Ben hükümeti değiştirme taraftarı değildim ama bir kez olduysa, bunu mevcut durumu gözden geçirmek ve bağa doğru ilerlemeye başlamak için bir fırsat olarak görmeliyiz. Bağ, yalnızca ilgili tüm taraflar bağ kurmak istediğinde gerçekleşebilir. Bağı yaratmak için iki adım vardır: 1. Tarafların bağ kurmak istemesi ve 2. Bağ kurmak için yapılması gerekenleri yapmaları gerekir.

İlk adım aslında en zorudur. Nerede olduğumuzu gözden geçirmeyi, ne kadar kopuk olduğumuzu fark etmeyi ve ulusun her kesiminden her rakip birimine yayılan nefretin kabul edilemez olduğuna karar vermeyi gerektirir. Başka bir deyişle, sıkıntılarımız için başkalarını suçlamanın, kendi nefretimizin durumu düzeltmeye katkıda bulunmadığını kabul etmeye geçmeliyiz. Herkes bu sürece katılırsa, bu kendi içinde işleri daha iyiye doğru değiştirmeye başlayacak. Ancak bu bizi çok zor bir sonuca götürecek: İkinci adımı uygulayamıyoruz. Diğer tarafla, tüm sorunlarımızdan sorumlu olduğunu düşündüğümüz tarafla bağ kuramıyoruz. Nefret etmekten vazgeçemiyoruz.

Ancak çaresizlik duygumuz tam da ihtiyacımız olan şey; bu 2. adımın başlangıcıdır. Bu noktada, nefretimizin üstesinden gelemeyeceğimizin farkındayız çünkü o ruhumuzda kök salmıştır; bu bizim doğamızdır, yazıldığı gibi “Bir adamın kalbinin eğilimi gençliğinden beri kötüdür” (Yaratılış 8:21). Bunun Kutsal Kitap’taki bir özdeyiş olmadığının farkına varırız; bu hayatın bir gerçeğidir; o bizim kim olduğumuzdur!

Bu sürecin güzelliği şu ki, o kriz anında, bağ kurmak için hiçbir şey yapmıyormuşuz gibi hissettiğimizde ya da nefretimiz bizden daha güçlü olduğu için bu konuda hiçbir şey yapamayacağımızı hissettiğimizde, gereken tek şey budur – bağın kurulmasını istemek ve bunu gerçekleştiremeyeceğimizin farkına varmak. Hepimiz ya da en azından yeteri kadarımız, onu yeterince çok istediğimizde, görünüşe göre kendiliğinden gerçekleşecek; kalplerimiz birbirimize açılacak ve yeni bir duygu gelecek.

Gerçekliği eylemlerle belirlediğimizi düşünüyoruz, ama aslında onu arzularımızla belirliyoruz. Başkalarının zarar görmesini istediğimizde, berbat bir dünya yaratırız. Başkalarının sevincini istediğimizde, güzel bir dünya yaratırız. Nefret ettiğimizde ama sevmek istediğimizde, kendimizi düşmandan sevgiliye değiştiririz ve etrafımızdaki dünya da bizimle birlikte değişir.

Bu nedenle, ihtiyacımız olan tek şey, iyi bağlar, dostluk, dayanışma veya aklınıza gelebilecek herhangi bir olumlu duygu geliştirmenin önemini zihinlerimize ve kalplerimize yerleştirmek ve bunu ülkenin tüm kesimlerini kapsayan toplum genelinde geliştirmektir. Bu duyguları hissetmek bizim için yeterince önemli hale geldiğinde, onları gerçekten hissetmek isteyeceğiz. Ve gerçekten istediğimizde, bu olacaktır.

Filed under: Birlik, Karşılıklı Sorumluluk, Toplum - “Bağa Doğru Hareket Etme Şansı” (Linkedin) için yorumlar kapalı

Soru: Bazen İsrail topluluğunun doğrudan Yaradan’a yönelik bir niyet olduğunu, bazen de vermek için olan bir arzu olduğunu söylüyorsunuz.

Ayrıca Kudüs’te inşa edilen Tapınağı da (Beit HaMikdash) kutsallık kabı veya ihsan etme arzusu olarak nitelendiriyoruz. Bunların hepsi farklı arzu seviyeleri mi?

Cevap: Bunlar, alma arzusunun ya da ihsan etme arzusunun farklı seviyeleridir.

Soru: Örneğin, Tapınak olarak temsil edilen ihsan etme arzusu ile İsrail Toprakları olarak temsil edilen arzu arasındaki fark nedir?

Cevap: Bunlar arzunun farklı seviyeleridir. Türlü türlü arzularınız varsa, iyi veya kötü bir şey için fark etmez, ve nasıl ki bu arzular farklı seviyelerdeyse, bu da öyledir. Yalnızca ihsan etme arzuları, doğadaki beş seviyenin tümüne karşı doğru tutumu içerir: cansız, bitkisel, hayvansal, insan ve Yaradan.

Filed under: Uncategorized - Arzunun Farklı Seviyeleri için yorumlar kapalı

İlk kez büyükbaba olduğumda ve torunumu ilk gördüğümde kalbim sevgiyle doldu. Onu kollarımda tuttum; onunla oynamak, onu iyi hissettirecek bir şeyler yapmak istedim. O zamana kadar hiç böyle bir duygu yaşamamıştım.

Sevgi, bu dünyada olmamızın sebebidir; dünyanın yaratılma sebebidir. Ancak büyükbabanın toruna olan içgüdüsel sevgisi gibi doğal sevgiden farklı olarak, yabancılar arasında sevgiden ziyade doğal direnç, yabancılaşma ve düşmanlık vardır.

Ancak hayat tam da bu duyguların üstesinden gelinerek şekillenir. Her canlı, dirençleri ve zorlukları aşarak gelişir. Bu “engeller” büyüme ve gelişme ihtiyacını yaratır. Zorluklar ve dirençler olmasaydı, evrim olmazdı ve insanlar asla var olmazdı.

Bu nedenle başkalarından ayrılma, onlara yabancılaşma ve düşmanlık duyguları olumsuz duygular değildir; onlar büyüme için kaldıraçlardır. Onların üzerine yükselmek ve büyümek istemediğimizde onları olumsuz olarak görüyoruz. Onları reddetmek ve onlardan korkmak yerine, büyümek ve kendimizi geliştirmek için fırsatlar olarak görseydik, onları memnuniyetle karşılar ve onlardan çok faydalanırdık. Üstelik onların üzerine yükselerek, o “engellerin” ortaya çıkmasından önce sahip olduğumuzdan daha büyük ve daha sıkı bir bağ oluşturabilirdik.

Örneğin, insan vücudunun karmaşıklığına kıyasla tek hücreli bir yaratığın karmaşıklığını düşünün. Onlar kıyaslanamaz. İnsan vücudu gibi karmaşık bir sistemin yaratılmasının nedeni, tam da tüm karmaşıklık düzeylerinin insan organizmasını oluşturmaya gelmeden önce karşılaştıkları engellerdir. Bu nedenle, bir anlamda, yaşamlarımızı, varlığımızı, bizden önceki seviyelerde ortaya çıkan nefret ve ayrılığa “borçluyuz”.

Bu bize, bugün aramızda ifşa edilen nefretle yüzleşme görevimizden kaçamayacağımızı öğretmelidir. Nefret, evrimi ve daha büyük birliği teşvik etmekten başka bir nedenle ortaya çıkmaz. Direnişimizle yüzleşmekten ve yeni ve daha sert nefret seviyesinin üzerinde birleşmekten kaçınırsak, kendi türümüzün evrimini engelleyeceğiz ve bunun bedelini ağır ödeyeceğiz.

Gezegenimizi saran toplumsal krizlere karşı tavrımız bu nedenle aile içinde olduğu kadar doğal değil, bilinçli ve niyetle olmalıdır. Kendimizi aile gibi hissetmediğimizi kabul etmeli, aile ilişkilerini örnek almak için çaba göstermeli ve aramızda bu tür ilişkiler kurmak için birlikte çalışmalıyız.

Buradaki anahtar kelime “birlikte”dir. Karşılıklı yabancılaşmanın üstesinden gelmek, nüfusun tüm kesimlerinin katıldığı karşılıklı bir çaba ile olmalıdır. Aksi takdirde, bir parça diğerini sömürecek ve tüm başarı bir iskambil destesi gibi yuvarlanacaktır. Gerçekten tek bir aile gibi hissedene kadar, ayrılığımızın üzerinde birlik oluşturmanın ne kadar önemli olduğunun bilincini yerleştirmeliyiz. Bugün hayatlarımız ve sevdiklerimizin hayatları buna bağlıdır.

Filed under: Birlik, Sevgi, Toplum - “Bir Büyükbabanın Kalbi” (Linkedin) için yorumlar kapalı