Birkaç gün içinde Yom Kippur (Ahiret Günü) diye adlandırılan özel bir güne şahitlik edeceğiz. Ancak o günde ve “Ahiret Günü” diye adlandırılan koşul onun için meydana geldiğinde bir Kabalist’in ne tür bir içsel koşul hissedeceğini kimse bilmiyor. Kişinin içsel koşulları takvime göre gerçekleşmez.
Herhangi bir kişinin atlattığı koşullar kişisel ve genel olabilir. Genel düzeyinde, insanlar her bayramın yaygın geleneklerini yerine getiriyorlar. Bir grup Kabalist birliğe eriştiğinde ve onun aracılığıyla “bayram” diye adlandırılan belli bir içsel koşulu edindiğinde, o koşul herkes tarafından dikkate alınan genel bayramla ilişkili değildir. Genel bayram takvime göre meydana gelirken içsel bayram kişinin kişisel, içsel koşuluna göre gerçekleşir. Gelenek ve göreneklerin ve her “özel” günün daha yüce manevi bir kökü vardır. Bu yüzden bir Kabalist de diğerleriyle birlikte gelenekleri izlemeyi ister, şöyle yazdığı gibi:” Yaratan Yarattıkları ile kalır.” Ancak aynı zamanda bir Kabalist kendi kişisel içsel koşulunda da kalır.
Dindar insanlar gelenek ve görenekleri takip eder, Kabalistler Adem’in müşterek tek ruhuna diğer ruhları bağlayarak ruhlarında içsel eylemler yerine getirirler. Böyle yaparak Yaratan’a memnuniyet verirler ve kendilerini ıslah ederler. Islah olmak ancak diğerleriyle birlik kurarak mümkündür, şöyle yazdığı gibi: “Dostunu kendin gibi sev, bu Tora’nın yüce kanunudur.”
Dünyanın her yerinden birçok insan Yaratan’a dua ediyor (her biri Tanrı’sına hitaben) ve “affedilmeyi” talep ediyorlar. Ama belki de onlara pişmanlığın sadece “Dostunu kendin gibi sev” hususunda işlediğini ve “onun için” yada “ona karşı” olup olmadığına bağlı olduğunu açıklamaya değer. Günah işleyip işlemediğimizi sadece kendimizi bu kuralla karşılaştırdığımızda anlayabiliriz. İzlememiz gereken tek kural bu, şöyle yazdığı gibi:
“Dostunu kendin gibi sev Tora’nın ana kuralıdır.”
Eğer tüm insanoğlu “Dostunu kendin gibi sev”’i, Yaratan’ın bunu bizden ne kadar güçlü bir şekilde talep ettiğini ve bu koşuldan hala ne kadar uzak olduğumuzu aydınlığa kavuşturmak için sanal bir ortamda bir araya gelseydi, bu gerçek bir Kefaret Günü (Yom Kippur) olurdu ve bizi Purim’e, (İbranice “Kippur” “Purim gibi” anlamına gelir) mutlak ıslaha götürürdü.
İnsanlar affedilmek için dua ettiklerinde neyi talep edeceklerini bilmeleri onlar için çok önemli. Uzun yıllardır ağlayıp gözyaşı döküyoruz ama bunun bir yardımı olmuyor. Yaratan dualarımızı bu şekilde duyamaz. Çünkü bu tür bir başvuru doğru haykırışa zıttır: Dostlarımıza karşı sevgi hissetmek için yalvarmıyoruz ve Yaratan diğer hiçbir talebi dinlemiyor. Bu nedenle bizi günahlarımızdan kurtarabilecek olana sırtımızı dönüyoruz ve zıt yöne haykırıyoruz. Çoğu insanın Kefaret Günü buna benzer.
– 14/09/10 tarihli Günlük Kabala Dersinin dördüncü kısmından alıntıdır.
Filed under: Kabala -
2 Yorumlar →
Küçük bir çocuk için alışık olduğu beşiği gibi bu dünyadaki her şey de bize kalıcı ve sarsılmazmış gibi gözüküyor. Ancak onun içinden çıkmalı ve gerçekten güvenilir olup olmadığını kontrol etmeliyiz En önemlisi, toplumun etkisinin dışına çıkmamız gerekiyor. Eğer kişi “geçici ikametgah” diye adlandırılan yere çıkarsa ki bu bağımsız olmak ve dünyaya uzaktan, sanki uzaydan bakmak için kendine yeni bir çevre inşa ediyor demektir, bu durumda kişi Işığın daha da yakınına çekilir. “Bu hayatta” hiçbir şeyi değiştirmeden dünyayı “diğer tarafta” (egoizmin diğer tarafında) ifşa etmek, dünyamızı rasyonel bir şekilde geçici olarak değerlendirmek ve Yaratan’la birleşerek daimi ve kalıcı olanı ona eklemek önemlidir. Bu dünya bize sadece Yaratan’ın dünyasını mükemmel olan olarak değerlendirebilmemiz için verildi. Bu dünyada ve bir sonraki dünyada sevinmek için şu an içinde bulunduğumuz koşuldayken Üst Dünyayı özümsememiz gerekmekte. Buna, geçici olanı kalıcı olana, çöpü öze dönüştürerek, almanın önemini ihsan etmeyle değiştirerek erişilir. Bunları birbirleriyle değiştirip uyum ve mükemmelliği keşfetmeliyiz.
