder.”

Görünüşe göre sanki hayvanlar hakkında değil, bir insandan bahsediyorlar.

Cevabım: Tabii ki onlar da bir ruha sahip.

Soru: Onlara her şeyi verdiğimizi söylüyorlar. Yani, onlar bizim tüm deneyimlerimizin, nefretimizin ve dünyada olup bitenlerin kurbanıdırlar.

Cevap: Hayvanlar çok hissediyor. Çok! Bir insandan çok daha fazlasını. İnsan unutabilir, dikkati dağılabilir, böyle sistemleri vardır. Ancak hayvanlar yapmaz. Sahibinin sahip olduğu şeyi direkt olarak hissediyorlar. Ve bu yüzden yanınıza uzanır, ağzını bacağınıza koyar ve gözlerinizin içine bakar ve işte bu kadar, onun için başka hiçbir şey yoktur. Siz onun tanrısısınız. Bu ürkütücü! Bizler onu anlamıyoruz, sempati duymuyoruz ve ihmal ediyoruz.

Soru: Gerçekten bir ustamız varmış gibi hissetmediğimiz için mi?

Cevap: Evet. Böyle bir örneğimiz yok.

Soru: Bu bize ne öğretebilir? Sorumluluk hissedebilir miyiz?

Cevap: Sonunda hepimiz birbirimizi etkiliyoruz. Yine de bitkisel, hayvansal ve insan doğası birbiriyle ilişkilidir. Yani onların çektiği acı bile bizimkiyle bağlantılı ve biz bunu hala bizim seviyemizde hissediyoruz. Dolayısıyla, hayvanlara dikkat edersek, tedavi edebileceğimiz birçok hastalık ve sorun var. Yani insanları iyileştirmek için hayvanlar aracılığıyla, bu seviyede bu depresyonların ve tüm bu sorunların daha da yayılmasına izin veremezdik. Ama onu takdir edip kabul edemeyiz. Kalplerimizde kedileri veya köpekleri anlamıyoruz.

Soru: Hayvanların aslında bizi tüm bu koşullardan iyileştirmek için ortaya çıktığını söyleyebiliriz miyiz?

Cevap: Yanımızda yaşayan hayvanları kendimizin bir parçası olarak kabul etmeli ve onlar aracılığıyla kendimizi iyileştirebileceğimizi ve düzeltebileceğimizi anlamaya başlamalıyız.

Soru: Yani onları genel olarak insanlaştırır mısınız?

Cevap: Hayır, ben sadece hayvanların insanlarla etkileşimini, bir hayvanın ne kadar empati kurduğunu ve insanı ne kadar tamamladığını ve insan deneyimlerini ve ıslahlarını kendi vasıtasıyla geçirdiğini anlıyorum.

Soru: Islahlarla neyi kastediyorsunuz?

Cevap: Demek istediğim, eğer kişi yanındaki hayvana daha fazla ilgi gösterirse, hayvan aracılığıyla kendisini ıslah edecektir.

Neden olmasın? Aynı zamanda ona kendi parçanı veriyorsun: biraz kalbinden, biraz da ruhundan.

Soru: Ve bundan sonra, eğer böyle yaşarsam, yavaş yavaş başkalarına böyle davranmaya başlarım?

Cevap: Elbette. Ve

mutlaka başkalarına değil. Onun aracılığıyla, bu köpek ya da kedi aracılığıyla ya da sahip olduğunuz her neyse. Bunu yaparak dünyaya iyi tavrınızı yayıyorsunuz! Bu zaten sizin ıslahınız. Bunu sizden nasıl beklediklerine, talep ettiklerine bir bakın. Hiçbir gizli düşünceleri yoktur; onlar hala hayvan seviyesindeler.

Bence hayvanlar, onlara doğru bir şekilde davranırsak, insan olmamıza yardımcı olabilirler.

Filed under: Sevgi, Tabiat - Hayvanlar, İnsan Olmamıza Yardımcı Olacak için yorumlar kapalı

Yorum: 2020, üretimi durdurdu bu da depresyonla sonuçlandı, yoksulluğa yol açtı, tüm endüstrileri yok etti, aileleri parçaladı ve hükümetleri mahvetti. BM, “Hepimiz başarısız olduk” diyor.

Öte yandan, 2021 için tahminler çok daha kötü olacağını söylüyor. Virüs daha korkunç olacak. Her yıl veya altı ayda bir aşı olacağız, vb. pek çok korkunç tahmin var. Ve burada insan bu sorunlar arasında duruyor ve ne yapacağını bilmiyor. Felçli biri gibi.

Ayrıca şöyle diyorlar: “2020’ye bakın ve size bir peri masalı gibi görünecek.”

Sıradan bir insan bu yangınlar arasında nasıl davranmalı?

Cevabım: Kişi yine de kendine şunu sormalı: “Bu neden dünyada oluyor? Bununla ilgili bir şey yapabilir miyim? ”

Şimdi buna bir şekilde cevap verebiliriz. Hala olup bitenlerle hayatımızı ilişkilendirmemiz gerekiyor, neden bu tür virüsler aniden ortaya çıktı? Nükleer bir savaşta öldürülmüş olsaydık, bu başka bir mesele olurdu, herkes anlardı. Ve neden aniden garip bir virüs ortaya çıktı? Yarın başka bir tane, sonra üçüncü bir tane vb. gelebilir. Oradan nereye gidebiliriz?

Yorum: Nükleer savaş anlaşılabilir: İşte düşman ve o size bomba atıyor veya siz ona atıyorsunuz. Ve sonra görünmez biri …

Cevabım: Doğa.

Soru: Peki doğayla nasıl konuşabiliriz? Kişi nasıl onunla diyaloga girer: “Bana dokunma” veya “Bana neden dokunuyorsun?” der?

Cevap: Doğaya yakınlaşmıyoruz, ona yakınlaşmıyoruz. Doğaya sürekli karşıyız. Tüm doğa bütünseldir, küreseldir, her şey onun içinde birbirine bağlıdır ve insanlık, tam tersine, her şeyde doğaya zıt bir sistem kurar!

Doğa, içinde yaşayan bir organizma gibi var olduğumuz, canlı bir organizmadır. Ve bu iki canlı organizma birbirine karşı çıkmaya başlar çünkü kendimizi doğanın bir parçası olarak kabul etmek istemiyoruz.

Büyük miktarda doğal olmayan eylemler yapıyoruz. Başkalarından nefret ediyoruz, toprağı kazıyoruz ve havayı, ağaçları ne varsa yok ediyoruz. Her gün neler olduğuna bakın! Bununla ilgili konuşuyoruz ama kendimizi zapt edemiyoruz.

Doğayı, her şeye ve herkese boyun eğdiriyoruz. Doğanın bütünlüğüne her şekilde karşıyız ve bu bütünlüğü her seviyede ve mümkün olan her biçimde sürekli olarak ihlal ediyoruz. İşte bu yüzden doğa bu şekilde tepki veriyor! Bu, doğadaki bir tür kötü niyet değildir.

Yorum: Ama şimdi bize saldırıyor.

Cevabım: Saldırmak değil, sadece kendisini ana zararlısından – insandan koruyor.

Burada herhangi bir intikam söz konusu değil. Sadece doğanın normal bir tepkisi. Her hangi bir kötü niyet değil. Doğada böyle bir şey yoktur. Ve sadece net bir tepki var. Doğanın bizi yok etmesi gereken noktaya geldik. Doğadaki tek ve en büyük kötülük biziz.

Soru: Peki sırada ne var? Sıradan bir kişi hangi eylemleri yapmalıdır?

Cevap: Doğaya zıt olmayı bırakın. Üstelik fiziksel, genetik, biyolojik, bitkisel, hayvansal seviyelerde, her ne olursa olsun, ona karşı gelmenin ne anlama geldiğini anlamanız için bunu yapın. Ve en önemlisi, bir insan olarak. Düşüncelerimizle doğaya çok büyük zararlar veriyoruz. Tüm doğanın ayrılmaz özü olmak istemiyoruz. Bununla birlikte, genel olarak, tasarım açısından en iyisiyiz.

Soru: Ben normal hayatımı yaşayan sıradan bir insanım. Dünyanın birbirine bağlı olduğunu anlamaya başlamam yeterli mi?

Cevap: Anlamalıyım! Aksi takdirde bu salgınlar bitmeyecek. Doğa size ne öğretir? Büyük bir kapalı sistem içinde olduğunuzu. Bu sistemde her türlü olumsuz kuvveti, özelliği, tepkiyi uyandırırsınız.

Soru: Yani bunu defalarca tekrar etmekten yorulmayacak mısınız?

Cevap: Söyleyecek başka bir şeyim yok. Farklı bir bakış açısıyla konuşuyorum. İnsanlığa başka ne söyleyebilirim? Sonuçta, durumumuzun sürekli olarak kötüleşmesinin, her düzeyde bozulmasının başka bir nedeni yok. Başka bir neden yoktur.

Kendi kendini yiyen, sözde toplum denen, birbirimize bağlılığımızdan bir sistem yarattık.

Soru: BM değil, dünya hükümeti değil, sıradan bir insan hangi kararı vermelidir? Onu neye çağırıyorsun?

Cevap: Burada hiçbir şeyin hükümete bağlı olmadığını düşünüyorum. Bu, insanın çevresindeki dünyaya – doğanın cansız, bitkisel, hayvansal ve insan seviyelerine – karşı tutumuna  bağlıdır. Bütün seviyelere.

Bu dünyayı korumalıyız. En korkunç ve tehditkâr parçası olarak, bu dünyayı tam olarak doğru tavrımızla dengeye getirmeliyiz. Biz hariç tüm doğa, tüm evren denge içindedir. Ve düşüncelerimiz ve eylemlerimizle bizler bu dengeyi bozuyoruz.

Soru: Yani en azından düşüncemi buna yöneltmem yeterli mi?

Cevap: Ve diğer her şey düşünceye bağlıdır. Kişi tamamen düşüncesizce hiçbir şey yapmaz. Birbirimize zarar vermeyi düşünmeyi bırakırsak, dünya bu düşünceden hemen sakinleşmeye başlayacaktır.

En önemlisi, düşüncelerimizde sakinleşelim.

Filed under: Birlik, Egoizm, Tabiat - Kişi Nereye Gitmeli? için yorumlar kapalı

Atom altı seviyeden en gelişmiş insan toplumlarına kadar her şey iki temel, ancak zıt unsurdan oluşur. Birini pozitif, diğerini negatif olarak tanımlıyoruz. Örneğin, bir protondaki elektrik yükünü pozitif, elektrondaki elektrik yükünü negatif olarak tanımlarız. Işığı pozitif, karanlığı negatif, büyümeyi pozitif ve zayıflamayı/yaşlanmayı negatif, doğumu pozitif ve ölümü negatif olarak tanımlıyoruz ve sevgiyi pozitif, nefreti negatif olarak tanımlıyoruz. Tanımlarımıza da değer atfediyoruz: Pozitif olanı iyi, negatif olanı kötü olarak değerlendiriyoruz.

Ama hayat durağan durumlardan değil, döngülerden oluşur. Oluşum ve bozunum iç içe geçmiştir ve biri olmadan diğerine sahip olamazdık. Bu nedenle ikisi de ne iyidir ne de kötü. Nefrete sahip olmasaydık sevgiye sahip olmazdık, öyleyse hangisi iyi, hangisi kötü? Bir döngüde, tıpkı bir çarkta olduğu gibi, her şey olası tüm konumlardan geçer; hiçbir şeyin mutlak, değişmeyen bir değeri yoktur; hepsi döngüdeki konumuna bağlıdır.

Şimdi, bir çift karşıt öğeden, bir öğeyi çıkarırsak ne olacağını hayal edin. Gece olmasaydı gündüze ne olurdu? Ölüm olmasaydı hayata ne olurdu? Ancak her ikisine de sahip olduğumuzda eksiksiz ve işleyen bir sisteme sahibiz. Dengeli sayıda proton ve elektronumuz varsa, tam bir atomumuz olur. Bir bölgede dengeli sayıda hayvanımız varsa, istikrarlı ve sağlıklı bir ekosisteme sahibizdir.

İşler geliştikçe, bir yöne doğru eğilir ve yönelir ve her seferinde, zıt unsurun lehine vazgeçene kadar farklı bir yön idareyi ele alır. Az çok istikrarlı bir dengeye ulaştıklarında, bu, sistemin yapımını tamamladığının ve bunun üzerine yeni bir sistemin gelişmeye başladığının bir işaretidir. Evrimin basitten karmaşığa gitmesinin ve insan toplumunun daha küçük ve basit toplumlardan daha büyük ve daha karmaşık olanlara doğru evrimleşmesinin nedeni budur.

Aynı model tüm yaratılışın içine nüfuz eder; pozitiften negatife olan eğilim, gerçekliğin motorudur. Asla durmaz; istikrara ulaştığında, yeni seviye bir kez daha uyum ve istikrara ulaşana kadar, ancak sadece başka bir seviyeyi, daha da yükseğe çıkarmak için eğilim sürecinin baştan başladığı yeni bir seviyeyi ortaya çıkarır.

İnsan toplumları, gerçekliğin geri kalanıyla aynı süreçten geçer. Geçen yüzyıl, insanlığın ulaşabileceği aşırılıkları gösterdi. Bu konuda 1950’lerin başlarında yazan, öğretmenimin babası Baal HaSulam, “İnsanlık kendisini zaten Almanya’da olduğu gibi aşırı sağa ya da Rusya’da olduğu gibi aşırı sola attı, ancak kendileri için durumu kolaylaştırmadılar, hastalığı ve ıstırabı daha da kötüleştirdiler.” diye zaten belirtmişti. Tüm realite gibi, insan toplumu da aşırılıklardan geçmek zorundaydı, ama aynı zamanda, aşırılıkların karşılıklı destek içinde var olduğu ve bir sonraki gelişim seviyesine geçildiği yerde, o dengesini bulmak zorundadır.

Bu bizim zaman içinde mevcut meselemizdir. En fanatik aşırılıkları yapmak için elimizden gelenin en iyisini denedik, ama hepsi (olması gerektiği gibi) karşıtlarına boyun eğdiler ve bunlar da çöktü. Şimdi, eşzamanlı olarak var olan tüm uç noktalara sahibiz ve atomlar, mevsimler ve tüm hayvanlar gibi birbirlerini tamamlama zamanı.

Bununla birlikte, insanoğlunun benzersizliği burada devreye girer: Tüm doğada, eğilim ve sonrasında gelen uyum, doğanın içsel güçleri aracılığıyla kendi başlarına gerçekleşir. İnsanlık farklıdır. Zaten eşzamanlı olarak var olmaktayız, ancak bu fikre direniyoruz ve hala birbirimizi etkisiz hale getirmeye çalışıyoruz. Gelişimin bir sonraki aşamasını ortaya çıkarabilecek sağlıklı dengeyi yaratmak için, sürecin farkında olmalı, karşıtımızla bir arada yaşamayı kabul etmeli, karşılıklı bağımlılığımızı ve diğer taraf olmadan gelişemeyeceğimizi kabul etmeliyiz.

Üstelik bunu her düzeyde kabul etmeliyiz. Cinsiyet, ırk, kültür, görüşler ve insan varoluşuyla ilgili her şeyde bu farkındalık sürecinden geçmeliyiz. Örneğin, toplumda hem Demokratların hem de Cumhuriyetçilerin olduğunu kabul etmezsek, asla siyasi uçurumun üzerine çıkamayız. Her iki görüşü de içeren daha yüksek ve daha gelişmiş bir gerçeklik üretmek yerine, kan dökülene kadar pislik çukuruna batacağız.

Daha da kötüsü, ne kadar kan akıttığımız önemli değil, tıpkı bizi yarattığı gibi, doğa onu da yarattığı için karşı tarafı ortadan kaldıramayacağız. Şans eseri bir taraf diğerini yok ederse, “kazanan” taraf da ortadan kalkacaktır, çünkü karşı tarafı artık olmayacaktır. İlerlemeyi bırakacağız, doğa bu durumu yeniden yaratacak ve nihayetinde her iki tarafın da var olması ve birbirini tamamlaması gerektiğini kabul etmek zorunda kalacağız.

Ancak o zaman daha yüksek seviye ortaya çıkacaktır. Her iki karşıtın da zorunlu olduğunu kabul ettiğimizde, bir sonraki gelişim seviyesine yükseleceğiz. Bu evrimin sırrıdır.

Filed under: Hayat, Tabiat, Toplum - İyi İle Kötü Arasında için yorumlar kapalı

Yorum: Gençler okuldan ayrılırlar, yeni bir dünyaya girerler ve kendilerine verilenleri istemezler, kendilerine başka bir şey de teklif edilmez.

Cevabım: Dünyamız egoizm dünyasıdır. İnsanlar birbirleri üzerinde bencil bir güce sahiptir ve bu güç, zorla çalışmayı tercih eder. Burada hiçbir şey yapamazsınız. Güç, iyi mi yoksa kötü mü diye sormaz, mümkün olup olmadığını sorar. Kazanabilirse, hemen farkına varır.

Elbette, gençlerin dünyayı başkaları için görme arzularındaki çok yönlü yönelmesini anlıyorum. Ancak, her şeyden önce bunun, kendilerini buna ne kadar hazırlayabileceklerine bağlı olduğunun farkına varmaları gerekir.

Nitekim, örneğin İran’daki yaşamı değiştirmek ya da Çinliler için iyi bir kitap yazmak veya dünyanın herhangi bir ülkesinde başka bir şey yapmak için, doğanın temel yasasının ne olduğunu ve biz ona karşı hareket edemeyeceğimiz için, doğanın bizi nereye götürdüğünü anlamalıdırlar.

İnsanoğlunun, sözde iyi ve doğru bir yol olduğuna inanarak, kendi icat ettiği yolu binlerce ve binlerce yıldır nasıl izlemeye çalıştığını görüyoruz. Aslında bu daima yanlıştı. Yeni bir yol seçmek yanlış olur, başka bir yeni yol, yine yanlış olur. Kocaman bir ormandaki bir grup küçük insan gibi. Bugüne kadar böyle şartlar içindeydik.

Ama şimdi, dünyanın gelişim yasalarını, programını ve gelişim amacını açıklayan Kabala bilgeliği bize ifşa ediyor. Bu nedenle, önce tüm bunları çalışmalıyız ve sonra bu programı daha fazla anlamak için kendimizi ona adapte etmeliyiz, o bize değil, biz ona! Çünkü bu doğanın programıdır, doğayı yenemeyiz. O gerekirse bizi yıkar.

Bu programa hâkim olduktan ve anladıktan sonra, bir şekilde ona uyum sağlamalıyız, böylece içinde yaşayabilir, buna bağlı olarak gelişebiliriz. O zaman doğaya yakınlaşacağız ve hangi yaşam tarzına yerleştirildiğimizi ve bizi nasıl değiştirmek istediğini gerçekten görecek ve hissedeceğiz.

Doğanın bizi etkilediği yönde hareket etmek, bizim en rahat ve doğru koşulumuz olacaktır. Bu öğretilmelidir.

Filed under: Eğitim, Kabala, Tabiat - Doğanın Programına Uyum için yorumlar kapalı

Tüm enerji üretimini yenilenebilir hale getirsek, plastikleri yok etsek, silah üretimini durdursak ve mevcut tüm silahları yok etsek bile, dünyamız daha sağlıklı, daha temiz, daha güvenli veya başka bir şekilde daha iyi olmayacaktır. Hayatlarımızı alt üst etmenin, tüm canlılara ve özellikle de kendimize acı çektirmenin başka yollarını bulacağız. Dünyada yanlış olan her şeyi düzeltsek bile, tüm ıstıraplarımızı;  birbirimizle ilgili kötü düşüncelerimizi, üreten fabrikayı kapatana kadar, yeni, daha kötü yanlışlar yaratacağız.

Neyi denemedik? Yenilenebilir enerji? Yapıldı! Elektrikli arabalar? Yapıldı! Vegan buluşması? Yapıldı! (Vegan buluşması bir tezat olsa da). Nükleer silahların yasaklanması mı? Yapıldı! Ama bunların hiçbiri dünyanın olumsuz yörüngesini değiştirmeye başlamadı bile. Daha fazla kirlilik yaratıyor, daha fazla hayvan öldürüyor ve insanlar için daha fazla orman kesiyoruz, daha fazla silah üretiyoruz ve nükleer tehdit hala kafamızın üzerinde dolaşıyor. Kısacası, tüm anlaşmalarımız ve ilerlemelerimiz ile herhangi bir şeyi çözmeye dahi başlamadık. Doğru sebep için yapmadığımız sürece de asla olmayacak: bencil kazançlar için değil, herkesin hayatını daha iyi hale getirmek için.

Her şeyi hâkimiyet ve kontrole ulaşmak için yaptığımızda, iyi sonuçlar bekleyemeyiz. Birbirimiz hakkındaki olumsuz düşüncelerimiz, yaptığımız her iyi şeyi, sahip olduğumuz her soylu fikri ve söylediğimiz her olumlu sözü, dünyanın onlarsız daha iyi olacağı zararlı faaliyetlere dönüştürür. Dünyadaki yanlışları düzeltmek için önce düşüncelerimizi düzeltmeliyiz, o zaman her şey yoluna girecektir.

Aslında, düşüncelerimizi ve kesinlikle birbirimize karşı olan kötü niyetimizi kontrol edemiyor olsak bile, onların bu dünyada kötü olanın kökü olduğunu bilmek, işleri iyileştirmeye başlamak için yeterlidir. Yol boyunca olumsuz düşüncelerimizi ve kötü niyetimizi nasıl değiştireceğimizi öğreneceğiz, ancak önce bunu uygulamaya başlamalıyız. Pratik yapmanın mükemmel hale getirdiğini biliyoruz, bu nedenle şu anda sonuçlar hakkında değil, iyi niyet uygulamak, kalplerimizde yakınlık yaratmak, yabancılara karşı veya en azından iyi dileklerde bulunmadığımız çevremizdeki insanlara karşı endişelenmemiz gerekiyor.

Başka hiçbir şey için endişelenmemize gerek yok. Kabala’da her şeyin düşüncede incelendiğine dair bir söz vardır. Bu, iyi düşünceleriniz varsa, yaptığınız her şeyin iyi olacağı anlamına gelir. Birbirimize yakın hissedersek, başkalarını sömürmeyiz, büyüklük taslamayız, küçümsemeyiz veya başka şekilde kötü davranmayız. Bu tek başına hayatlarımızı radikalleştirecek ve bizi başkalarıyla rahat, kendinden emin ve mutlu hissettirecektir.

Sonuç olarak, sadece kendimizi iyi hissetmek veya başkalarından üstün hissetmek için lüzumsuz şeyler tüketmemize gerek kalmayacak ve birbirimize yakın hissedeceğimiz için, kendimizi silahlandırmamıza veya korumamıza gerek kalmayacaktır. Yeni ilişkilerimizin bir sonucu olarak tüm toplum değişecektir ve bizler aşırı tüketimi durduracağız, kirlilik düşecek, silahlanma yarışları sona erecektir ve bugün sahip olduğumuz çözülemeyen sayısız sorun, çevremizdeki muhalif dünyanın duvarlarını yükseltmemize gerek kalmadığından, kendiliğinden ortadan kalkacaktır. Bu nedenle, hayatın kolay ve keyifli olduğu iyi bir dünyada yaşamak istiyorsak, sadece birbirimiz hakkında düşünme şeklimizi olumsuzdan olumluya değiştirerek pratik yapmalıyız.

Filed under: Dünya, Kabala, Tabiat, Toplum - “Eğer Düşüncelerimiz Yanlışsa Dünya Asla Düzelmeyecek” (Linkedin) için yorumlar kapalı