Soru: “Kalpteki nokta”ya sahip olan bir kişinin, On Sefirot Çalışması’nı (TES) asla anlayamayacağını ifade etmeniz ne anlama geliyor?

Cevap: Kalpteki noktaya sahip olan ve onu geliştiren kişi, TES‘i ancak manevi gelişimi ölçüsünde anlayacaktır. Ve henüz manevi olarak gelişmemişken, bunu tamamen mekanik olarak algılayacak ve bu ona hiçbir şey vermeyecektir. Bir şekilde TES ile bağ kurmaya çalışacak, ancak genel olarak yaklaşım bu değil.

Ben de eskiden böyleydim. Maneviyata ulaşmak için çabalıyordum ama kendimi On Sefirot Çalışması‘nın önünde bulduğumda, onu fizik gibi çalışmaya başladım. Ona nasıl yaklaşacağımı ya da onu nasıl tutacağımı pek de bilmiyordum. Bu bir süre devam etti.

Ve manevi duyumlar yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladığında, ben de onlara göre uyandım.

Soru: Yani buna mekanik bir yaklaşımla mı geldiniz?

Cevap: İlk başta evet, yaklaşımım tamamen mekanikti. TES‘in herhangi bir bilim gibi olduğunu, çalışmanız gerektiğini ve sonunda anlamaya başlayacağınızı düşündüm. Ama sonuç olarak, bir duyguya ve bunun sayesinde ne hissettiğimi anlamaya geldim.

Ve ondan önce, ilk yıllarda, materyale duygularla girmeye çalışmadan, spekülasyon yapmak için çok zaman harcadım. Genel olarak duyguları görmezden geldim. Sadece saf bir aklın, maymundan bir insan yapacağına ve bu nedenle duygularımızdan herhangi birinin içimizdeki hayvan olduğuna inanıyordum. İstersen duygularını tatmin et ama bunu yüce bir şeyle karıştırma diye düşündüm; bu senin hayvanın, neden onu daha fazla geliştiriyorsun?

Ve bir insanın, bir hayvanın ötesinde gelişmesi gerçeği benim için anlaşılmazdı. Başkalarına yönelmek, başkalarına dâhil olmak, özgecilik, sosyalizm, komünizm vb. hepsi bana göre çok iğrenç, tamamen gerçek dışı, gereksiz ve çirkindi. Bu nedenle, bana “dost sevgisi”, “dostluk içinde olmak” dendiğinde, bu nasıl bir ana okuludur?!

Perdede bazı hisler olduğunu hissetmeye başlamadan önce birkaç iyi yıl geçti. Prensip olarak, bir kişinin bunu yapması 20 ila 30 yıl sürebilir.

Manevi doğum en zor olanıdır çünkü bu koşul içinde, önceki tüm astronomik ve jeolojik süreçlerden geçersiniz. Manevi anlamda, büyük patlama noktasından itibaren kendinizi geliştirmeye başlıyor gibisinizdir. İçinizde insan ortaya çıkmaya başlayana kadar, doğanın cansız, bitkisel ve hayvansal seviyelerinden geçersiniz. Ve bu insan, başkalarıyla olan bağınızın bir ölçüsüdür.

Soru: On Sefirot Çalışması‘nın duyusal girişine hangi noktada ulaştınız? Sonuçta, geçmişte bilimle yakından ilgiliydiniz.

Cevap: Ben çok büyük bir egoisttim, yalnızca saf bilime, deneyime ve gerçeklere inanan, duygulara inanmayan bir mühendis idim. Psikoloji benim için tamamen hükümsüz bir şeydi.

Soru: Peki duyusal hislere nasıl geldiniz?

Cevap: Bu, gelişmekte olan bir gücün etkisidir ve hiçbir şekilde yönlendirilmemiştir. Başka hiçbir şey değil! Bu şekilde, bu güç beni geliştirdi ve aniden, arzuların önce geldiğini ve ancak onlardan sonra arzuların incelemesine yönelik düşünceler, bazı hesaplamalar ve araştırmalar olduğunu anlamaya başladım.

Filed under: Kabala, Maneviyat, TES - On Sefirot Çalışması Nasıl Hissedilir? için yorumlar kapalı

O gülün iki durumu vardır:

1) Katnut- oluşumunun başlangıcıdır yani içinde yalnızca Sefira Keter vardır, içinde onun Nefeş ışığı kıyafetlenmiştir ve alt dokuzu Atzilut‘un dışına, Beria dünyasına düşer.

2) Gadlut- alttaki dokuzun Beria dünyasından Atzilut dünyasına yükseldiği ve onlarla, birlikte on Sefirot ile tam bir Partzuf inşa ettiği zamandır. (Rabbi Shimon bar Yochai [Raşbi], Herkes İçin Zohar, Gül).

Soru: Kendini ilk kez bir Kabala dersinde bulan yeni bir öğrenciye ne tavsiye edersiniz?

Cevap: Bizim Kaynağımıza “Sonsuzluk” (Ein Sof) denir. Oradan, Adam Kadmon (AK) dünyası aracılığıyla, ışık ortak Tabur‘a (göbek) iner. Aşağıda Atzilut dünyasının Partzufim‘i bulunmaktadır: Atik, Arih Anpin (AA), Aba ve İma (AVİ) ve ZON (Zeir Anpin ve Nukva). Ve onların altındakiler Beria, Yetzira ve Assiya dünyalarıdır.

Atzilut dünyasında neler olup bittiğini çalışıyoruz. Bizim için bu son derece önemlidir çünkü burası yönetimin idare edildiği ve geçmişin, şimdinin ve geleceğin bulunduğu yerdir. Burası, Hohma (Bilgelik) ışığının yayılmasını sınırlayan Parsa (sınır, ayırma çizgisi) ile son bulur.

Aşağıda, BYA dünyalarında, kırılmış ruhlar vardır ve sonsuzluktan gelen ışığın ortak bitiş çizgisinin (Sium) altında bizim dünyamız vardır. Burada, manevi olarak uyanana kadar bedenlerimizin içinde var oluruz.

Ruhlar, arzularını, ıslah taleplerini Atzilut dünyasının Malhut‘una yükseltirler. Zeir Anpin ile olan bağı kullanır ve ruhların arzusunu O’na yükseltir.

Zeir Anpin‘in Malhut‘a bağlanması ölçüsünde, onlar ZON adı verilen ortak bir Partzuf haline gelirler ve AVİ‘ye yükselirler. Malhut, anne Partzuf olan İma‘ya yükselirken, Zer Anpin baba Partzuf olan Aba‘ya yükselir.

ZON, “anne ve babayı” onlara gerekli tüm ışıkları, ıslahları ve tamamlanmayı vermeleri için  zorlar ve sonra onlar yerlerine geri dönerler. Orada “büyük” haline gelirler; büyüklük koşulu Gadlut‘u edinirler. Bu, Gül’ün yani Malhut’un iki halinin anlamını netleştirmemize yardımcı olur: Katnut ve Gadlut.

İlk durumda, yalnızca üst Sefira’nın noktasını temsil eder – Keter, oysa diğer dokuz Sefirot‘u Parsa‘nın altındadır. Ayrıca Klipot‘un (pislik, kabuklar) güçleri de buradadır. “Dikenler arasında bir gül” ifadesinin anlamı budur: Klipot arasındaki Malhut. Bu, Malhut‘un ilk, en küçük halidir.

Yetişkinlik durumunda,  Malhut, alt dokuz Sefirot‘unu yükseltir, Zer Anpin ile birleşerek bir Zivug (çiftleşme) yapar ve böylece tüm güzelliği ile çiçek açan gerçek bir gül olur. Malhut, yalnızca “dikenleri” yani Kelim’leri (kaplar) Zeir Anpin tarafından bağlanmamış ve tamamlanmamış olduğu zaman, onunla Zivug’a yükselebilir ve bu hale gelebilir.

Bütün bunlar, parçalanmış ruhlar tarafından, bir araya geldiklerinde uyandırılır ve Zeir Anpin ve Malhut‘un ıslahını sağlayanlar onlardır. Bizim bütün çalışmamız burada yatmaktadır: onlar son hallerine ulaşana kadar ZON’un ıslahını sağlamak.

Filed under: Kabala, Maneviyat - O Gülün İki Durumu için yorumlar kapalı

Dünyaların yaratılışından önceki zamandan bahsettiği için kafa karıştırıcı görünüyor. Öyleyse, burada üst ışığın doldurması gereken hangi gerçeklik var?

Durum şudur ki, var olan ve ıslahlarının sonuna kadar tüm olayları ile yaratılması kaderinde olan tüm dünyalar ve ruhlar, tam ölçü ve ihtişamıyla Eyn Sof’tadır. (Baal HaSulam, On Sefirot Çalışması, Bölüm 1, Kısım 1, Kısıtlama ve Çizgi) 

Bu, tüm realiteyi dolduran üst ışığın, olmuş, olan ve olacak her şey hakkında tüm bilgileri  mutlak olarak taşıması gerçeğiyle ilgilidir. Bu yavaş yavaş önümüzde açığa çıkıyor ve biz ona dünyamız diyoruz.

Yaratılışın en başında, her şey tek bir basit ışıkla yani Yaradan’ın gelecekteki yaratılanlara olan tam sevgisinin yayılmasıyla doldu.

Diğer bir deyişle, Yaradan yönünden bir yaratılış düşüncesi vardır ve her insanın son safhasına kadar kesinlikle her şey buna dâhildir.

Filed under: Kabala, Maneviyat, Yaradan - Her Şey Ein Sof’a (Sonsuzluk) Dahildir için yorumlar kapalı

Yaradan’da sevgiden başka bir şey yoktur. Ancak Yaradan, alma arzusunun içinde, sevginin ne olduğunu anlamamızda ve sevgiyi edinmemizde bize yardımcı olacak çeşitli koşullar yaratır çünkü bu, bizim için tamamen anlaşılmaz bir şeydir

Sevgi, egomuz için yabancı ve belirsiz, doğamıza aykırı bir şeydir. Nasıl oluyor da önümde sunulan farklı ikramları tattığımda, onların lezzetlerinden ev sahibini gerçekten hissedebiliyorum? Biriyle diğeri arasındaki bağ nedir?

Bu, yaratılışın özüdür, “yoktan varoluştur” ve bu “yokluğun” içerisinde “varoluş” tan bir şey vardır.

Bu nedenle, yokluktan, haz alma arzusundan, var olana gelebilirim. Bu, haz alma arzusu içerisindeki izlenimden, yaratılıştaki tüm her şeyde tamamen kopuk bir nitelik olan sevgiye ulaşabilirim demektir.

Birdenbire, haz alma arzusu içindeki bazı eylemler ve süreçler sonucunda bir mucize gerçekleşir ve o, üst, ilahi doğaya ait olan niteliğe ulaşır.

“Verme-alma” eylemlerinin, sevgi denilen bir mucizenin doğuşuna nasıl yol açtığı, bizim için belirsizliğini bütünüyle koruyor. Sevginin herhangi bir şekilde haz alma arzusuyla hiçbir ilgisi yoktur.

Her defasında ve her basamakta, haz alma arzusunda deneyimlediğimiz eylemlerimizi ve izlenimlerimizi, hepsini bir araya toplamak ve yükseltmek suretiyle sevgi niteliğini edinmek için yenilemek zorundayız.

Filed under: Kabala, Maneviyat, Yaradan - Yaratılışa Hediye Olarak Sevgi için yorumlar kapalı

Soru: “Yaradan’ın yüceliği” nedir? “O’nun yüceliği benden gizlenmiştir” ne anlama geliyor?

Cevap: Bu, O’nu hissetmediğiniz, O’nu görmediğiniz, O’nu anlamadığınız ve O’nu hiçbir şekilde etkileyemediğiniz anlamına gelir. Buna bağlı olarak, O, sizi görünürde sanki etkilemiyor.

Soru: Yani bu, Klipa’nın bizi Yaradan’ın ışığından koruduğu anlamına mı geliyor?

Cevap: Evet, Klipa bizi Yaradan’a yaklaşmaktan korur. Bu olmazsa, kendimize çok zarar verebiliriz. Bu, bir çocuğu, ona zarar verebilecek bir tür cihaz veya koşullarla yalnız bırakmaktan nasıl korktuğumuza benzer bir durumdur.

Soru: Bizler Yaradan’ın sevgi, ihsan etme ve birlik gücü olduğunu öğreniyoruz. Sevginin gücü bana ifşa edilirse, onu kendi zararıma nasıl kullanabilirim ki?

Cevap: Elbette ki kullanabilirsiniz. O’ndan doğru şekilde kullanabileceğinizden daha fazlasını isteyeceksiniz. İşte o zaman, sınırlandırılmış olmak zorunda kalacaksınız.

Soru: Bu durum, Yaradan’ın yarattıklarına olan sevgisinin, kişinin kendi zararına kullanılabileceği anlamına mı geliyor?

Cevap: Elbette. Hem de nasıl! Bu korkunç bir güç olurdu! Bu nedenle, bunu yapmanıza izin vermeyen bir Klipa vardır.  O bu olasılığı kişiden gizler.

Filed under: Kabala, Maneviyat, Yaradan - Klipa’nın Faydası için yorumlar kapalı

Soru: On Sefirot’un Çalışılmasında, üst ışıkta, yaratılışın başlangıcında, ne başlangıç ne de son olduğu söylenir. Bunu nasıl anlayabiliriz?

Cevap: Zaman yoktu; yani hiçbir şey değişmiyordu.

Zamanın ortaya çıkması için, arzunun kendisini bazı koşullar içinde hissetmesi gerekir ve bu koşullar değişmeye başlar ve arzuya niteliklerini verir. Sonra arzu, bir koşulu diğerinden ayırmaya başlayacak ve ilk koşuldan ikinciye ve üçüncüye bir değişim hissi ortaya çıkacaktır. Zamanı karakterize eden şey budur.

Değişiklik olmasaydı, zamanı hissedemezdik. Yani bu, her birimizin öznel bir hissiyatıdır.

Esasen zaman, koşulların değişmesidir. Dolayısıyla maneviyatta zaman yoktur; sadece koşul değişikliği vardır.

Bizim dünyamızda zamanı hissediyoruz çünkü bedenimiz hem içsel hem de dışsal olarak, sürekli bir yere hareket ediyor. Etkileniyor ve etkiliyor. Tüm bu değişiklikleri, içinde yaşadığımız zamanın çerçevesi olarak hissediyoruz.

Başka bir deyişle, maneviyatta, bazı eylemleri kendim bilinçli olarak yapmazsam, o zaman koşullarım değişmez ve dolayısıyla zaman da olmaz.

Maddesel dünyamızda, benim bir şey yapıp yapmamam önemli değildir; değişiklikler hala içgüdüsel ve bilinçsiz olarak gerçekleşir yani otomatik olarak yerleşmiştir. Bu nedenle, bedenimizde bir zaman duygusu vardır.

Filed under: Kabala, Maneviyat - Zaman, Koşulların Değişimidir için yorumlar kapalı

Soru: Gece neden zihinsel aktivite için en verimli zamandır? Prensip olarak, Kabalistler, her zaman düşüncelerin yoğunlaşmasının çok daha net olduğu geceleri çalışmışlardır.

Cevap: Birincisi, fizyolojik olarak şartlandırılmıştır çünkü kişi, bu süre zarfında yapacak başka bir şeyi olmadığını hisseder ve herkes uyurken bazı işlere konsantre olabilir.

İkincisi, o sırada kişide pek çok uyarıcı merkez aktive olmaz ve bu nedenle kişi tek bir şeye daha kolay konsantre olabilir.

Üçüncüsü, eğer manevi çalışmadan bahsediyorsak, o zaman bu, gerçekten manevi köke, kökten dala veya daldan köke bağlanmanız gereken zamandır. O zamanda, kişinin içinde bir edinim elde etmeye devam edeceği yeni arzular yaratılır.

Bu tür çalışmalar gece yarısından itibaren başlar. Bu nedenle Kabala, insanları gece saat on ikide kalkmaya ve çalışmaya başlamaya teşvik eder. Gece on iki yani gece yarısı, gecemizin yarısı değil, koşula bağlı gecedir. Bütün geceyi gün batımından ilk ışık huzmesinin görünümüne kadar on iki parçaya bölerseniz, o zaman orta kısım, altıncı, koşula bağlı saat, gece yarısı olacaktır.

Gece saati, kırk dakika, elli dakika veya bir saat yirmi dakika olabilir. Mekanik saatler kullanıyoruz, ancak genel olarak doğada saatler mekanik değil, güneş ve ay saatleridir. Bu nedenle saatler koşullara bağlıdır.

Vücudumuz da kendi içsel koşullu saatine göre aynı şekilde çalışır. İnsan vücudu kış ve yaz aylarında uyku sırasında tamamen farklı çalışır. Bütün bunlar Kabala’da dikkate alınır. Yani, gece ve gece yarısı tamamen astronomik değerlerdir ve nerede ve nasıl olursa olsun işleyen saate göre, mekanik değillerdir.

Yorum: Ama farklı bölgeler var.

Cevabım: İnsan doğayla bağlantılıdır; onun ayrılmaz bir parçasıdır ve ondan ayrılamaz.

Ve bölgeler gerçekten farklıdır. Bu nedenle, nasıl çalışılacağına dair bir sorun var. Ancak birlikte çalışmamızın bizim için yine de daha iyi olduğuna inanılıyor. Bu en önemlisidir.

Baal HaSulam, ortak çalışmanın, ortak yakarışın ve ortak eylemlerin diğer tüm parametreleri geçersiz kıldığını yazıyor.

Filed under: Kabala, Kabalistler - Kabalistler Neden Gece Çalışırlar? için yorumlar kapalı

“O’ndan başkası yok” sözü, manevi yolun başlangıcı ve sonu anlamına gelir. Soyut konuşmayı sevmem, ama bu inanılmaz. Bu kavrama birçok kez girmek gerekir.

Yaradan’dan başka hareket eden yoktur. Dünyada hiç kimsenin bir şey yapma imkânı yoktur, çünkü sadece Yaradan yani üst ışık yaratır, doğurur, hareket eder ve her şeyi yapar. Genel olarak, tüm enerji, tüm güç, tüm canlıları tutan, yaratan ve dönüştüren her şey, yalnızca ışığın gücüdür, Yaradan’ın gücüdür.

Bununla birlikte, Yaradan içimize bir kıvılcım yerleştirdi, onun yardımıyla, bu kıvılcımın temelinde bir şeyleri etkileyebiliriz, egoizm temelinde değil! Egoizmimiz, tersine çevrilemeyecek cansız bir şeydir. Ama bizim içimizde ve cansız, bitkisel ve hayvansal doğada var olan her şey, bu kıvılcım sayesinde vardır.

İçlerindeki bu kıvılcımın, onları Yaradan’a benzer eylemler yapmak için motive etmeye başladığı insanlar vardır. Onları sadece canlandırmakla kalmaz, aynı zamanda O’nun gibi olma arzusunu da verir. Bu tür insanlara “Domeh – benzer” kelimesinden gelen “Adem” denir.

İnsanlarda bu kıvılcım birinci, ikinci ve üçüncü seviyelerde ise yani cansız, bitkisel ve hayvansal seviyelerde ise, o zaman onları harekete geçirir ve onlar bilim, kültür, teknoloji vb. geliştirirler.

Ve kişide bunun yoğunluğu dördüncü seviyeye ulaştığında, kişi Yaradan’a eşit olmak için özlem duyar. Bulutların ötesinde bir yere taşınmıştır, hayatın anlamını, kaynağını bulması gerekir. Bu tür insanlara “Yaradan’a doğru” anlamına gelen İsrail denir.

İbrahim, böyle insanları Babil’de topladı ve onlarla Yaradan’a yükselmek için çalışmaya başladı. Bu yüzden onlara Kabalist denir. Bu insanlar, her çağda vardı ve bu güne kadar var oldular.

Tarih boyunca pek çok bilim adamı ve filozof, Yahudi olması şart değil, bunu anladı, çalıştı ve Yaradan’ı ifşa etme bilimini doğru yorumladı çünkü onlarda bu kıvılcım, kalbinde bu nokta, bu yıldız vardı. Bu, kişiyi Yaradan’a götürür ve her şeyi kontrol eden tek bir ışık gücünün olduğunu ortaya çıkarır.

Bununla birlikte kişi, içinde dördüncü dereceden bir noktanın uyanması nedeniyle, ışığın etkisini kendisi üzerinde çağırabilir ama sadece gerçekten böyle olmak istiyorsa. Egoizminin üzerine çıkmak, hatta onu, almak yerine ihsan etmeye dönüştürmek istiyorsa, ışıktan bunu yapmasını talep edebilir. Ama her durumda, her şeyi sadece ışık yapar ve dolayısıyla O’ndan başkası yoktur.

Filed under: Kabala, Maneviyat, Yaradan - Yaradan’dan Başkası Yoktur için yorumlar kapalı

Soru: Maneviyatı edinen insanın, içinden yandığını ve bunun gerçekten hissedilmeye başlandığını söylediğinizde, kendi algıladıklarınızdan mı benzerlikler alıyorsunuz?

Cevap: Tabii ki kendimden! Dünyada var olan her şeyi, insan kendi içinde yaşar. Bakın herkes hayatını nasıl yaşıyor: kısa ya da uzun, az ya da çok refah içinde, ıstıraplı, problemli, biraz bundan, biraz bundan.

Soru: Böyle ağır şeylerden bahsediyorsunuz! Tüm bunları hissetmek için gerçekten bunu bizzat yaşamak zorunda mıydınız?

Cevap: Bunun içinde geçerek, sağa veya sola saparsam ya bir “gözleme”ye dönüşeceğimi ya da bunun mükemmel bir şey olacağını gördüm – trenimi sorunsuz bir şekilde yavaşlatacak yumuşak bir yastık.

Soru: Peki, bu durumlardan geçtiğinizde, her birini açıkça hissettiniz mi?

Cevap: Evet, çünkü kişi genellikle orta çizgide yürür. Onu yavaşlatan bir bariyere yine çarpar ama bu, durmanız gerektiğinde sizi tutan kancalar gibidir. Bu idrakler sizi yavaşça yavaşlatır.

Soru: Ve herkes bu seviyelerden geçmek zorunda mı kalacak?

Cevap: Tabii ki, bu bir zorunluluktur: sağ ve sol çizgiler, bunun üzerine orta çizgiyi inşa edersiniz. Bu, hangi biçimde yani ne ölçüde olduğuna bağlıdır. Benim ruhuma göre, benim çok çalışmam ve çok dağıtım yapmam gerekiyordu. Ruhlar arasında böyle ruhlar vardır, yüksek değil sadece özeldirler. Öğretmenler veya sorumlu liderler ve benzeri olmaları gerekir.

Bir keresinde Rabaş’ın eski bir öğrencisini ziyaret ettiğimizde, bana bakarak şöyle dedi: “Sana bakıyorum ve bunu kaç yıldır yapıyorsun. Bir keresinde Rabaş dahil herkesle kavga ettiğini ve onunla sahile gitmeyi reddettiğini hatırlıyorum. Sonra onunla ben gittim. Ve orada ona sordum: “Rav, neden bu Laitman’ı kovmuyorsun? Bakın kendinde nelere izin veriyor!”

Rabaş, “Onu kovmak isterdim ama onun özel bir ruhu var” diye yanıtladı. O zaman anlamamıştım ama şimdi görüyorum ki pes etmiyorsun, devam ediyorsun ve hep bir hedefi vurmaya sürekli devam ediyorsun.”

Bunu neden söylüyorum? Kendimi ön plana çıkarmak için değil. Bunda özel bir şey yoktur çünkü Yaradan görevi belirler ve kaldırır. Ancak herkesin bir görevi vardır ve yerine getirilmesi gerekir. Bunun bana baskı yaptığını hissediyorum ve bunu uyguluyorum. Ondan kaçmak mümkün mü? Bu yasak. Bununla hem fikir olup olmaman senin sorunun.

En azından kendimle ilgili olarak, Yaradan’ın planını haklı çıkarmaya hem fikir olmaya çalışıyorum. Bu nedenle, nasıl yaşadığım hakkında hiçbir sorum yok. Bunun yapılması gerektiğini hissediyorum.

Ve Kabala ile ilgili ilginç olan şey, ne kadar çok çalışırsanız, şu anda oynadığınız bu görüntünün gerçekte var olmadığını o kadar çok anlarsınız. İnsandan geriye hiçbir şey kalmaz! Bizim dünyamızda, onun tarihinde, olumlu ya da olumsuz, büyük ya da ünlü olan insanları hatırlıyoruz. Ama geriye hiçbir şey kalmadı! Yaradan onunla öyle oynadığı için, rolünü oynayan, aynı bütünsel nokta bu devasa sistemin içinde kalır. Ve işte bu kadardır.

Yani çok basit bir görevim var. Kendi ilmimden hissettiklerimin en fazlasını yapmaya çalışıyorum. Çalıştığı kadar işe yarar, olmazsa olmaz.

Filed under: Kabala, Kabalistler, Maneviyat, Yaradan - Özel Bir Ruh için yorumlar kapalı

Bizler neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilemeyiz. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilen tek kişi üst güçtür. Kabala bilgeliğinde “doğa” (“HaTeva”), “Tanrı” (“Elohim”) ile aynı şeydir. Doğanın üst gücüdür. Bu üst gücü açığa çıkarırsak, o zaman neyin doğru neyin yanlış, neyin gerçek neyin sahte olduğunu bileceğiz.

Başka bir deyişle, Yaradan’ın (veya doğanın) görüşüne göre, doğru ve yanlışı tanımlamamız gerekir. Bunu kabul etmenin ya da anlamanın zorluğunu anlıyorum, çünkü bugün herkes Tanrı’yı istediği gibi tanımlayabilir ve hatta Tanrı olarak tanımladıkları adına insanları öldürmeye girişebilirler. Dahası, herkesin kendi Tanrısı olduğu için, dünya parçalanıyor ve bu yıkım, tek bir Yaratıcının, tek bir Tanrı’nın, yani doğanın olduğu konusunda ortak bir sonuca varmaktan başka seçeneğimiz olmadığını anlayana kadar devam edecek.

Doğanın kanunlarına göre, tüm farklılıklar ve dirençlerin üzerinde bağ kurmak, son derece önemlidir; bu demektir ki çeşitli rahatsızlıkların üzerinde bir araya gelmemiz gerekir.  Doğa, bütünlüğünü ve mükemmelliğini keşfetmemiz için bize bu seçeneği verdi. Böyle bir yöne doğru yola çıkarsak, kendimizi uyumlu ve barışçıl bir dünyaya ulaşmış buluruz ve doğru ve yanlış tanımlarımız yol boyunca kendi kendilerine işe yarayacaktır.

Filed under: Kabala, Maneviyat, Yaradan - “Neyin Doğru Neyin Yanlış Olduğunu Nasıl Bilebiliriz?” (Quora) için yorumlar kapalı