Bizim dünyamızda sevgi ve nefret iki farklı, birbiriyle çelişen duygulardır. Bizler bu iki zıtlığı birleştiremeyiz ve birinden nefret ettiğimiz için diğerini sevdiğimizi anlamayız.

Ancak maneviyatta, onlar birdir. İki zıt birleşir ve sevgimin ve nefretimin aynı yerde olduğunu ortaya çıkarır yani almak ve ihsan etmek, dostuma olan ayrılığım ve ona özlemim tek bir yerde ortaya çıkar. Tüm bütün bunlar benim nefreti ve sevgiyi hissettiğim aynı yer olan tek durumdan, tek dereceden benim tek konumumdan gelir. Ben bu iki zıtlığı tek bir bütün olarak algılarım.

Bu elektriğe benzer, artı ve eksi olmazsa elektrik akımı olmaz. Manevi dünyada artı ve eksi bir maddenin, bir bilincin üzerinde beraber çalışırlar. Bir tarafta bir eksi ve diğer tarafta ise bir artı vardır ve ben ortadayım. Manevi dünya özellikle bunun içindedir zira zıtlar birleşir!

Bu yüzden, bizlerde karşılıklı garanti içerisinde birleşelim tüm farklılıkların ve anlaşmazlıkların üzerinde. Kişinin hangi nitelikleriyle doğmuş olduğu ve nasıl düşündüğü önemli değildir. Önemli olan tek şey tüm bunların üzerinde birleşmektir. Manevi dünyada buna benzerdir, manevi çalışma mantık ötesi inanç tarafından yapılır.

Bu yaklaşımla bizler maneviyata ulaşacağız. Ve daha sonra farklılıklarımızdan daha fazla sıkılmayacağız bununla beraber farklılıklarımızı birliğin daha yüksek derecelerini ifşa etmek için kullanacağız.

10.08.2011 Tarihli Günlük Kabala Dersinin 1. bölümünden, Şamati

Filed under: Kabala | Add Comment/Ask Question→