İnceleyebileceğimiz her açıdan, bugün hayat her zamankinden daha iyi: Her zamankinden daha fazla yiyeceğimiz var, hatta çok fazla; daha iyi sağlık hizmetimiz var; daha uzun yaşıyoruz ve en azından yüz yıl öncesine kıyasla ifade özgürlüğümüz var. Teknoloji bize bolluk verdi; istediğimiz yere saatler içinde ve komik bir fiyata rahatça seyahat edebiliriz. Dünyadaki herhangi bir kişiyle sanki yanımızda duruyormuş gibi saniyeler içinde iletişim kurabiliyoruz ve modern tıp mucizeler yaratıyor (Covid-19 bile, sadece bir yüzyıl önce on milyonları öldüren salgınlara kıyasla hiçbir şey değildir). Görünüşe göre insanlar her zamankinden daha mutlu olmalıydı. Şaşırtıcı bir şekilde, bugün her zamankinden daha fazla depresyondayız. Bu bilmeceye bakarsak, büyüleyici bir şey bulacağız: Sadece hayatlarımız değil, hedeflerimiz de değişti. Hayatta kalmak isterdik; şimdi eğlenmek ve mutlu olmak istiyoruz. Teknoloji hayatı kolaylaştırmak için inşa edilmiştir, ancak bizi mutlu edemez. Mutlu olmak için ileri teknolojiye değil, sevgi dolu insanlara ihtiyacımız var.

Aslında, teknoloji ne kadar gelişirse hayatımızı da o kadar kolaylaştırır, bizi hayatın amacını sormaya daha çok yönlendirir. Hayatta kalmak için mücadele etmemiz gerekmiyorsa neden parmağımızı kaldırmamız gerekiyor? Ve bir parmağımızı bile kaldırmamıza gerek yoksa, o zaman gerçekten yaşıyor muyuz? Hala çoğunlukla bilinçaltımızda olsa da, bu sorular bizi giderek daha fazla rahatsız ediyor ve sahip olmamız gereken eğlenceyi bozuyor. Bu sorulara ne kadar çabuk ışık tutarsak, onları o kadar çabuk çözebilir ve gerçek mutluluğu bulabiliriz.

Tek istediğimiz hayatta kalmak olduğu sürece, mutluluğun ne olduğunu bilmiyorduk. En iyi ihtimalle, hayatta kalmamızı garantilersek, memnunduk. Ancak memnuniyet mutluluk değildir. Mutluluk, onları bizim bir parçamızmış gibi hissettiğimizde ve onlar da bize karşı aynı şekilde hissettiğinde, diğer insanlarla içten içe bağlantıdan gelir. Bu sadece fiziksel düzeyde karşılıklı bir sorumluluk değil, tüm insanlar arasında zihinlerin ve kalplerin birleşmesidir, ancak birbirimizi gerçekten önemsiyorsak veya bilgelerimizin ifade ettiği ” Komşunu kendin gibi sev” yani, birbirimizi kendimizi sevdiğimiz gibi seversek, kelimenin tam anlamıyla başarabileceğimiz bir durumdur.

Bunun olması için, öncelikle şu anki ruh halimizin tam tersi olduğunu kabul etmeliyiz: Birbirimize yabancıyız, düşmanca ve güvensiziz. Hayatta kalmayı istemekten haz almayı istemeye geçtik, ancak çevremizdeki insanların bize zarar vermek istemediğine güvenemezsek hayattan nasıl haz alabiliriz? Bu bizi sürekli tetikte ve stresli tutar. Hayattan haz almak için öncelikle çevremizdeki insanların bizim için en iyisini istediğinden emin olmalıyız. Başka bir deyişle, birbirimize iyi davranmalı, birbirimizi önemsemeliyiz. Ve bu hepimizi kapsamalıdır. Toplumdaki bir kişi başkalarına zarar vermeye çalışırsa, diğerlerini de temkinli ve düşman olmaya zorlar.

Birbirimize karşı iyi olmanın iki yolu vardır: 1) Başka seçeneğimiz olmadığını fark ederek ve isteğimize aykırı olarak değişerek veya 2) Bunun en iyi seçeneğimiz olduğunu, tercih ettiğimiz yaşam biçimimiz olduğunu fark ederek ve aktif olarak bunu takip ederek hayatımızda dönüşüm ile. Şu anda, ilk yolu izliyoruz, umutsuzca başkalarını önemsemeyi gerektirmeyen haz alma yolları bulmaya çalışıyoruz. Bu çalışmıyor. Sonuç olarak, giderek daha fazla hayal kırıklığına uğramakta ve ağrıdan uyuşturucu, şiddet, aşırılık ve depresyon yoluyla her türlü kaçış arayışındayız – neslimizin en yaygın rahatsızlığından. Tüm seçenekleri tükettiğimizi hissedene kadar bu yolda yürümeye devam edebiliriz, bu da onlarca yıllık hayal edilemeyen acılar gerektirebilir. Alternatif olarak, diğer yola hemen bir şans verebilir ve nasıl çalıştığını görebiliriz.

Diğer yolu dener ve olumlu bağları teşvik etmeye kararlı olursak, gerçekten aradığımızı buluruz: mutluluk. Sevgi dolu insanlarla çevrelenmişken kimse üzülmez. Dahası, pozitif bağları beslemeye başladığımızda, yaptığımız her şey bir anlam ifade etmeye başlar çünkü bunu başkalarına yardım etmek ve onlarla bağtı kurmak için yapıyoruz. Başkalarının iyiliği için çalıştığımızda, kaçınılmaz olarak eylemlerimize anlam katarız. Başka biri için bir şey yapmış olan hiç kimse, eylemin nedenini veya amacını sormamıştır. Amaç apaçık ortada ve ödül muazzamdır.

Dahası, bir toplum olarak pozitif bağlar kurmaya başladığımızda, maddi varoluş sadece zahmetsiz olmayacak, aynı zamanda eğlenceli ve anlamlı hale gelecektir. Yaptığımız şeyi neden yaptığımızı, bize nasıl yardımcı olduğunu ve dünyaya nasıl yardımcı olduğunu bileceğiz. Birbirimize iyi davranmaktan haz alacağız ve bunun soğuk ve yıkıcı rekabetten çok daha ödüllendirici olduğunu göreceğiz. Bu süreçte, birbirimizin ihtiyaçlarını hissetmeye, kalplerimizde bağ kurmaya başlayacağız ve sadece bedenlerimizde değil ve sevincimiz akıl almaz bir şekilde daha güçlü ve anlamlı bir şekilde büyüyecek.

Sonunda, başarılı olabilmemizin tek yolu bu olduğu için birbirimize karşı iyi olmayı öğreneceğiz. Ama onu nasıl öğreneceğimiz bize bağlıdır.

Filed under: Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “İyi Olmanın İki Yolu” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Covid-19, Brezilya’da yaklaşık 350.000 kişinin hayatına mal oldu, aşılar çileden çıkaracak kadar yavaş ve her gün çeteleye binlerce kayıp ekleniyor. Bu arada, Avrupa ülkelerinin aşılara erişimi var ve günlük rakamları üç haneli rakamların altında. Yine de, Brezilya’da yaşanan trajedi medyanın ilgisini çok az çekerken, bu arada, Avrupa’daki bürokratik yetersizlik olmasaydı daha da başarılı olabilecek mücadele tüm dikkatleri üzerine çekiyor. Brezilyalıların yaşamları daha az mı değerli?

Medyada yer alma durumuna bakılırsa cevap açıktır. Ancak gerçekte cevap “Evet, daha az değerlidir” den daha da kötüdür. Brezilya’da ve Güney Amerika’daki diğer birkaç ülkede yaşanan trajediye, eşit olmayan ilgi, ulaştığımız sadece kendimizle ilgilenme seviyesini göstermektedir. Günümüzde bu, hayatın değeri sorusuna basitçe cevap vermenin imkansız olduğu bir noktada çünkü kimse tek bir düşünce bile belirtmiyor. Öyle görünüyor ki yalnızca reyting ve medyada yer alma dışında hayat tartışmaya değmez.

Bu elbette haber değil, ama bu kadar patentli hale geldiğinde, sadece kendimize varlığımızın doğasını hatırlatmak için bile olsa, bahsetmeye değer. İnsanların tamamıyla/her yönüyle bencil olduğunu bir kez daha görüyoruz.

Kendimize bir soru soralım: Farz edelim ki istediğimizi, ne zaman istersek yapabilseydik ve hiç kimse, kesinlikle kimse bilmeseydi, parmağını bize doğrultmasaydı, bizi cezalandırmasaydı veya herhangi bir şekilde kınamasaydı, dünyamız nasıl olurdu? Durum böyle olsaydı nasıl davranırdık? Tahmin edebileceğinizden emin olduğum gibi, doğamız hakkında ifşa edilenden daha da fazla öğrenecek şeyimiz var. Belki de onun tezahür etmesini beklemek yerine ne yapacağımızı hayal etmek akıllıca olacaktır çünkü yavaş yavaş, hayal etmediğimiz şeyin realitede gerçekleştiğini görüyoruz.

İnsanlığa en güzel hediyeyi verebilseydim, herkesin gerçek insan doğasını olabildiğince çabuk ve zararsız görmesini sağlardım. Bu, iltihabın acı verici bir şekilde patlayana kadar daha da kötü bir şekilde şişmesine neden olan geçici düzeltmeler uygulamak yerine, doğamızın bir düzeltmesini içtenlikle aramamıza neden olurdu.

Yine de pandemi pes etmeyecek. Sayısız kez belirttiğim gibi, aramızdaki karşılıklı bağların her şeyi kapsayan bir çözümü dayattığı farklı bir zamandayız. Egoizmimizi iyileştirene kadar, virüsten, bir mutasyondan veya diğerinden iyileşemeyeceğiz. O zamana kadar onun kırbacından kurtulmak kısa ömürlü olacak ve onu izleyen her darbe öncekinden daha acı verici olacaktır.

Filed under: Egoizm, Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk - “Egoist Dünyamızda Bazı Hayatlar Daha Değerli” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Dünya birbiriyle daha bağlı bir duruma, karşılıklılık ve entegrasyona doğru ilerliyor. Bu gelişme eğilimini hali hazırda algılayan biri, diğerlerine bağ ruhunu aktarabilir. Salgının hızlandırdığı insanlığın olgunlaşma sürecinin işaretlerine tanık oluyoruz. Tam olgunluğa ancak başkalarını sevme düzeyine yükseldiğimizde ulaşılacaktır. Bu geçiş dönemi, olumlu değişimi başlatmaya istekli katılım seviyemize bağlı olarak acı verici veya hoş olabilir.

Şimdiye kadar, doğuştan gelen bencil doğamızın, yaşamdaki düşüncelerimize ve eylemlerimize hakim olmasına izin verdik. Bu yönde ne kadar ilerlersek, temel birleştirici doğa yasasından kendimizi o kadar uzaklaştırırız. Bu bölünme çoğaldıkça herkesin acı çekmesine yol açar. Bu nedenle, devam eden virüs salgını, bizi daha bilinçli, karşılıklı bağımlılığımızın farkında olduğumuz bir topluma doğru yönlendiriyor, böylece daha iyi bir gelecek için özlemlerimiz meyve veriyor.

İnsan ilişkilerimizde ve bağımızda nasıl ideal sonuçlar verebiliriz? Her şeyden önce, her insanın bir tür alıcı ve verici gibi davrandığını anlamak önemlidir. Sürekli mesajlar alıyoruz, bunları kendi içimizde işliyor ve iletiyoruz. Bu yüzden, insanlar arasındaki iyi bağlar ve tamamlayıcı ilişkiler hakkında düşünmeye başladığımda, kelimeler olmasa bile, olumlu bir duygu alanı zaten etrafıma yayılıyor.

Dahası, yaşamımız boyunca içinde hareket ettiğimiz çevredeki olumlu etkiyi arttırmak için, her şeyden önce çevremizi değerlendirmemiz gerekir. Bu, ilişki içinde olduğumuz insanların mevcut durumunu, ulaşmak istedikleri durumu, neyi başarı olarak değerlendireceklerini ve iyi bir geleceği nasıl tanımladıklarını kontrol etmemiz gerektiği anlamına gelir. Daha sonra, onlara uyarlanmış bu vizyona dayalı bir sosyal yardım eylem planı oluşturmalı ve bu hedefleri gerçekleştirmelerine yardımcı olmanın bir yolu olarak karşılıklı bağı derinleştirmeyi teklif etmeliyiz.

Başkalarının ihtiyaç ve isteklerine karşı bu tür bir duyarlılık, çocuklarımız ve aile üyelerimizin yanı sıra işteki arkadaşlarımız ve meslektaşlarımızla olan ilişkilerimizle de ilgilidir. Bu aynı zamanda sağlık, kariyer ve iş başarısının artmasıyla, daha iyi ilişkilerle – gerçekte her şeyle ilgili olabilir. Kesin durum ne olursa olsun, ilke her zaman aynıdır: Önce insanların nerede olduğunu ve neyi hedeflediklerini anlayın ve daha sonra onlara, etraflarındaki insanlar arasındaki iyi bağlar yoluyla hedeflerine ulaşabileceklerini nasıl göstereceğinizi düşünün.

“Bağ” kelimesinin ne anlama geldiğini daha iyi anlamak için, örnek olarak aile çemberini ele alalım. Birbirine bağlı bir aile nasıl görünür? Kimseyi savunmak veya kimseden saklanmak zorunda kalmadan, herkesin birbirine açık hissettiği, birbirini anlamaya ve desteklemeye istekli olduğu bir yerdir. Aile, atmosferin herkesi çevreleyen, sıcak, yumuşak bir bulut gibi olduğu bir birim olmalıdır.

Bakış açımızı genişletmek istersek bir adım daha ileri giderek, bu bağ odaklı yaklaşımla ülkemizin ne kadar farklı yönetileceğini öngörmeye çalışabiliriz. İnsanlar bir aile içinde olduğu gibi birlikte oturup, bağ kurabilseydi, toplumlarımız çok farklı bir şekilde davranırdı. Sabahtan akşama kadar böylesine acımasız yollarla savaşmak yerine, her adımda aramızda daha barışçıl etkileşimler olurdu.

Tüm meşru anlaşmazlıklara rağmen bizi duygusal yakınlık ve uyum durumuna ne yöneltebilir? Bir “bağ kurucu” olarak her birimiz sürekli olarak diğer kişilerin gözlerinin önüne bir ilke koymalıyız: Birini daha iyiye doğru etkilemek için, nasıl daha ileriye doğru gideceğimizi, karşılıklı önemi daha fazla nasıl geliştireceğimizi hep birlikte düşünürken, önce sempati, övgü ve anlayış içinde karşımdaki kişiyle bağ kurmalıyım. Başka bir deyişle, mutlu bir varoluş adına en verimli zemini yaratmak için, her birimiz başkalarını sevmeyi uygulamaya koymalıyız.

Filed under: Egoizm, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “İnsan Bağında Ustalaşmak” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Soru: Araştırmacılar, hem zenginlerin hem de fakirlerin karakteristiği olan “materyalizm” gibi bir kavramın, insanların eşyalara bağımlılığı anlamına geldiğini iddia ediyorlar.

Bu bağımlılığın yarattığı sosyal imaj ve değer sistemi, hem toplum hem de birey için yıkıcıdır. Buna yenik düşenler, yaşam sevincini, gönül rahatlığını kaybederler, bu da kaygı, depresyon ve ilişkilerin çöküşünü getirir.

Bununla birlikte “taç” Koronavirüs’ün geçtiğimiz yılında, insanlar daha az materyalizm göstermeye başladı. Ancak öte yandan, artık bunun aynı madalyonun diğer yüzü olduğu zaten açık. İnsanlar neden eşyaları bu kadar çok seviyor?

Cevap: İnsan egoisttir. Sahip olmayı ve onun olduğunu hissetmeyi seviyor: “Benim, benim, benim!”. Bunu küçük çocukların, bir oyuncağı kapıp kimseye vermedikleri örneğinde görüyoruz. Onu, bunun uygun olmadığına ikna etseniz bile çocuk anlamaz. Her zaman onun elinde olmasını ister. İşte o böyle doğar.

Bu nedenle, insanları, sevdikleri her şeyi “Bunun benim olmasını istiyorum.” demelerinden, elde etmek için böyle bir istek duymalarından dolayı kınayamayız. Ya da sevmediği bir şeyse bile ama başkası onu seviyorsa, apaçık, bu iyidir diye, o da sahip olmak ister.

Dahası, bu şeye sadece kendisi sahip olmak ister, diğer çocukta olmamalı ve bu mümkün değilse, o zaman kimse sahip olmamalı. Yani, bu hayatımızın tüm yıllarına eşlik eden, mutlak bencilliktir, çocukça ve önemsizdir. Bundan kaçamazsınız.

Nasıl dengeleyebilirsiniz? Sadece doğru yetişme ile. Ancak bunun için, insanlar üzerinde çalışacak ve onları diğerlerine kıyasla sahip olduklarından memnun kalacak şekilde eğitecek bir sistem inşa etmek gerekir. Genel olarak bu özel bir eğitim sistemi olmalı, yoksa materyalizmden asla kurtulamayız.

Soru: Materyalizm, özünde kişinin kendisini donatmasıdır. Kişi kendini ekstra bir şeyle donatır. Materyalizmin yerini ne almalı yoksa zamanla ortadan kalkacak mı?

Cevap: Kalkacağını düşünüyorum. Bunun yerine, daha içsel bir donanım geçerli olacaktır: bir kişinin diğerlerine karşı tutumu, diğerlerinin ona karşı tutumu, ancak bu bazı şeylerin başka şeylerle yer değiştirmesi değil.

Sonuç olarak kişi, en büyük edinimin, komşunu kendisi gibi sevmesi ve hatta belki de kendisinden daha fazla sevmesi olduğu anlayışına gelmelidir. Bu, insanın küçük egoist doğası üzerine tamamen farklı bir yükselişidir.

Umarım doğru yetiştirilmenin etkisi altında biri diğerini yavaş yavaş iptal eder.

Filed under: Birlik, Egoizm, Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk - İnsan Doğası: Sahip Olma Dürtüsü için yorumlar kapalı

Covid-19 ile bir yıldan fazla süren savaşmanın ardından aşılar artık kullanımda ve dağıtımları hız kazanıyor. Birçok eyalet, kısıtlamaların bir kısmını veya tamamını kaldırdığından, nihayet salgından çıkıyoruz gibi görünüyor.

Yine de, sonuca varmak için biraz fazla hızlı olduğumuzu düşünüyorum. Hala birbirimizle nasıl ilişki kurmamız gerektiğinin bilincinde değiliz ve sınırları kaldırmaya yönelik düşüncesiz yarış çok olumsuz bir tepki üretebilir. Özellikle de birbirimize ne kadar yakın ya da uzak olmamız gerektiğini hala hissetmediğimiz için, henüz ormanın dışına çıkmış değiliz.

Virüs çok çeviktir, kolay ve hızlı bir şekilde mutasyona uğrar ve şimdi ilk göründüğünden çok daha fazla bulaşıcı. Birbirimizden ne kadar uzakta olmamız gerektiğini (bu kişiden iki adım uzakta ve o kişiden on adım uzakta) hissetmediğimizden kendimizi nasıl idare edeceğimizi bilmiyoruz.

Ayrıca aşılar işe yarasa bile, onlar yüzde yüz aşılamazlar ve yalnızca altı ay kadar etkilidirler. Bu nedenle, kutlama için bir neden göremiyorum.

Sayısız kereler söylediğim gibi, doğa bizden daha akıllıdır; davranışımızı yeniden gözden geçirmemizi talep eder. Bu yüzden bize Koronavirüsü gönderdi ve virüs biz doğanın talebine uyana kadar (çeşitli şekillerde) bizi rahatsız etmeye devam edecek.

Şu anda, kısıtlamaları ne zaman kaldırsak, daha önce; bencilce ve birbirimize veya çevreye önem vermeden yaşadığımız hale geri dönüyoruz. İşte tam da bu yüzden salgın patlak verdi; bizi ilişkilerimizi dönüştürmeye zorlamak için. Kısıtlamaları her kaldırdığımızda önceki yaşam biçimimize geri dönersek, virüs her seferinde daha öldürücü ve şiddetli şekilde geri gelmeye devam edecek. Ancak aramızdaki zorunlu mesafeyi olumlu ilişkiler kurmak, karşılıklı bağımlılığımızı öğrenmek ve birbirimizi önemseme gerekliliğini öğrenmek için kullanmaya başladığımızda, kendimizi daha dikkatli bir şekilde yönetebileceğiz ve bizi, birbirimize zarar vermekten alıkoyan bir virüse ihtiyacımız olmayacak.

Bunu yapmak için, mesafemizi koruyarak kendimizi değil, uzak durduğumuz kişileri koruduğumuzu düşünmeye başlamalıyız. Yani eğer bizler kolektif şekilde, kendimizi enfekte olarak gördüğümüz (asemptomatik olsa bile) ve başkalarına bulaştırmamak için birbirimizden uzak durmamız gerektiği gibi bir düşünce tarzı geliştirirsek, o zaman birbirimize bulaştırmayı bitirmiş oluruz. Bunu yaparsak, birkaç hafta içinde virüs yok olacak. Ama daha da önemlisi, karşılıklı sorumluluk konusundaki ilk egzersizimizi başarmış olacağız.

Bu egzersiz, ancak karşılıklı sorumluluk yoluyla güvenli ve başarılı bir toplum inşa edebileceğimizi gösterecek ve şu anda aşırı bireysellik ve narsisizm nedeniyle sahip olduğumuz hürmet yerine, bu düşünce tarzını geliştirmek isteyeceğiz.

Fiziksel (ve duygusal) sağlığımız, sosyal sağlığımıza daha önce olduğundan daha fazla bağlı. Sağlıklı olmak istiyorsak, önce toplumumuzu bozulmuş egoizmden iyileştirmeliyiz. Farklılıklarımızı takdir etmeyi ve yavaş yavaş bunlardan dolayı sevinmeyi öğrenmeliyiz. İnsan toplumunun çeşitliliğinin, onun gücü için gerekli olduğunu ve farklı düşünen, farklı bakan ve farklı hareket eden insanlar olmadan, hiç kimsenin gelişip başarılı olamayacağını anlamaya gelmeliyiz çünkü sadece farklı insanlarla temas ve iletişim yoluyla gelişiyoruz. Bunu anladığımızda dengeli, sağlıklı bir toplum inşa edebileceğiz ve virüs gerçekten yok olacak.

Filed under: Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk - “Covid Henüz Hiçbir Yere Gitmiyor” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Covid-19 geçen yılın başlarında patlak verdiğinde, çoğumuz hayatımızı kaybetmişiz gibi hissettik. Daha doğrusu, aslında hayatımızı kaybetmedik ama hayattan zevk alma yeteneğimizi kaybettik. Sonuçta, yılda iki kez tatil yapamıyorsanız, istediğiniz zaman ve istediğiniz yerde alışverişe çıkamıyorsanız, çocuklarla (veya bir arkadaşınızla tekrar çocuklar gibi olarak) sinemalara, restoranlara ve eğlence parklarına gidemiyorsak, o zaman hayatta nelerden zevk alınır ki? Daha da kötüsü, virüs çoğumuzu işsiz bıraktığında veya bizi uzun süreli izne yolladığında, mali güvenliğimizi kaybettik ve imkanımız olduğunda bile lükse para harcamak konusunda isteksiz hale geldik.

Artık aşılar burada olduğuna ve bu faaliyetlere devam etmeye başlayabildiğimize göre, daha önce yaptığımız gibi onlardan nasıl zevk alacağımızdan emin değilmişiz gibi görünüyor. İçimizde bir şeyler değişti, bizi neyin mutlu ettiğinden ve tümüyle gerçek mutluluk olup olmadığından artık emin değiliz.

Ama gerçek mutluluk vardır ve herkesin ulaşabileceği bir mesafededir. Geçtiğimiz yıl, yapabilirsek geçmiş zevk anlayışımızdan “bizi vazgeçirdi” ve bizi yeni ve daha yüksek bir tür için hazırladı. Hâlâ fark etmemiş olabiliriz, ancak şimdi bu geçmiş zevklerin tadını bir kez daha çıkarmaya başlayabildiğimize göre, bunların bir zamanlar olduğu kadar eğlenceli veya tatmin edici olmadığını göreceğiz.

Başkalarını kıskançlığımız bile değişmiş görünüyor. Elbette, yine de zengin, ünlü ve popüler olmayı seviyoruz, ancak bunun için çok çalışmaya daha az istekliyiz. Tembelleşmedik; sadece büyüdük ve bu hedefler biraz olgunlaşmamış gibi görünüyor.

Bunların hepsi hazırlıktır. Henüz hissetmeyebiliriz ama içimizde yeni bir zevk ortaya çıkıyor. Hala yüzeyin altında, ancak etkisi şimdiden bizi etkiliyor. Bu önceki zevkleri sönükleştirir, bu yüzden bizim için daha önce olduğu gibi parlamazlar. İçimizde filizlenen bu yeni zevk sadece kendimizi değil çevremizdeki herkesi kapsar. Bu yüzden benmerkezci zevklerimizi azaltıyor; bu, şu anda hayal edebileceğimiz her şeyden çok daha kapsamlı.

Toplumumuz değişiyor çünkü biz değişiyoruz; birbirimize giderek daha fazla bağlı hissediyoruz ve birbirimize bağımlı hissediyoruz ve toplumumuz da aynı şekilde daha bağlı hale geliyor. Bu tür bir bağlılıktan gelen zevkler sadece benden değil, başkalarıyla olan bağımdan da kaynaklanıyor. Bu yüzden, kendi küçük anlık çemberimden kaynaklanan zevklere kıyasla çok güçlüler.

Yakında hissetmeye başlayacağımız yeni zevkler, başkalarıyla olan bağımızın kalitesinden kaynaklanacaktır. Başkalarıyla bağımızı ne kadar geliştirirsek, ne kadar olumlu ilişkiler kurarsak, aramızda zaten inşa edilmekte olan ağ aracılığıyla bize o kadar çok sevinç akacaktır. Buna göre yaşayacağımız zevk tamamen farklı olacak: Başkalarına vermekten zevk alınacaktır.

Değişecek olan sadece biz olmayacağız. Tüm toplumumuz değişiyor. Başkaları da bize vermekten, onlara vermekten zevk alacağımız kadar keyif alacaklar. Her insanın kendi zevkini düşündüğü ve başka hiçbir şeyin bizi ilgilendirmediği mevcut zihniyetin tamamen tersine çevrilmesi olacak. Bunun yerine, başkalarının zevklerinden başka hiçbir şeyin bizi ilgilendirmediği, başkaları da bize karşı aynı şeyle ilgileneceği için bizde de hiçbir şekilde eksik olmayacak ve hem başkalarına vermekten hem de onlardan almaktan zevk alacağız. Bugünden o kadar farklı bir toplum olacak ki, onu kurduğumuzda ne kadar memnun ve mutlu hissedeceğimizi hayal bile edemiyoruz. Şimdi işimiz sadece bunun başlangıcını elimizden geldiğince hızlandırmaktır.

Filed under: Birlik, Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “Gerçek Mutluluk Var Mı?” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Bağlanma, bütünleşme, bunların hepsi kırık ruhların, kırık arzuların birbirlerinden ne kadar uzakta olduklarını hissedip de yaklaşmaya çalıştıklarında bir araya gelmelerinin işaretleridir. Islah olmuş ruhun en doğru formuna ulaşmak, tek kalpte tek adam olmak ve Adam HaRişon’un sistemini yeniden kurmak gibi bir hedefleri vardır.

Bu yakınlaşmanın bir sonraki adımı Arvut’tur (karşılıklı garanti). Bu artık basit bir bütünleşme, birbirlerinin arzularına girme değildir, bir dostun yerine var olma isteğidir. Aktif bir eylemdir.

Birleşme yine de egoist olabilir, ancak karşılıklı garanti, her birimizin diğerinin iyiliği için hareket etmesini zorunlu kılar. Bu nedenle karşılıklı garanti, ıslahlarımızı tamamlayan bir eylemdir.

Tam karşılıklı garanti, her birinin kendi içinde diğerlerinin niteliklerini, Adam HaRişon’un ortak ruhunda Yaradan tarafından yaratılan tüm nitelikleri, arzuları ve düşünceleri içerdiği anlamına gelir. Tüm ruh ve onun her parçası tamamen özdeşleşir yani genel ve özel birbirine eşit hale gelir. Genel ve özelin bu eşitliği, ıslah olmuş manevi Kli’nin işaretidir.

Yaradan’a karşı sorumluluk duygumuzdan geldiği için, karşılıklı garanti önemlidir. Yani, Adam HaRişon sistemindeki herkes için, tüm ortak ruh için, herhangi birinin yerini almaya ve Yaradan’ın önünde onun için cevap vermeye hazırım. Böylece, Adem’in tüm ortak ruhunu ıslah etmekten sorumlu olduğum ortaya çıkar.

Karşılıklı garantiye ulaşma çabası içinde, sorumluluklarını gittikçe daha fazla üstlenmek için dostlarımın yerine neler koyabileceğimi bulmaya çalışırım. Yaratılan varlıklar ve Yaradan için ne yapmaları gerektiğini öğrenirim ve bunu kendi üzerime almaya hazır olurum. Karşılıklı garanti beni buna mecbur eder.

Birbirimizin yerini alabiliriz, çünkü başlangıçta aynı ruha aittik ve kırılma bizi birbirimizden ayırdı, bizi zıt yaptı. Bizi ayıran ve sevgiyle doldurabileceğimiz tam da bu uzaklıktır, denildiği gibi: “Sevgi tüm suçları örter.” O zaman gerçekten güçlü bir Kli’ye ulaşırız ki bu kırılma öncesine göre 620 kat daha büyüktür.

Adam HaRişon’un ruhunun tam ıslahına, diğer tüm parçalar için her parçanın tam garantisiyle ulaşılır: Herkes herkese dahil edilir, her parça bütünü içerir ve böylece mükemmel Kli’ye ulaşırız.

Maneviyatta özel ve genel eşittir ve aralarında hiçbir fark yoktur. Dolayısıyla karşılıklı garanti, ancak aynı teknede seyreden insanlar gibi tam bir bütünleşme ve sorumluluktan sonradır, boğulurlarsa birlikte boğulurlar.

Birleşme ve karşılıklı garanti yoluyla, en küçük, ikincil Kli bile kendi içinde tüm Kelim’i içerir ve tüm ortak ruhun işlevlerini yerine getirebilir. Bu özel ruh ile genel ruh arasında hiçbir fark yoktur.

Karşılıklı garanti ve her birinin diğerinin yerini almaya istekli olması nedeniyle, herkesin Adam HaRişon’un tüm ruhunu içerdiği ve ihtiyaç duyulursa herkese hizmet edebildiği ortaya çıkmaktadır.

Filed under: Birlik, Karşılıklı Sorumluluk, Maneviyat - Arvut İhsan Etmeyi Zorunlu Kılar için yorumlar kapalı

Son yıllarda, kamusal söylemin en “sıcak” konularından biri ırkçılık gibi görünüyor. Ancak sadece ırkçılık gündemdeki tek sıcak konu değil; her türlü ayrımcılık, kamuoyunun büyük ilgisini çeken bir konu haline geldi. Irkçılık – ister Siyahlara karşı, ister Yahudilere karşı, kadın düşmanlığı, homofobi, yabancı düşmanlığı ve hatta siyasi görüşlere dayalı ayrımcılık, hepsi kötü şöhret kazandı.

Ne zaman böylesi bir konu dikkat çekse, siyasetçiler, gazeteciler ve ünlüler çoğunluğun görüşüne uyar ve empatik görüşlerini yüksek sesle dile getirirler. Bu beyanlar kariyerlerine yardımcı olabilir, ancak henüz tek bir sorunun sözde iddialarla ve diğer insanların görüşlerini hor görerek çözüldüğünü görmedim. Eğer toplumsal sorunları çözmek istiyorsak, nereden geldiklerini anlamalı ve onları kökünden çözmeliyiz.

Tüm erkekler ve kadınlar eşit olarak doğmazlar. Farklı doğarız ve çeşitliliğimiz bir insan ırkı olarak gelişimimizi yönlendirir. Tıpkı iki hayvanın, bitki ve hatta kayaların birbirinin aynı olmaması ve doğanın çeşitliliğinin evrimi yönlendirmesi gibi, insan çeşitliliği de böyledir.

İnsan toplumu ile doğanın geri kalanı arasındaki fark, yaratılıştaki diğer herhangi bir elementten farklı olarak, insanların mutlak hakimiyet için çabalamasıdır. Derinlerde, her birimiz, bilinçli veya bilinçsiz şekilde üstünlük için çabalıyoruz. Bu yüzden insanlar arasındaki farklılıkları kabul etmiyoruz; herkesin aynı, eşit olmasını istiyoruz.

Ancak, sadece benimle aynı ise insanların aynı olması gerektiğini düşüneceğiz! Benim gibi düşünmeyen her hangi birisi yanlıştır, “yeniden eğitilmeli” ya da elenmelidir. Elbette bu, insan hırslarının aşırı bir görünüşüdür ve çoğu insan bu tür aşırı görüşlere sahip değildir, ancak yine de bu toplumsal zihniyetin arkasındaki itici güçtür.

Az önce belirtildiği gibi, çeşitlilik önemlidir; gelişimimizi yönlendirir. Sorun, bizim ona karşı olan tutumumuzdur. Çeşitliliğe karşı tutumumuzu değiştirmek ve onu yapıcı hale getirmek için, şunu anlamamız gerekiyor ki, eğer çeşitlilik olmasaydı bizler burada olmayacaktık, neslimiz tükenecekti. Çeşitlilik, her bir öğenin, başka hiçbir öğenin sağlayamayacağını sağladığı, karşılıklı tamamlanma anlamına gelir. Tıpkı somon balığının köpekbalığı olmasını istemediğimiz gibi, tıpkı kalplerimizin böbrek olmasını istemediğimiz gibi, kimsenin de olduğundan başka bir şey olmasını istememeliyiz. Her insanın topluma olan katkısını göremeyebiliriz ama cehalet hataları mazur göstermez. Martin Luther King, Jr.’ın daha önce belirttiği gibi, “Dünyadaki hiçbir şey samimi cehalet ve vicdani aptallıktan daha tehlikeli değildir.”

Bu nedenle, olumsuz sosyal olguları çözmek için, onlara yapıcı bir şekilde yaklaşmalıyız. Sorunun ortaya çıktığı her anı, sorunu ıslah için bir davet olarak görmeliyiz. Çözmemiz gereken sorunun kendisi değil, ona neden olan nefrettir. Yukarıda da belirtildiği gibi, insanların farklılıkları birbirlerinden nefret etmelerine neden olur ve bu her seferinde farklı şekillerde ortaya çıkar. Buna rağmen, her zaman ıslah etmemiz gereken farklılıklar değil, nefrettir.

Amerika’da Beyazlar ve Siyahlar arasındaki nefret gibi en uç örnekleri düşünün. Siyahların, Beyaz olmasını, hatta Beyaz olmayı istemelerini, ya da tam tersini beklememeliyiz. Bununla birlikte, her bir parçanın topluma katkısını, her ırkın ve rengin sahip olduğu eşsiz değerler ve güzellikleri idrak etmeye çalışmalıyız, sonra tam da böyle kişiler olduğumuz için birbirimizi sevmeye başlayacağız ve birbirimizi değiştirmek istemeyeceğiz. Dolayısıyla düşünce, birbirini değiştirmek değil, farklılıkların üzerine ve aslında tam da farklılıklardan dolayı sevgi inşa etmektir.

Toplumdaki her bir unsurun güzelliğini ve benzersiz katkısını görebilseydik, toplumdaki her bireyin başarısına ve refahına ne kadar bağımlı olduğumuzu kavrayabilirdik. Toplumsal sorunlar herkesi çevreleyen sevgide çözüleceği için, bunlarla uğraşmamıza gerek kalmazdı. Belli bir sorun ortaya çıktıysa, bunu, henüz işimizi tamamlamadığımızın ve daha önce görmediğimiz yeni bir çatlağın etrafında daha fazla sevginin inşa edilmesi gerektiğinin bir işareti olarak görürdük. Farklılıklarımızı böyle yapıcı bir şekilde ele alırsak, her gün, bu kadar çok çeşitli renk, mezhep ve ırktan insana sahip olduğumuz için minnettar olacağız.

Filed under: Birlik, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “Olumsuz Toplumsal Olguları Anlamak” (Linkedin) için yorumlar kapalı

İnsanlar bugün neredeyse hiçbir şeyi umursamıyor gibi görünüyor. Bir şey bizi kişisel düzeyde doğrudan etkilemediği sürece, acı çeken toplumun tüm kesimlerine kayıtsız kalıyoruz. Haberleri izler, üzülür ve homurdanırız ve bu bizim toplumsal katılımımızın ölçüsüdür. Neden ilgisizlik sürekli artışta? Kayıtsızız çünkü çevremizden gittikçe daha fazla kopuyoruz. Böyle bir duygu, soluduğumuz oksijen kadar önemli olsa dahi, ait olma duygusundan yoksunuz. Her birimiz, geleceğimizin diğerleri ile ayrılmaz bir şekilde bağlı olduğunu anlamak zorundayız.

Bir kişinin temel yapısı, memnuniyet ve haz alma arzusu, doyum arzusu olarak tanımlanabilir. Her gelişim aşamasında, farklı şeylerden haz alırız ve bu hem bireysel yaşamlarımız boyunca hem bir insan türü olarak genelde geçerlidir. Gelişim aşamamız, sosyal katılım veya sosyal ilgisizlik seviyemizi etkiler. Örneğin, bir zamanlar çocuklar sosyal hayata karşı doğal bir eğilim hissederdi; günümüzde, en başından itibaren ekranların içinde kilitli durumdalar.

Dahası, geçmişte insanlar profesyonel dernekler ve sendikalar gibi grup üyeliklerinden dolayı gurur duyarlardı; onların içinde tatmin, güven ve güç buldular. Bugün hiç kimsenin bu tür şeyler hakkında bir söz dahi duyacak sabrı yok, ve kesinlikle böyle bir derneğe dahil olma isteği yok. İşyerinde görev süresi, iş güvenliği ve istikrar geçmişte kaldı. İnsanların bir yıl içinde bir işlerinin olup olmayacağı konusunda hiçbir fikrinin olmaması olağan hale geldi.

Bireysel ve toplumsal ilişkilerdeki bu ve diğer değişimlerin bir sonucu olarak, çağdaş insan her hangi bir şeye ait olduğunu hissetmiyor. Şayet eski zamanlarda insanlar fiziksel hayatta kalmak için sosyal bağlara ihtiyaç duyduysa, bugün bizler, bağımsızlığımızı ödüllendiriyor ve sosyal zorunluluklardan ve taahhütlerden kaçınmaya çalışıyoruz. Ödememiz gereken vergileri ödüyoruz hepsi bu. İnsan doğası içsel gelişimini sürdürdükçe, kişi, bir ülke veya yerle daha az özdeşleşir ve çok daha egoist hale gelir. Sonuç olarak, toplum artık birbirine giderek daha fazla kayıtsız kalan, bağlantısız unsurların bir koleksiyonundan oluşmaktadır.

Kişinin yüksek düzeyde sosyal katılım görülebileceği tek yer çevrimiçi sosyal platformlardır. Aslında insanlar internette çok aktifler. Tek tük güzel sosyal girişimlere rağmen, sanal alanı esas olarak dolduran şey sinizm, hoşgörüsüzlük, çekişme, zorbalık ve tacizdir.

Bu eğilim bizi hangi kadere doğru götürüyor? Önümüzdeki yıllarda bizi ne bekliyor? Her bireyde haz alma arzusu gelişmeye devam edecek, ancak aynı zamanda insanlar artık kendilerini tatmin edecek her hangi bir şey bulamayacaklar. Toplumla iyi bağın kopması, kişiyi yavaş yavaş kendi özel kabuğunun içinde boğuluyormuş gibi hissettirecek. Bugünün kayıtsızlığı, yarının umutsuzluğuna yol açacak. İnsanlar, uğruna yaşanacak hiçbir şey olmadığını hissetmeye başlayacaklar. Kalbin derinliklerinde kendimizi dolduracak hiçbir şey; tutku, mücadele, umut yokmuş gibi bir his büyüyecek. Ölüm gibi olan kuruluk dışında başka hiçbir şey.

Sonunda sürpriz bir eğilimle, bu varoluşsal çaresizlik, bireysel ve toplumsal ilişkilerin evriminde bir sonraki seviyeye doğru bir dönüm noktasına yol açacaktır. Çevrimiçi sanal dünya aslında yeni bir gerçekliğe giden bir sıçrama tahtası görevi görecek. Şu anda yüksek teknolojiyi kullanma şeklimizle zarar verdiğimizi fark ettiğimiz noktada, onu akıllıca kullanmaya başlayacağız. Karşılıklı olmayı ve tamamlamayı temel alan ve teşvik eden bütünsel bir dünya görüşüne göre toplumu şekillendirmek için, sosyal medyayı bir araç olarak kullanmaya başlayacağız. İnsanlık, onu giderek daha fazla şeyler edinme ve maddi gelişmeyi arttırmaya yönelik mevcut dürtüye yardım etmek için kullanmak yerine, herkesin kalpleri arasında gerçek bağlar kurmaya yardımcı olmak için onu kullanmanın yollarını arayacaktır.

Akıllı yazılım, 21. Yüzyılın bağlantılı dünyasına uyan yaşam için tek formül olan “komşunu kendin gibi sev” ilkesini destekleyecektir. Aramızdaki ilişkilerin gelişiminde bir sonraki adımı birlikte tanımlayacağız ve sonra ihsan etme ve destekleme kaslarımızı kullanmaya çalışacağız.

Aramızdaki iyi bağlantılar güçlendikçe ve derinleştikçe, iletişim ağımızdan akan özel bir gücü hissetmeye başlayacağız – bizi canlandıran, büyüten ve bize, eşi görülmemiş bir düzeyde anlayış, duygu, düşünce ve haz veren bir güç. Birbirimizle bütünleşmemiz, bize mevcut bireysel algımızın sınırlarının ötesinde yeni bir gerçeklik hissettirecek. Böylesi bir dünyada kayıtsız toplum artık var olmayacak çünkü her birey, başkalarıyla olan birliktelik yoluyla çok daha fazlasını aldığını hissedecek – sınırsız sevinç noktasına kadar daha büyük bir memnuniyet, tatmin ve anlam.

Filed under: Birlik, Global Kriz, Karşılıklı Sorumluluk - “Sosyal Kayıtsızlığın Kişisel Bedeli” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Politik doğruluğu sürdürme çabasının en zararlı sonuçlarından biri, “iptal kültürü” olarak bilinen şeydir. Temel olarak, birisi PD (politik doğruluk) yönergelerine uygun olmayan bir şey söyler veya yazarsa, bu, o kişinin iptal edildiği, dışlandığı, sosyal medyadan yasaklandığı, sık sık işten atıldığı ve her zaman halkın kendi belirlediği sansürcüler tarafından cezalandırıldığı anlamına gelir. İptal kültürü yalnızca özünde kötü değildir; insan toplumunun doğasına, insan olmanın doğasına ve aslında doğaya da aykırıdır.

Diğer insanlarla temastan dışlanmış bir insan gelişemez. İnsan teması, insani gelişim için vazgeçilmezdir ve karşılaşılan insanlar ne kadar çeşitli olursa, kişi o kadar gelişir. Aynı düşünce çizgisine, aynı inançlara ve aynı tavırlara sahip sadece bir tür insan görerek büyüyen bir çocuk, ebeveynlerinin tam bir kopyası olacak şekilde gelişecektir. Bu ille de kötü değildir, ama aynı zamanda insanlığın ya da yaratılışın amacı da değildir.

Doğanın tüm unsurları gelişmek, değişmek ve varoluşun daha yüksek seviyelerine yükselmek için yaratılmıştır. İnsanlar dışlanmaz. Örneğin suyu düşünün. Su iki gazdan oluşur: hidrojen ve oksijen. Tek başlarına görünmezler, hiçbir şekilde tespit edilemezler. Daha da kötüsü – zehirlidirler. Bununla birlikte, onları birbirine bağlarsanız, su elde edersiniz – hayatın temelini ve her canlının hayatta kalmak için ihtiyaç duyduğu şeyi.

Aynı şekilde bir metal türü olan sodyumu da sarı-yeşil bir gaz olan klor ile birleştirin ve yediğimiz yiyeceklere tat veren ve atalarımızın koruyucu olarak kullandığı sofra tuzunu elde edersiniz. Her şey bu şekilde çalışır: Su ve un alıp ekmek, kek veya makarna yapabilirsiniz. Gerçekliğin tüm parçaları, daha da karmaşık bileşikler oluşturan ve sonunda Dünya Gezegeni olan ekosistemi oluşturan bileşikler üzerine inşa edilmiş bileşiklerdir. Gezegenler ise Samanyolu galaksisini oluşturan Güneş’in güneş sistemini oluşturur ve galaksiler evreni oluşturur.

Evrenin yaratılışının herhangi bir noktasında, gerçekliğin herhangi bir unsuruna iptal kültürü uygulanmış olsaydı, bunların hiçbiri olmazdı. İnsan uygarlığı da, herhangi bir noktada, yalnızca bir ırk veya tek bir inanç ya da bir kültür devralmayı başarmış olsaydı, evrimleşmiş olmazdı. İptal kültürü uygulandığında, Nazi Almanya’sındaki gibi, bu felaketle sonuçlandı.

Bununla birlikte, boykot kültürüne karşı çıkmak, herhangi bir düzey veya tarzın sağlıklı olduğu anlamına gelmez. Doğadaki bileşikler, belirli bileşenlerinin kimliğini kaybetmediği gibi, her birimiz de bireyler olarak benzersizliğimizi korumalıyız. Bununla birlikte, büyüme ancak yeni, daha karmaşık ve aslında kendimizden daha yüksek bir düzeye sahip bir şey yaratmak için bireysel benliklerimizi diğer bireysel benliklerle birleştirdiğimizde var olur. Hepimiz olmadan bir şey var olmayacak; ikimiz de değil, birleşmemizin yarattığı yeni bir şey olacak. Suyu tekrar düşünün: Hidrojen kendi içinde var olur ve oksijen de öyle, ama sadece birlikte çalıştıklarında suyu, yaşamı yaratırlar.

Aslında hayat, bireysel benliklerinden daha karmaşık ve daha yüksek varlıklar yaratmak için bir araya gelen farklı şeylerin birleşimidir. Gelişmek istiyorsak, insan olarak kolektif evrimimiz için bütünleşmeyi benimsemeliyiz. Durgunluk ve ölüm istiyorsak, hiçbirimiz kalmayana ve yokluğumuzdaki evrim devam edene kadar birbirimizi iptal edelim.

Filed under: Karşılıklı Sorumluluk, Tabiat, Toplum - “İptal Kültürü Karşısında Durum” (Linkedin) için yorumlar kapalı