Soru: İhsan etme eylemlerinin bize egoistçe haz verdiğini hissettiğimizde, ihsan etme arzumuzu kısıtlamalı mıyız?

Cevap: Bağ ile çelişmiyorsa, hiçbir durumda ihsan etme arzusunu kısıtlamamalıyız.

Eğer niteliklerimle olan bağımla baş edemeyeceğimi hissedersem, onları kısıtlarım, ancak birlik içinde kalabildiğim ölçüde. En önemli şey birliktir, birliği edinmektir, birliğe ulaşmaktır. Ve hangi seviyeye ulaşıldığı da çok önemli değildir.

Onun en minimal düzeyinde olsa bile, biz zaten manevi dünyadayız ve Yaradan’a aramızda ifşa olma fırsatını zaten veriyoruz.

Filed under: Birlik, Egoizm, Yaradan - Ana Şey Birliğe Ulaşmaktır için yorumlar kapalı

“Tüm eylemlerimizi Senin için yani Yaradan uğruna gerçekleştirebilmemiz için, Yaradan’dan bize güç vermesini talep ederiz. Aksi takdirde yani bize yardım etmezse, tüm eylemlerimiz sadece kendi menfaatimiz için olacaktır. Aksi takdirde, Sen bize yardım etmezsen, tüm eylemlerimiz yalnızca kendi yararımız için olacaktır.” (Rabaş, “Çalışmada ‘Erdemlilerin  İyi İşleri, Nesillerdir’ Nedir?”)

Geleceğe karşı tutumumuz, kendi yararımıza mı yoksa Yaradan uğruna mı olup olmadığı fark etmeksizin, yalnızca Yaradan’ın yardımına bağlıdır.

Eğer O bize yardım etmezse, egoist doğamız içinde her şeyi otomatik olarak yapacağız ve dünyamızın sınırları içinde yaşayacağız ve bu düşüncelerin ötesine geçmenin mümkün olduğunu bile fark etmeden sadece kendimiz hakkında düşüneceğiz. Bu, doğadaki en düşük, olabilecek en kötü durumdur.

Ve tam tersi, eğer  Yaradan ışığını üzerimizde parlatırsa, bağ kurmamıza yardımcı olur ve aramızdaki uzaklığı, boşluğu, reddetmeyi ve mesafeyi doldurmaya başlarsa, o zaman birbirimizi tam olarak O’nun aramızdaki varlığının yapacağı şekilde hissetmeye başlayacağız.

Başlangıç durumumuz çorbadaki ekmek dilimleri veya sebze parçalarıyla karşılaştırılabilir. Çorba, aramızdaki tüm mesafeleri doldurması gereken Yaradan’ın ışığı gibidir, biz de onun içinde olacağız. Buna, aramızdaki her şeyi dolduracak olan Yaradan’ın varlığı olan “Şehina’yı yaratmak” denir.

Buna bağlı olarak, birbirimize olan yaklaşımımız değişiyor. İçimizde hala egoist olarak, birbirimize zıt kalsak da, birbirimize ışığın, Yaradan’ın üzerimizdeki etkisine uyumlu olarak davranırız.

Egoizmimize bir kısıtlama getirerek ve egoyu ihsan etmeye, sevgi ve bağa dönüştürecek bir perde bularak, böylece birbirimizle 625 kat daha fazla bağ kurarız. Tüm eylemlerimizin artık kendi iyiliğimiz için değil, Yaradan ile aramızdaki herkesle olan bağımız uğruna olduğu ortaya çıkar.

Fakat eğer Yaradan’dan bize gücüyle yardım etmesini, herkesin niyetini almaktan ihsan etmeye, uzak olmaktan bağa ıslah etmesini isteyemezsek, o zaman hiçbir şey bize yardım edemez. Biz kendimiz birbirimize karşı tek bir doğru adım bile atamayacağız. Hiçbir şekilde! Sadece Yaradan yardım ederse!

Filed under: Egoizm, Kabala, Maneviyat, Yaradan - Sadece Yaradan Yardım Ederse için yorumlar kapalı

Son zamanlarda dünyada pek çok toksik olay yaşanıyor: Aşırı hava olayları, yoğunlaşan siyasi gerilimler, yükselen enflasyon, devrimler ve darbeler, her geçen gün yeni zorlamalardan bahsetmiyorum bile. Ülkeler dağılırken ve uluslar çökerken, toplumun temeli olan ilişkiler de artık geçerliliğini yitiriyor, hatta aile yapısı bile yok oluyor. Görünüşe göre insanlar birbirlerine kinle davranıyor ve birbirlerini zehirliyorlar.

Halbuki, zehirin zararlı olması gerekmez. Tıbbın sembolünde bir asanın etrafına dolanmış iki yılan bulunmasının iyi bir nedeni vardır. Bilgece kullanıldığında zehrin kendisi ilaç, zehrin panzehiri haline gelir.

Zehri doğru işleyerek ilaca dönüştürebiliriz. Miktarı ayarlamamız ve yalnızca vücudun tolere edebileceği kadar vermemiz gerekiyor ve sonuç olarak güçleniyoruz.

Bu nedenle, insanlar arasında zehir ortaya çıktığında telaşlanmamalıyız. Doğru işlemeli ve onu bir ilaca çevirmeliyiz. İnsanlar arasındaki zehir olmasaydı, toplumumuzun hasta olduğunu ve dikkatimize ihtiyacı olduğunu bilmeyecektik. Artık bunun farkında olduğumuza göre, zehiri her seferinde bir damla alıp kendimizi ve toplumumuzu iyileştirmek için kullanmaya başlayabiliriz.

Her damla zehir, birbirimize duyduğumuz nefret damlasıdır. Bunu fark ettiğimizde ve toplum için zehirli olduğunu kabul ettiğimizde, aramızdaki karşılıklı ilgi bağlarını güçlendirerek onun üstüne çıkabiliriz. Bu şekilde zehir bizi hasta etmekten çok, daha güçlü yapar.

İnsan egosu içimizdeki yılandır. Sürekli büyüyor, giderek daha kurnaz ve sinsi hale geliyor. Bize başkaları hakkında aşıladığı kötü düşünceler, ilaca dönüştürmemiz gereken zehirdir. Küçük dozlarda alırız ve nefretimizin üzerine başkalarıyla yakınlık kurarız.

Bu nedenle, zehrin amacının aramızda sevgi inşa etmek olduğunu anlarız. Düşmanlık olmadan, ilişkilerimizi güçlendirmeye, derinleştirmeye ve sevgiye dönüşene kadar sıkılaştırmaya ihtiyacımız olmazdı.

Bir annenin çocuğuna olan sevgisi doğaldır, ancak aileden olmayan insanlara karşı böyle hissetmiyoruz. Bu nedenle, bu duyguyu geliştirmenin yolu, ona olan ihtiyacı hissetmek, yakınlık ve sevgi inşa etmeye çalışmamızı sağlayacak bir itici güç yaratmaktır. Bizi, sevgiyi geliştirmek için çalışmaya itecek tek teşvik, karşılıklı hoşnutsuzluğumuzun açığa çıkmasıdır. Bu yüzden zehir sevgi inşa etmek için gereklidir, ilaç olmasının nedeni budur.

Gerçekten de, bencilliğimizin zehrine ve başkalarına karşı nefretimize saygı göstermeliyiz. Ancak ona saygı duyarken, onu aramızda beliren her bir damla egonun üzerine bir sevgi katmanı inşa etmek için kullanmalıyız.

Filed under: Birlik, Dünya, Egoizm, Sevgi - “Zehire Saygı” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Soru: Kendimin tamamen iptali nedir?

Cevap: Tamamen iptal, kendimle ilgili endişelerimi, düşüncelerimi ve niyetlerimi iptal ettiğim ve tüm niteliklerimi, duygularımı ve güçlerimi dostlarımla bağa yönelttiğim zamandır. Bu şekilde, hepimizi üst gücün ifşa olabileceği koşula yaklaştırırım.

Soru: Neyi iptal etmemeliyiz?

Cevap: Egoizmimizi iptal etmemeliyiz. Sadece onun üzerinde çalışmalıyım ve onu yok etmek isteyecek kadar ondan asla nefret etmemeliyim. Egodan nefret etmeliyim ki onun üstüne çıkabileyim ama aynı zamanda onun sayesinde yükselebildiğim için de onu takdir etmeliyim.

Filed under: Egoizm - Kendimi İptal Etmek, Egomu Değil! için yorumlar kapalı

Hayata, doğaya ve diğer her şeye karşı tutumumuzun ilk temeli, başkalarının ve doğanın pahasına haz alma arzusu olan egomuzdur.

Bu nedenle en önemli sorunumuz, olumlu ilişkiler geliştirmenin önüne koyduğumuz kişisel kazanç için sömürme arzumuzdur.

Herkesi kontrol etmek, yok etmek ve sonra bir köşeye atmak isteyerek devam edemeyiz.

Gezegenimizi böylesi bir tavırla tüketiyoruz ve kişisel, sosyal, ekonomik, ekolojik ve küresel ölçekte tüm sorunlarımızın ve krizlerimizin temelinde bu yatıyor.

Dünyamızdan başka hiçbir şeyimiz yok. O halde, Ay’da, Mars’ta veya başka bir yerde yaşayacağımızı düşünerek kendimizi kandırmayalım. Bu olmayacak. Hayatta kalmamız için uygun değiller ve dahası, onları bir şekilde doldurmayı başarsak bile, orada ne yapardık? Kendimize ve gezegenimize yıkım getirdiğimiz gibi kendimizi ve o yerleri aynı şekilde yok ederdik.

Bu nedenle, sadece birbirimize ve doğaya karşı tutumumuzu düzeltmemiz, egoist doğamızın emirlerini takip ederek kendimize yıkım getirdiğimizi görmemiz ve sonra toplumda karşılıklı saygı davranışlarıyla olumlu bir şekilde nasıl bağ kuracağımızı araştırmamız gerekiyor. Toplumun her yerinde birbirimize ve doğaya karşı olumlu tutumlar geliştirmeyle ne kadar çok meşgul olursak, doğada bulunan olumlu güçleri hayatımıza girmesi için o kadar çok harekete geçiririz, bu da bizim egomuza zıt olan, başkalarının ve doğanın yararına düşünmemize ve bunu istememize izin vermeye başlar ve o zaman yeni, uyumlu ve barışçıl bir dünyaya büyük bir olumlu geçiş görürüz.

Filed under: Dünya, Egoizm, Karşılıklı Sorumluluk - “Bir Canlı Türü Olarak İnsanlar İçin Şu Anda En Büyük Tek Sorun Nedir?” (Quora) için yorumlar kapalı

Nasıl koronavirüsten kurtulabilir ve genel olarak tüm yaşamımızı iyileştirebiliriz? Bu virüsü nereden aldığımızı merak ediyoruz. Evet, bir seviyeye ulaşıldı, şimdi zamanı geliyor, insanlar arasında öyle ilişkiler var ki tüm bu mikroplar ortaya çıkıyor.

Bu virüsler bize karşı hareket etmez. Hepsi bizi düzeltmek, birbirimize bağlamak, ortak bir eyleme dahil etmek amacıyla tek bir yüksek güçten gelir. Bizlere, virüs bizi ayırıyor gibi geliyor ama aslında hiçbir zaman birbirimize bağlı olmadığımız için ayıracak bir şey yok. Ve şimdi, herkes acı çekerken, bu toplu acı bir şekilde bizi birbirimize yaklaştırıyor.

Bu nedenle, virüsle başa çıkmak yalnızca bir koşulla mümkündür: aramızdaki ilişkiyi düzeltmemiz. Aksi takdirde, hastalık herhangi bir yerde, Kuzey Kutbu’nda ya da tek bir hasta kişinin bile gemiye binmediği izole edilmiş bir gemide aniden ortaya çıkacak. Bu, insanların nerede olduğuna değil, sadece birbirleriyle olan ilişkilerine bağlıdır.

İlişkimiz ne kadar bencil olursa, virüsler o kadar kötü olacak. Bu nedenle, onları şimdi düzeltelim, bir sonraki virüsleri beklemeyelim. “Virüsler çağı” geldi; gelişimimize uygun olarak, daha çok yönlü bir şekilde ve daha kesin olarak vuran doğadan daha kurnaz darbeler. İnsanlık, makinelerimizle ve teknolojimizle gelişiyor, virüsler ve hastalıklar da bizimle birlikte gelişiyor.

Eski günlerde insanlar daha basitti ve bu nedenle migren ve depresyon gibi modern hastalıklardan muzdarip değildi. Ve zamanımızda, hayvanlar bile insan hastalıklarından muzdarip olmaya başladı. Gelişimde ilerliyoruz. Bu nedenle kendimizi ıslah etmeliyiz, aksi takdirde yeni, daha da korkunç virüsler ortaya çıkacak. Ve sürekli yeni ilaçlar icat etmek zorunda kalacağız ama bu yarışı kazanabileceğimizi düşünmüyorum. Sonuçta, virüsler giderek daha kurnaz ve uzman hale gelecek.

Kişi gelişir, ancak aynı zamanda daha akıllı hale gelemez ve kendini ıslah etmeye başlayamaz. Sonuçta, kişinin egoizmi her zaman büyür ve onun gözlerini kapatır. Kişi, her şeyin suçlusunun kendisi olduğunu ve darbeyi başlangıçta düzeltmek yerine ondan kurtulmanın bir yolunu aradığını kabul edemez.

Doğa bize kendimizi ıslah etmemiz gerektiğini söylüyor. Devlet yerine, eyalet eğitim programı yerine, göremediğiniz küçücük bir virüs gelir ve hepimizi harika bir şekilde eğitir. İnsanlara, topluma boyun eğmedik ama mikroskobik bir virüse boyun eğdik ve ona itaat etmeye hazırız. Nasıl yaşayıp, çalışacağımıza virüs karar veriyor.

Umalım ki kim olduğumuzu ve insanlara yakışmayan hangi alçaklıkta yaşadığımızı anlamak için yavaş yavaş akıl ve hisler kazanırız. Belki bu bizi tövbeye götürür.

Filed under: Egoizm, Global Kriz, Toplum - Haydi Pandora’nın Kutusunu Kapatalım için yorumlar kapalı

William Shakespeare’in Hamlet oyununun “rahibe manastırı sahnesi” adlı bölümünde,  Prens Hamlet, “Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu” diye düşündü. Her yıl dünya çapında yaklaşık 800.000 kişi bu soruya olumsuz yanıt veriyor ve canına kıyıyor. Daha da kötüsü, intihar gençler arasında önde gelen ölüm nedenlerinden biridir. İnsanlar, özellikle de gençler neden kendi canlarını alıyorlar? Onların yaşama isteklerini güçlendirmek mümkün müdür?

Talmud’un yazarları şöyle yazdı: “İki buçuk yıl boyunca Shammai Evi ve Hillel Evi tartışmalıydı. Bir taraf, ‘İnsanın doğmaması, doğmasından daha iyidir’ derken, diğer taraf, ‘İnsanın doğması, doğmamasından daha iyidir’ dedi. Ve onlar şu sonuca vardılar, ‘İnsan için doğmamak, doğmaktan daha iyidir, ama şimdi doğduğuna göre, eylemlerine baksın’”(Eruvin 13b). Gerçekten de, bir uzaylı Dünya’ya inip bize baksaydı, muhtemelen şöyle derdi: “Zavallı insanlar birbiriyle çarpışıyor, alay ediyor, aşağılıyor ve birbirlerinin hayatlarını mahvetmek için ellerinden geleni yapıyorlar. Bu kadar depresif olmalarına şaşmamalı. Doğa neden böyle sefil varlıklar yarattı ki?”

İntihar, insanları her şeyi sona erdirmeye karar verdikleri noktaya kadar etkileyen bir dizi sorunun en aşırı sonucudur. Ancak bu problemler üstesinden gelinemeyecek kadar fazla hale gelmeden önce bile, hayatın anlamını sorgulamamıza neden oluyor. Ne de olsa, hayat sadece çileler yoluyla hayatta kalmaktan ibaret ise, o zaman gerçekten doğmamak doğmaktan daha iyidir.

Mesele şu ki, yaşam hakkında veya bilgelerin “eylemlerimize bakın” diye yazdığı gibi, sorular sormaya başladığımızda, büyümeye başlarız. Acı, bizi hayal bile edemeyeceğimiz dünyalara yükselten manevi gelişime yol açar ve acı tarafından zorlanmasaydık onları aramazdık.

Bu yeni dünyaların anahtarı, insanlar arasında olumlu bağların kurulmasında, şimdiye kadar içtenlikle beslediğimiz yabancılaşma ve narsisizm zihniyetinden çıkıp, başkalarına sempati duyduğumuzda kaybetmekten çok kazandığımızı anlamakta yatar. Yeni bakış açıları ve yeni fikirler, yeni bilgelik ve bilgi ve yeni arkadaşlar kazanırız. Başkalarına karşı tutumumuzu değiştirerek, dünyamızı değiştiririz.

Üstelik kiminle bağ kuracağımızı seçerek, her yeni tanıdıkla dünyamızı şekillendirir ve yeniden düzenleriz. Bu yolla, hiçbir dünya yaşamak için çok zor olmaz, çünkü her zaman bağ kurduğumuz insanları değiştirebiliriz ve bunu yaparken dünyamızı değiştirebiliriz. Ayrıca, yaşamımız boyunca kurabileceğimizden daha fazla bağ kurabileceğimiz için, kazanabileceğimiz içgörü ve bilgilerin sonu yoktur.

Ve hepsinden iyisi, diğer insanlarla bağ kurduğumuzda, zaten bağlantılı olan ve biz insanlar onu bozmasaydık mükemmel bir uyum içinde çalışacak olan, çevremizdeki gerçekliğe uyum sağlarız. Birbirimizi baskı altına almak ve ezmek yerine, desteklemeyi ve beslemeyi amaçlayan pozitif bağlar geliştirdikçe, gerçeklik algımızı daha da genişletiriz. Şimdiye kadar bildiğimiz gerçekliğin, daha derin ve daha geniş bir algıya doğru sadece bir “koridor” olduğunu görürüz.

İnsanların kendi canlarını almamalarını istiyorsak, onlara yaşamaları için bir sebep vermeliyiz. İnsanlar hayatın ne için olduğunu anladıklarında, hayatın imtihanlarından ve sıkıntılarından geçmek için bir amaçları olacak. Nietzsche’nin dediği gibi, “Yaşamak için bir nedeni olan kişi, neredeyse her sıkıntıya katlanabilir.”

Bu nedenle, bugünkü görevimiz, dünyamızı yeniden şekillendirmek için bağlarımızı yeniden şekillendirmektir. Dünya, başkalarına karşı tutumumuzu yansıtır. Başkalarına karşı tutumumuzu, tacizci ve saldırgan halden,  düşünceli ve sevecen hale birlikte getirirsek, hepimizin hayatı da kaybedilen bir savaştan, yumuşak ve keyifli bir sürüşe dönüşecektir. Bu, gerçekten bize bağlıdır.

Filed under: Birlik, Dünya, Egoizm, Karşılıklı Sorumluluk - “Yaşamak Ya Da Yaşamamak, İşte Bütün Mesele Bu” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Kişiyi derisinin ötesinde göremedikçe, o kişiyi görmezsiniz. İnsanların kim olduğu hakkında endişelenmek yerine, birbirleri hakkında ne hissettiklerini düşünmeleri gerekir.

Günümüz Amerikan toplumuna ve insanların zihnine yerleştirmeye çalıştığı fikirlere baktığınızda, bunda ciddi bir terslik olduğunu anlıyorsunuz. “Liberalizm” adı altında, kişi herhangi bir tıbbi müdahale bile olmadan, “içinde nasıl hissettiğine” göre kendi cinsel kimliği belirleyebilir ve ASÖB’e (Amerikan Sivil Özgürlükler Birliği) göre, “kamuya hizmet eden devlet kurumları, sizi cinsel kimliğinize uyan tuvalet veya cinsiyete göre ayrılmış diğer tesisleri kullanmaktan alıkoyamaz veya bir tuvaleti veya cinsiyete göre ayrılmış başka bir tesisi kullanmak için cinsiyetinizi kanıtlamak için kimlik sağlamanızı isteyemez”, işler böyle doğru yürümez. Bu basitçe doğal değildir.

Ancak Amerikan toplumunu rahatsız eden sadece cinsel kimlik sorunları değil. Kimlik siyaseti ile ilgili saplantılı meşguliyet, insanların kalplerinde ve zihinlerinde onları yerleştirdiğimiz kategorilerin ardındaki insanları gerçekten görmelerine yer vermiyor.

İnsanların derisi ve kimliğiyle meşguliyet çok uzun zaman önce başladı, ancak son on yılda oldukça hızlandı. Egonun yoğunlaşmasıyla birlikte, toplumun çeşitli çarpıtmaları sağduyuyu ele geçirdi. Örneğin, transseksüellerin kadın sporlarına katılımını ele alalım. Transseksüel hakları adına kadın hakları ezilmekte ve çiğnenmektedir. Bunun nasıl iyi sonuçlanabileceğini kestiremiyorum.

Bu durumu iyileştirecek sihirli bir formülüm yok, ama bana öyle geliyor ki Amerika’nın sorunlarından biri, kelimenin gerçek anlamıyla olmasa da, hiçbir zaman bir devrim yaşamamış olması. 1917 Rusya’sındaki Bolşevik Devrimi gibi bir devrimden bahsetmiyorum. O günlerde, Ruslar bir devrim için tamamen hazırlıksızdı ve sonuçlar dolayısıyla berbattı.

Aksine, bir devrimden söz ettiğimde, tüm ulusun yaşadığı ideolojik bir dönüşümü kastediyorum. Örneğin Fransız Devrimi’ni ya da çeşitli biçimlerde İngiltere ya da Almanya’da gerçekleşen benzer süreçleri ele alın ve ne demek istediğimi anlayacaksınız.

Derinin ötesine geçemedikçe, size insanların ten rengine takıntıdan başka bir şey kalmaz. Bu tutum daha sonra insanların yaşamlarının her alanına yayılır. Başkalarıyla bağ kurmayı düşünmek yerine, başkaları üzerindeki güce odaklanırlar, bu da onları zenginlik ve güç üzerinde takıntı haline getirir. İşte bu yüzden Amerika’nın Tanrısı dolardır.

Büyümek için, insanların kalpleri özüne kadar sarsılmalıdır. Değerlerine meydan okunmalı ve doğru olduğunu düşündükleri her şeyi yeniden düşünmelidirler. Değişiklikler korkutucu olabilir, ancak olgunlaşmanın ayrılmaz bir parçasıdır.

İnsanlar gerçeği birden fazla açıdan görmeyi öğrendiklerinde, hayata ve özellikle de diğer insanlara karşı daha ciddi ve ılımlı bir tutum geliştirirler. Aksi takdirde, dünya görüşleri değişmeden kalır, tartışmasız kalır ve yüzeysel (ve bölücü) etiketlerden veya güç kazanmak için servet biriktirmekten başka bir şey düşünemezler, ihtiyaçların sağlanmasının ötesinde, daha fazla paranın onları daha mutlu etmeyeceğini fark etmezler.

Sonuçta, aşırı güç insanları yalnızlaştırır ve yalnızlık insanları mutsuz eder. Bu, hayatın amacı olan mutlu olmak ile çelişir.

Bu nedenle, Amerika’nın temellere dönme zamanının geldiğini düşünüyorum. İnsanlar oldukları gibi olmalılar çünkü oldukları gibi iyiler. Kim oldukları hakkında endişelenmek yerine, birbirleri hakkında ne hissettiklerini düşünmeleri gerekir.

Filed under: Birlik, Dünya, Egoizm, Toplum - “Her Şey Derinin Ötesine Geçtiğinde Ne Olur?” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Evrimimizi insan egosu yönlendirir. Egomuz küresel ölçüde birbirine bağlı hale geldikçe, egoist bağlarımız birbirine bağlanır ve kendimizi, herkesin diğer herkesi kendi çıkarına kullanmak istediği bir tür yılan çukurunda buluruz.

Büyüyen ego bizi teknolojik, bilimsel ve sosyal olarak geliştirse de bu hale nasıl geldiğimizi sorguladığımız bir duruma gelmemiz gerekiyor.

Biz geliştikçe kendimizi daha mutlu etmek yerine, egoist gelişimimiz tam tersine yol açar. Bunu kendi lehlerine çevirmeyi başaran birkaç kişi dışında, hiç kimsenin böyle bir gelişme biçiminden gerçekten faydalanmadığını görüyoruz.

Dolayısıyla, sözde “ilerlememizde”, Kabala’nın “kötülüğün farkındalığı” olarak adlandırdığı bir duruma bizi yaklaştırmasından başka olumlu bir şey görmüyorum. Kötülüğün farkındalığı, hedeflerimizin yanlış olduğunu, olumsuz sonuçlara, artan acılara, korkunç bir hayata yol açtığını fark ettiğimizde gerçekleşir ve böyle bir duruma nasıl geldiğimizi sorgulayarak tüm varlığımızı yeniden gözden geçirmekten başka seçeneğimiz yoktur.

Ayrıca, egomuzun bugün küresel olarak birbirine bağlı hale gelmesi ne anlama geliyor ve bu, dünyanın giderek daha tehlikeli hale gelmesine nasıl katkıda bulunuyor?

Kabala’ya göre, gelişimimizi yönlendiren insan egosuna, yalnızca kendi çıkarı için haz alma niyeti nedeniyle “haz alma arzusu” denir. Ne kadar çok gelişirsek, ego o kadar büyük olur ve egoist hedeflerimizin fark edilmesi o kadar güçlü olur. O zaman, bu süreçte dünyayı yok etme anlamına gelse bile, kendimizi dünyadan kazanç sağlamak için giderek daha fazla başkalarını ve doğayı yiyip bitirmek isterken buluruz.

Henüz yolun sonuna gelip topyekün bir savaş başlatmamamızın nedeni, dünyanın sonunu kendi sonumuz olarak görmemizdir. Bununla birlikte, bugün dünyamızda ekonomik, kültürel ve sosyal çeşitli krizler belirmekte ve böylesi bir savaşın patlaması tehdidinde bulunmaktadırlar.

İlerideki ıstırabı hafifletmek ve gidişatı olumlu bir yola çevirmek istiyorsak, o zaman egoist ilişkilerimizi özgecil ilişkilere dönüştürebilecek yeni bir eğitim biçimine ihtiyacımız var. Günlük olarak karşılaştığımız eğitimsel, medya ve kültürel etkileri, bize gerçek doğamızın nasıl işlediğini, bölücülük yerine pozitif ilişkileri takdir etme ihtiyacını ve özgecilik ve pozitif bağın nasıl doğanın temel yasaları olduğunu öğretenlerle değiştirirsek ve sonrasında bunları düzenli örnekler ve alıştırmalar ile uygularsak, o zaman tarihte şimdiye kadarki en büyük geçişe doğru – artan tehlike, belirsizlik, boşluk ve kaygıdan, herkes için uyumlu, dengeli, huzurlu ve mutlu bir yaşam durumuna geçiş yolunda olacağız.

Filed under: Egoizm, Global Kriz, Hayat, Toplum - “Dünyamız Neden Daha Tehlikeli Hale Geliyor?” (Quora) için yorumlar kapalı

Soru: Egoizmde yeni bir aşama ortaya çıktığında kendini iptal etme nasıl yenilenebilir?

Cevap: Kendinizi her zaman dostlarınızın önünde iptal etmeye çalışmalısınız. Sürekli olarak onların önünde kendinizi iptal edip etmediğinizi, ne kadar ettiğinizi ve nelerde edebileceğinizi kontrol edin. Ve o zaman karşılıklı olarak birbirimize dahil olmaya ve böylece Yaradan’ın ifşasına sahip olacağız.

Ancak dostların önünde iptal olma ilkesi temel olmalıdır. Çok hızlı bir şekilde bunu anlamaya ve kabul etmeye başlayan insanlar var ve bunu duymayacak kadar büyük egoizmi olan insanlar da var.

Ben de çok zor bir yoldan geçtim,  egoizmin gücü altında olduğumu hissetmeye başlayana kadar, dostlarımın önünde kendimi iptal etmekle ilgili sözleri duymadım. Bu, birçokları için bir sorundur. Ama aslında bu bir sorun değil; sadece üstesinden gelmemiz gereken ilk adımdır ve bundan kurtulamayız.

Bu nedenle birbirimize yardım etmemiz, örnek olmamız ve ilgili makaleleri okumamız gerekiyor. Özellikle Rabaş, bir grubun önünde kendini iptal etmek için onur, güç ve şerefin  kişinin kendini aşmasına nasıl yardımcı olduğunu yazıyor.

Filed under: Egoizm, Maneviyat, Yaradan - Sürekli Kendini İptal Etme Arzusu için yorumlar kapalı