Category Archives: Medya

“Tek Başınalık Her Zaman Yalnızlık Değildir” (Medium)

Görünüşe göre sosyal medya, pandemiler ve modern yaşam, bizi izole edilmiş, birbirimize her zamankinden daha fazla yabancılaşmış ve esas olarak kendi kendimize eşlik etmekten keyif alan insanlar haline getirdi. İnsanların konuşma süresi, yaklaşık otuz yıldır düşüyor ve görüntülü aramalar bile bu eğilimi tersine çeviremiyor. Görünen o ki, diğer insanlarla iletişim kurmak giderek daha fazla insana çekici gelmiyor. Ancak giderek narsistleştiğimizi düşünürsek, bu eğilim bizi şaşırtmamalı. Gelecekte, devam etmesini ve hatta hızlanmasını bekleyebiliriz.

Ben de, beni pek ilgilendirmeyen insanlarla sosyalleşmektense, odamda kalmayı ve zamanımı istediğim gibi geçirmeyi tercih ettiğimi hissediyorum. Kitaplarım var; bilim haberlerim ve izlediğim başka haberler var; ve başka ilgi alanlarım var.

Hepimiz, giderek daha fazla kendimize odaklandığımızdan, sosyal ihtiyaçlarını karşılamak için başkalarına ihtiyaç duymadıklarını hisseden insanları anlayabilirim. Birçok insanda karşılık görme, toplumdan onay alma ihtiyacı azalmaktadır.

Bununla birlikte, insanlar giderek daha fazla anti-sosyal hale gelmiyor. Giderek daha titiz hale geliyorlar ve zamanlarını veya enerjilerini kendilerine hiçbir gerçek fayda sağlamayan, boş bağlantılarla harcamak istemiyorlar.

İnsanlar diğer insanlara karşı kayıtsız kalıyor çünkü daha fazla hedef odaklı hale geliyorlar. Hayattaki hedeflerini seçiyorlar ve bu hedeflere ulaşmak için çaba harcıyorlar. Bu, insanları yaşam amacının peşinden gitmeye yöneltecek olumlu bir gelişmedir.

Bana gelince, münzevi doğama rağmen, hayatımın amacı, mümkün olduğu kadar çok insanla ve mümkün olan en derin seviyede, kalbimde bağ kurmamı gerektiriyor. Hedefime ulaşmak için, her bir kişiyle bağ kurmaya ve her bir kişiyi kucaklamaya hazırım. Ancak bu benim amacım olmasaydı, hayatımın amacı olan ve uğruna her türlü fedakârlığı seve seve yapacağım Kabala bilgeliğini dünyaya yaymaya başlamadan önceki gibi, hala odamda mutlu bir şekilde inzivaya çekilmiş olurdum.

Ve benim gibi, diğer birçok insan da giderek daha fazla hedef odaklı hale geliyor. Bu insanlıkta bir gelişimdir, gerileme değil. Gelecekte, giderek daha fazla insanın ortak hedefler etrafında bağ kurduğunu ve onlara anlamsız görünecek olan, sıradan etkileşimlerden kaçındığını göreceğiz. İki seviyede yaşıyor olacaklar: Yüzeysel seviyede mesafeli veya içine kapanık görünecekler ancak daha derin seviyede, hedeflerini paylaşanlarla derinden bağlı olacaklar.

“Annelik İçgüdünüzü Kaybedebilir Misiniz?” (Quora)

Son zamanlarda yapılan araştırmalar, annelerin akıllı telefonlar ve dergilerle etkileşiminin anne-çocuk iletişimine zarar verdiğini ve bunun geri dönüşünün de çocuğun gelişimine zarar verdiğini gösteriyor. Araştırmada, sosyal medya ile etkileşim kurmak için telefonlarını kullanan anneler ve ayrıca dergi okuyan anneler, yeni yürümeye başlayan çocuklarıyla (iki ila üç yaş arası), telefonlarında veya dergilerinde olmadıkları zamana göre dört kata kadar daha az zaman harcadılar. Üstelik elinde telefon ve dergi olan anneler, çocuklarının isteklerine daha az yanıt verdiler, sosyal medyalarında olmadıkları zamanlara göre daha düşük kalitede yanıt verdiler ve hatta bazen çocuklarını tamamen görmezden geldiler.

Bağlılığın, sevginin ve ilginin sembolü olan annelerin, küçük çocuklarından çok telefonlarına ve dergilerine daha fazla ilgi gösterdiğini görmek ne anlama geliyor?

Bu, insan egosu büyüdükçe annelik içgüdüsünün nasıl azaldığının ve anne ile çocuk arasındaki doğal bağın nasıl zayıfladığının günümüzden bir örneğidir. Telefonlar ve dergiler bu duruma katkıda bulunuyor, ancak aynı zamanda, anneleri çocuklarından ayırma noktasına gelecek kadar bizi giderek birbirimizden ayıran insan egosunun sürekli büyümesi olan doğal gelişimimizle birlikte ortaya çıkıyor.

Egoist gelişimimizin bir sonucu olarak, günümüzde giderek daha az insan çocuk veya torun sahibi olmak istiyor ve giderek daha fazla insan yalnızca kendi bireysel yaşamlarıyla ilgilenmeye başlıyor. Böylesi bir gelişmenin, birbirimizden giderek artan kopukluk dolu bir yaşamda, hiçbir geçim kaynağı veya tatmin hissetmeyeceğimiz bir çaresizlik ve umutsuzluk durumuna ulaşana kadar ortaya çıkması gerekir.

Ancak, artan çaresizlik ile birlikte, birbirimize karşı artan uzaklığımızın temel nedenini (her birimizin içinde bulunan aşırı şişmiş insan egosu) doğru bir şekilde teşhis etme ve egoist dürtülerimizi “kendimiz” veya bizim “ben” imiz olarak tanımlamayı bırakma fırsatı geliyor. Başka bir deyişle, annelerin annelik içgüdülerini kaybetme noktasına kadar birbirimizden artarak kopmamızın ardındaki egoyu fark ederek, onun taleplerini dinlemeyi ve onunla bizim bir parçamız olarak ilişki kurmayı bırakmalıyız. Ancak o zaman bunu ıslah etmeye başlayabilirdik.

Ego, her an kendi arzularımızın yerine getirilmesini, herkesinkinden daha öncelikli hale getirir. Ego ne kadar büyürse, kendimizi ailelerimizden bile daha fazla düşünmeye sevk eder. Başka bir deyişle, ego kendini sevmektir ve bizi kendi çocuklarımızı, eşlerimizi ve ebeveynlerimizi sevdiğimiz kadar sadece kendimizi sevmeye yönlendirir, öyle ki başka hiç kimseye karşı hiç bir sevgi hissetmediğimiz bir noktaya kadar.

Büyüyen egoyu, hayatımızda bir dizi soruna neden olan bağımsızlığın artmasının temel nedeni olarak teşhis ettikten sonra, herkesle olan ilişkilerimizi sevgi dolu ve ilgili gösteren tutumlarla ilişki kuracak şekilde düzenlemeliyiz. Başka bir deyişle, bağlarımızı daha fazla sevgi, saygı, destek ve teşvikle zenginleştirme ihtiyacının farkındalığını artırarak, toplum üzerine kurduğumuz daha geniş pozitif bağlantı ağı, sevgiyi aile düzeyinde yeniden canlandırmak için bizi olumlu yönde etkilemeye hizmet edecektir. O zaman anneler, yepyeni bir seviyede de olsa, annelik içgüdülerinde bir canlanma yaşayacaklardır: bunlar yalnızca “içgüdüler” olmayacak, annelerin çocuklarına, ailelerine ve akrabalarına daha yakın olmaya yönelik bu yeni dürtüsü, doğada barınan pozitif sevgi ve ihsan etme gücü ile bağ gibi, daha yüksek bilinç düzeyinden bir annelik duygusu edinmesinden ortaya çıkacaktır.

“Kitle İletişim Araçları Neden Kötü?” (Quora)

Dünyada hiçbir şey kötü ya da iyi değildir. Her şey onun kullanımına bağlıdır. Bu nedenle bilgi ve iletişim araçlarımızın insan egosu tarafından geliştirildiğini ve bunları insanlığın yararına geliştirmemiz gerektiğini artık anladığımızı söyleyebiliriz.

Sorun, kitle iletişim araçlarının kötü ya da iyi olması değildir. Kitle iletişim araçlarının iyi veya kötü etkisi, nasıl kullanıldığına bağlıdır.

Kitle iletişim araçlarından kimler yararlanır? İnsanlık, genel doğa yasasına göre mi yarar sağlıyor yoksa öncelikle sahiplerinin çıkarlarını, reytinglerini yükseltmek ve kazançlarını artırmak için mi kullanıyor?

Bu, kitle iletişim araçlarının sorunudur. Özünde, insan toplumu arasında olumlu bağlar kurmaya yardımcı olma yeteneğine sahiptir, ancak bunun yerine insanları bölmek için kullanılır. Sonuç olarak günümüzde kitle iletişim araçları olabilecek en kötü şekilde kullanılmaktadır. Bu nedenle bir yandan kitle iletişim araçlarına tahammül edemiyoruz, diğer yandan onsuz hayatın imkansız olduğunu hissediyoruz.

Bazen kitle iletişim araçları, örneğin belirli davranışları ve olayları iyi eleştirdiğinde olumlu tesir eder. Ancak kural olarak, kitle iletişim araçları olumsuz sonuçlara yol açar, çünkü onun idarecisi olanların egosu tarafından hükmedilir.

Yanlış Bilgilere Karşı Koruyucu Kabuk

Yorum: Medyada şu anda, bir aşırı uçtan diğerine giden bir eğilim var. Bazı medya sürekli olarak olumsuz olayları ele alır. Diğerleri bu olayları geçiştirmeye çalışır ve yalnızca iyi haberleri göstermek isterler; kötü haber yok gibi görünür. Görünüşe göre insanlık artık ne yapacağını bilmiyor.

Cevabım: Önemli olan şu ki, eski filmler ve iyi haberler insanları sakinleştirir. Yararı yoksa neden tüm kötü şeyleri görmek istesinler ki? Kabuğumda, sözde sabun köpüğünde, her türden pembe dizilerle yaşamayı ve iyi hissetmeyi tercih ederim.

Bir düşünün, hayat akıp gidiyor, ben de onu hoş bir şekilde geçireceğim. Neden kötü haberleri dinleyip cinayetler ve sürekli çete kavgaları veya mahkeme salonu kavgaları hakkındaki bu korkunç filmleri izlemeliyim?

İnsan, sonunda ondan bıkmaya başlar, bu dünya ile temas kurmak istemez ve kendi dünyasına çekilir. Bu yüzden sürekli etrafımızda bir tür koruyucu kabuk inşa ediyoruz.

Bunun kesinlikle doğru olduğuna inanıyorum. Sonuçta, aldığımız bilgiler kusurlu ve önyargılı. Bazıları, reytinglerini yükseltmek için onları sansasyonelleştirmektedir. Bu nedenle, konuları çarpıcı görünecek şekilde saptırır, her şeyi dünyanın sonu gibi gösteren manşetlere sahip makaleler yayınlarlar. Bakıyorsunuz ve içinde hiçbir şey yok, hatta yazıları bile vasat.

Soru: Bu içsel boşluk nereden geliyor?

Cevap: Bundan biraz para kazanmak için, herkesin öne çıkması gerekiyor. Olan şey budur. Tabii ki sonunda boşluk var.

Bu nedenle bunu yapmayı reddedenler haklıdır. Gerçeği reddetmiyorlar, tüm bu muhabirler ve yapımcılar tarafından oynanmakta olan yalanları reddeiyorlar ve onlar için daha hoş ve daha iyi olana giriyorlar. Onları tamamen anlıyorum.

Ama hayat sakinleşmelerine izin vermeyecek çünkü sorunun çözümü bu değil.

“Evim Güzel (Sanal) Evim” (Linkedin)

21 Mart’ta Fox Business, “Yeni bir dijital para birimi türü, görünüşe göre gayrimenkul dünyasına giriyor” dedi. “Sonuç” diye habere devam etti, “bir ev alıcısının içinde asla yaşayamayacağı bir mülk parçası satın almasıdır.” Non-Fungible Token (NFT) adı verilen yeni bir blok zinciri teknolojisi ile oluşturulan sanal ev, 500.000’den fazla gerçek ABD dolarına mal oluyor.

Daha da tuhafı, “İnsansı robot Sophia’nın dijital bir sanat eseri, açık artırmada 688.888 $ ‘a satıldı … NFT sanat dünyasındaki çılgınlığın en son işareti.” Gerçekten de sanal gerçeklik kontrolü ele alıyor.

Ama düşünürseniz, her şey sanaldır. İnsanların elli veya altmış yıl önce nasıl yaşadıklarına baktığınızda, eğlenceleri büyük ölçüde sanal değil miydi? İşten eve gelirler ve bir kitapla kanepede dinlenirler veya TV izlerlerdi. Sürüklendikleri dünya sanaldı, yazar ya da senaristler tarafından icat edildi.

Sinemaya gittilerse, film yalnızca film oynatıldığı sürece var olan sanal bir dünya sunuyordu ve o zaman bile sadece sinemadaki insanların hikayeyi “satın aldıkları” ölçüde gerçekti. Yine de insanların sinemaya gitmek veya kitap satın almak için ödedikleri para gerçek paraydı. Yani aslında, araçlardan başka hiçbir şey değişmedi; illüzyon aynıdır.

Eğlencemiz her zaman yanılsamaya dayansa da çok gerçek bir şey ortaya çıkardı: duygular. Algıladığımız şeyin, algıladığımız gibi doğru olup olmadığını asla bilemeyebiliriz ya da belki bir tür yanılsamadır, ancak her zaman ne hissettiğimizi söyleyebiliriz ve gerçekten tek umursadığımız budur (kabul etmesek bile). Duygular bizi yönetir; ne yapacağımıza onlar karar verir ve biz de hayatımızı iyi hissetmenin yollarını arayarak geçiririz. Kendimizi iyi hissedersek, hayat iyidir; kendimizi kötü hissedersek, hayat da kötüdür.

Bir şey bizi iyi hissettirdiğinde, onun fiziksel mi yoksa sanal mı olduğu umurumuzda değil; biz zevk aldığımız sürece, onu isteriz. Kendimi iyi hissetmek için harcayacak yarım milyon dolarım varsa ve sanal bir ev bana bu iyi hissi verecekse, harcamamak için hiçbir nedenim yok.

Bu nedenle, sanal sanata bir servet harcayan veya sanal oyunlarda saatler geçiren insanlara büyüklük taslamamalıyız. Sonuçta, biz de duygularımız tarafından yönetiliyoruz. İnsanların asla ayak basmayacakları bir ev satın alma istekliliğinden öğrenmemiz gereken gerçek ders budur.

 

Öğretmen ve Öğrenciler: Makale Yazımı

Yorum: Öğrencilerinize sıklıkla farklı tavsiyeler verirsiniz, örneğin makale yazmaları gibi. Ancak, kişinin yazacak gönlü olmadığı, düşüncelerinin tamamen kaybolduğu öylesi durumlar vardır. Öğretmenin sözlerinin yerine getirilemediği için büyük bir pişmanlık hissi vardır.

Cevabım: Ben kendim uzun zamandır yazmadım. Facebook, Twitter, yazabileceğiniz çeşitli kaynaklar var. Temel olarak, öğrencilerim için bazen küçük “maddeler” tweetliyorum. Aynı gün farklı dillere çevrirler ve insanlar okur.

Onlar, geçmiş dersten alınan materyallere veya dünyada neler olup bittiğini ya da yarın için planlanan bir sonraki dersin konusuna dayanmaktadır.

Bazen saat 12’de kalkıyorum ve dersten önce Twitter’ı doldurabiliyorum, bazen de gün içinde yapıyorum. Orada yazdıklarımın çok önemli olduğuna inanıyorum ve bunun sınırlı olduğu ve oturup hesap yaptığınız böyle bir fırsat olduğu için mutluyum, gerçekten hesaplıyorsunuz, böylece her kelimenin kendi ağırlığı var ve mesaj izin verilen harf miktarının ötesinde gitmiyor.

Makaleleri ben yazmıyorum. Detaylı bir yazıyı bile karalamıyorum ama bu tür yeteneklere sahip insanlara fikirlerimi veriyorum. Ve esas olarak dört dilde: İngilizce, İspanyolca, Rusça ve İbranice yazan onlardır.

Dolayısıyla, bir yerlerde “Michael Laitman” imzalı güncel makalelere rastlarsanız, bunlar öğrencilerim tarafından ifade edilen benim fikirlerimdir.

Soru: Bundan dolayı çarpıtmalar olmuyor mu?

Cevap: Hayır. Yazanları biliyorum ve açıkça kontrol ediyorum ve bu nedenle bu konuda çok rahat konuşuyorum. Bu yazıları kesinlikle benim olarak kabul edebilirsiniz.

Soru: Ama Twitter kişisel bir kullanım mı?

Cevap: Evet. Bu şahsen benim.

Hızlı Kabala İpuçları – 10/7/20

Soru: Sanal bir topluluk ile manevi bir topluluk arasındaki fark nedir?

Cevap: Sanal bir topluluğun birçok farklı hedefi vardır. Manevi topluluk ise çok net, farklı ve büyük öğretmenleri tarafından belirlenen tek bir hedefin peşindedir. Ve biz öğrenciler olarak bu hedefe doğru ilerliyoruz.

Soru: Twitter, Facebook ve YouTube gibi sosyal ağların sahiplerine ne önerirsiniz?

Cevap: İnsanlara, birbirleriyle en açık iletişim içinde olma fırsatı vermek için, sosyal ağların gelişimini doğru yöne yönlendirmelerini tavsiye ederim ve insanlık bunu çabucak anlayacaktır.

Ama günümüzde bu ağlar, insanların doğru şekilde bağlanmasını engelleyecek şekilde çalışıyor. Doğanın güçlerinin, insanları doğru hedefe yönlendirmesine izin vermelidirler. Ama müdahale ederler ve bu onların en büyük kötülüğüdür.

Soru: İnsanlar arasındaki iletişimi geliştirmek için ne tür bir teknoloji önerebilirsiniz? Hiç fikriniz var mı?

Cevap: Hayır. Bence tüm fikirler ihtiyaç duyulur duyulmaz ortaya çıkacaktır.

“Sosyal Medya Ve Her Şeye Gücü Yeten Para” (Medium)

Son sosyal medya devlerinin eylemlerinin de gösterdiği gibi, yine para ve kontrol,  Amerikan ideallerini gasp ediyor. Bizi bir araya getiren, aramızdaki mesafeleri azaltan ve küresel bir köy oluşturan bu yeni iletişim platformları, YouTube, Facebook ve diğerleri, Amerikan siyasi yelpazesinin bir tarafının gücünden yararlanmak ve onu güçlendirmek için siyasi içeriği sansürlemeye karar vererek, Amerika’nın temel demokrasi, çoğulculuk ve ifade özgürlüğü değerlerini baltalıyorlar.

Google’ın sahip olduğu,  YouTube kanalı, görevdeki cumhurbaşkanının hukuk ekibi dolandırıcılık iddialarının ortasında hala sonuçlara itiraz ederken, iddialarını kanıtladığı varsayılan video kayıtları da dahil, 2020 başkanlık seçimine itiraz eden videoları kaldıracağını duyurdu. Ayrıca WhatsApp ve Instagram’ın sahibi Facebook da bir başka tartışmanın merkezinde yer alıyor. ABD hükümeti ve 48 eyalet ve bölge, şirketi daha küçük rakiplere zarar vermek için gücünü kötüye kullanmakla suçlayarak dava açıyor.

3 Dolarlık Banknot Kadar Sahte Çoğulculuk

Günümüzde medya ve özellikle sosyal medya, sanki açık bir çekmiş gibi sınırsız faydaya sahiptir. Daha önce hiç olmadığı kadar yaygın etkisinden ve gücünden yararlanmaktadır. Herhangi bir anda, kamuoyu şu ya da bu şekilde etkilenebilir. Milyarlarca dolarlık bir çanta ile herkes cumhurbaşkanı veya başbakan olabilir. Sosyal medyanın bir siyasi tarafı diğerine tercih ettiği ideolojik bir tercihi varmış gibi görünebilir ama aslında, hepsi her şeye gücü yeten para ile ilgilidir.

Para kontrolü satın alabilir ve kontrol her şeyi alt edebilir ve etkileyebilir, asi davranış özgürlüğü ve aşırı güç sağlar. Gün geçtikçe, sosyal platformlar, insanlar yavaş yavaş zayıflayıp teslim olana kadar herkesin üzerinde gitmekten zevk alan insan egosunu besleyerek, birbirlerine iftira etmeye ve ağır eleştirilere açık yerler haline gelmekte. Sınırsız bir alan, tamamen üstünlük için izin verir. Her gün, diğer insanlara duyulan nefret, insan toplumunun bedenini yiyip bitiren ve bedenin ölümüne neden olan bir kanser gibi büyüyor.

Medyanın doğru rolü bizi bir araya getirmek, tüm organları tek bir sağlıklı bedende, birbirine bağlamaya hizmet etmektir. Toplumun tüm farklı kesimlerinin (sol ve sağ, tüm farklı çıkar gruplarının temsilcileri, hatta toplumun kenarındakiler) bir arada oturması ve halkın yararı için birlikte çalışması ne kadar iyi olurdu.

Ne Pahasına Olursa Olsun Birleşme

Her görüşün kendine ait bir alanı olmalı, hiçbir görüşe boyun eğdirilmemeli ve hiçbir ses susturulmamalıdır, ancak bu, dünyanın hiçbir yerinde hiçbir zaman olmuyor. Mevcut durumun sürdürülemez olduğu gerçeğiyle uzlaşmalıyız – her şey çürümüştür ve bu nedenle köklü bir değişime ihtiyaç vardır.

Sosyal medyanın böylesine bir birleşme rolü oynadığını hayal etmek ütopik bir fantezi gibi görünse de, bunun tek nedeni, toplumun sağlığına ve ruh sağlığına zararlı bir yalan ve yanlış bilgilendirme dünyasına sürekli olarak maruz kalmamızdır. Sosyal medya, onun şu anki çalışma şekli, tamamen kapatılmalıdır; aksi takdirde toplumu yok edecektir. İnsanlar bunu değiştirme gücüne sahiptir ama sadece güçlü ve birleşik bir talep yoluyla.

Yeni bir kural, medyanın ve tüm sosyal medya platformlarının çalışmalarına rehberlik etmelidir: halkın refahına katkıda bulunan haberler ve içerikler yayınlayın ve insan toplumunu birleştirmeye çalışın. Kimsenin bir başkasının görüşünü, sadece onu farklı bir durumla dengelemekten,  değişen bakış açılarına karşılıklı olarak tamamlayıcı olmaya, bütünlüğe doğru rehberlik etmekten başka, baltalamaya hakkı olmayacak.

Tam olarak zıtlar, karşılıklı kabule ulaştıklarında, toplum yeni bir gelişim aşamasına ulaşır. Bu değerleri besleyen sosyal medya, bugün küresel ve birbirine bağlı dünyamızın ihtiyacı olan şeydir. Herkese sağlanan faydalar, paha biçilemez!

“Şimdiye Kadarki En Kötü Yıl Mı?” (Medium)

Time dergisinin film eleştirmeni Stephanie Zacharek, “Şimdiye Kadarki En Kötü Yıl” adını verdiği 2020’yi özetleyen baş makalesinde şunları yazdı: “2020 distopik bir film olsaydı, muhtemelen 20 dakika sonra kapatırdınız. Bu yıl, kurgusal bir kıyamet gibi ölümcül derecede heyecan verici değildi. Acı ile işlenmesinin yanı sıra, çıldırtıcı derecede sıradan bir şeydi, gündelik rutinler aleyhimize döndü.” Dahası, “Bu yılki en zayıflatıcı tehdidimiz”, “bir çaresizlik duygusuydu” ve “1930’larda faşizmin yayılmasından bu yana … bu kadar çok anormal olayla karşılaşmadık” diye ekliyor.

Seçkin film eleştirmenine tüm saygımla, kesinlikle katılmıyorum. Bu pandemide anormal hiçbir şey olmadığı için, bu yıl anormal bir şey olmadı. Bilakis, bu yıla kadar çıldırtıcı, anormal bir yaşam tarzına öncülük ediyorduk ve virüsten aldığımız “kısıtlama emri”,  Dünya Gezegeninde normalliği eski haline getirdi. Yüzyılı aşkın bir süredir ilk kez, hayat normal bir şekilde işledi!

Doğanın sınırlarını, kopuşun eşiğine kadar zorluyorduk ve virüs, gezegenin geri kalanıyla birlikte kendimizi havaya uçurmadan önce bizi durdurabilmenin en hafif yoludur. Doğa bize Covid-19’dan daha nazik olamazdı.

Ayrıca, mantıklı olan herhangi bir kişi,  orman yangınları, kasırgalar, pandemi ve depremler hakkında anormal olduklarını nasıl söyleyebilir? Doğal olaylar nasıl anormal olabilir? Sadece çarpık bir perspektif, doğal olayları olağanüstü olarak ve yapay olanı normal gibi görür. Sadece bu da değil, Time gibi seçkin bir derginin 2020’deki bir baş yazısında, doğanın doğal olmadığını ilan etmesi, yaşadığımız dünyayı yanlış anlamamızın bir kanıtıdır.  Bu yıl için pişman olunacak bir şey varsa, bu da bizim aptallığımızdır.

Time’daki insanlar, bir iletişim aracı olarak rolleri ve medyanın rolü hakkında açıkça hiçbir fikre sahip değiller. Dergilerini eğitim amaçlı kullanmak, insanlara nerede olduğumuzu ve nereye gittiğimizi öğretmek için kullanmak yerine, süslü anlamsız sözlerini yaymak için kullanıyorlar.

2020, şimdiye kadarki en iyi yıldır!  Bu, doğanın bizlere,  sistemine kurduğumuz çarpıklıklara nasıl tepki verdiğini açık bir şekilde gösterdiği ilk zamandır. Bize sınırı aştığımızı ve gittiğimiz yola devam edersek kendimizi yok edeceğimizi söylemektedir. Doğa Ana nankör çocuklarını kurtarmak için elinden geleni yapıyor, bizler de şımarık veletler gibi, bize istediğimiz şekeri vermediğinden mızmızlanıyoruz.

Ne yaptığınızı bilmediğinizde, ellerinizi cebinizin içine iyice sokun ve daha akıllı olana kadar onları orada tutun. Bizler tam tersini yapıyoruz: bir şekilde doğadan daha fazla eğlence çıkarmak için, her butonu çeviriyoruz ve bulabildiğimiz her düğmeye basıyoruz. Bugüne kadar hayatta kalmamız sadece bir mucize. Koronavirüs, bizi eve gitmeye ve tek evimizi kötüye kullanmamızı sınırlamaya zorlayarak, hayatımızı kurtardı. Bu, açıkça bir lütuftur ama yine de aptalca, en beğenilen yayınlarımızdan birinin ön sayfasında onu lanetliyoruz.

Medya bizim bir numaralı eğitim aracımızdır. Onu, kendimizi ve çevremizi öğrenmek için kullanmalıyız, doğanın öğretilerinden şikayet etmek değil, evrenimiz olan ekosistem içinde nasıl çalışmamız gerektiğini açıklamak için kullanmalıyız. Bu kapalı bir sistemdir ve her bir kötülük, sonuçlarına katlanır. Bunu hemen hissetmeyebiliriz, ancak bunun nedeni çevremize karşı duyarsız olmamız ve birbirimizle olan bağlarımızdan habersiz olmamızdır. Karşılıklı bağımlılığımızın daha fazla farkında olsaydık, kötülüklerimizin olumsuz etkisini hemen görürdük ve bu suçlar bize zarar verdiğinde, bunun bizim hatamız olmadığını düşünmezdik. Bu kadar “olaylı” bir yıl geçirmemizin nedeni sadece bizim yaptıklarımız değil, başka kimsenin de değil.

Covid-19’un 2020’de bize öğrettiği dersi alamazsak, 2021 bize aynı dersi daha da acı bir şekilde öğretecek. Bu, doğanın kötülüğünden değil, bizim aptallığımızdan dolayıdır. Doğa Ana için üzülüyorum; böyle inatçı çocukları yetiştirmek kolay değildir. Aynı zamanda, bize yapması gerekeni öğretmek için her zaman en az acı veren yolları seçtiği ve sonunda bize kendi yollarını göstermeyi seçtiği için minnettarım, böylece onları inceleyebilir ve kendi dünyamızda da yetişkinler olabiliriz.

“Asla Olmamış Demokrasi” (Medium)

Bu başkanlık seçimi, medyanın ne kadar güçlü olduğunu her zamankinden daha açık bir şekilde gösterdi. Neyin gösterilip, neyin gösterilmeyeceğine ve seçtikleri şeyi nasıl göstereceklerine karar verme marifetleri, yüksek tabakadaki insanların isteklerine uygun olarak, onların görüş ve düşüncelerini göstermektir. Cumhurbaşkanlığı seçiminin resmi sonuçlarının açıklanmasını bildirmek için beklemedikleri bir noktaya gelindi; onlara karar verirler ve Kongre’nin resmi bir reddi bile haberciliklerini değiştirmelerine neden olmaz.

Medya bir gecede öne çıkmadı. Yıllar geçtikçe, insanların görüşleri üzerindeki gücünün farkına vardılar ve bu gücün çok paraya değer olduğunu anladılar. Bu güç, zenginlik ve bilgi aktarımı arasında bir bağlantı yarattı. O andan itibaren, demokrasi artık yoktu. Sanki insanlar daha önce gerçekten egemen değillermiş gibi, ama en azından yöneticiler, “halka hizmet etmeye” devam etme, yani yeniden seçilme ve görevde kalma arzusundan dolayı kendi seçim bölgelerine karşı bir şekilde sorumluydular.

Ancak, politikacılar yeniden seçilmek için insanlara değil, halka haber veren kişilere hizmet etmeleri gerektiğini bir kez anladıklarında, seçim bölgelerine olan bağlılıkları ortadan kalktı. Bunun yerine, politikacılar olumlu haberler yaptırmak için basının gönlünü almaya başladı. Daha sonra, iş adamları her yönden gazete ve TV kanallarını satın almaya başladılar ve medya patronları oldular.

Bunu, medyanın çok kazançlı bir iş olduğu için değil, bir gazetenin veya bir televizyon kanalı sahibinin, neyin yazılacağına veya yayınlanacağına, medya hikayelerinin ilgi alanlarına ilişkin hangi sonuçlara varacağına ve nasıl çıkaracağına karar verebileceği için yaptılar. Şimdi, siyasetçiler iyi bir haber yapmak istediklerinde, enerji üretim sözleşmeleri, belirli yasaların geçirilmesi, arazi mülkiyeti yasaları, para yasaları, uygun gümrük tarifeleri, daha düşük vergiler vb. gibi avantajlarla medya patronlarına ödeme yapmak zorundadırlar. Zenginlerin, politikacıların karşılayabileceği birçok ihtiyaçları vardır. Tek yapmanız gereken televizyonda onlar hakkında güzel sözler söylemek ya da yazmaksa, neden olmasın? Halk dışında herkes yararlanır.

Son başkanlık seçimleri bu kasvetli durumu önceki seçimlerden daha fazla ortaya çıkardı ve şimdi tüm yapı parçalanıyor. Bunu yapmanın tam zamanı. Şimdi soru, bozuk yapı yerine ne geleceğidir.

Sonunda sadece iki yol var: yukarı veya aşağı. Şu anda durum hızla kötüye gidiyor. İki taraf arasındaki gerilim tırmanıyor, medya onları körüklüyor, nefret sınırsız ve her iki taraf da milletin geleceği için savaştığını düşünüyor. Bu bir savaş reçetesidir.

Bununla birlikte, başka bir seçenek daha var: yukarı çıkmak. Yukarı çıkmak, Boykot Kültürünü iptal etmek ve her iki tarafın da değişmeyeceğini kabul etmek anlamına gelir. Dahası, ancak her iki taraf da pozisyonlarını korursa, demokrasinin enkazından yeni bir şey çıkacaktır: yeni bir düşünce, yeni bir dünya algısı.

Bu bir uzlaşma değildir; her iki taraf da görüşlerini koruyacak ve bir santim bile vermeyecektir. Bununla birlikte, diğer tarafın konumunu korumasına da izin verecekler ve her iki taraf da diğeri olmadan kendilerinin var olmadıklarını anlayacaklar. Bir tarafın varlığı, diğer tarafın varlığını sağlar ve tanımlar. Tıpkı ısı olmadığı ve soğuğun yokluğunda ısıyı bile tanımlayamayacağınız gibi, Sol’un yokluğunda Sağ, Sağ’ın yokluğunda da Sol yoktur. Ya da tanımlanamaz.

Karşı tarafın varlığına değer vermeye başladığımızda, ona karşı yavaş yavaş olumlu duygular geliştirebiliriz. Ancak bu daha sonra olacaktır. Demokrasinin sona ermesinden sonra Amerikan toplumunu onarmanın ilk adımı, tüm siyasi görüşlerin, hiçbirinin değişmesini beklemeden ve bir uzlaşmaya varmaya çalışmadan, ancak tüm görüşlerin gerçek olduğunu ve insanların gerçek duygularını yansıttığını kabul etmektir ve bu onları meşru kılan şeydir.