Rabaş, ‘‘Dostların Önemine Dair’’: Fakat kişi, kendi erdemlerinin ve niteliklerinin dostununkinden daha yüce ve daha iyi olduğunu görebiliyorsa, dostunu nasıl kendisinden daha yüce olarak düşünebilir? Bunu anlamanın iki yolu vardır:

1) Kişi mantık ötesi inançla gider: Bir kez onu dost olarak seçtiğinde, onu mantık ötesi takdir eder.

2) Bu mantık dâhilinde daha doğaldır. Eğer diğerini dostu olarak kabul etmeye karar verdiyse ve onu sevmeye çalışıyorsa, o zaman aradaki sevgi vasıtasıyla sadece iyi şeyleri görmek doğaldır. Dostunda kötü şeyler olsa bile onları görmez. Şöyle yazıldığı gibi; “Sevgi tüm günahları örter.”

Soru: Her bir yol için eşsiz olan nedir: dostlarla mantık ötesi mi yoksa doğal gelişime göre mi çalışmak?

Cevap: Mantık ötesi inanç, kişi diğerlerini kendisinden daha büyük, Yaradan’a daha yakın olarak görmek için yukarıdan bir güç aldığında ortaya çıkar. Bu nedenle, onlara daha fazla saygı ve özenle davranmaya başlar, sanki Yaradan’la benzerlikteymiş gibi, daha ihtiyatlı hale gelir.

Yavaş yavaş, Işığın, onu böyle yapmasında zorunlu kıldığı gerçeğine dayanarak hareket ederek, öğretmenine ve dostlarına karşı, onun ruhsal ilerleyişi ile ilgili olan her şeye karşı tutumu, onun daimi/kalıcı koşulu haline gelir.

Kişi değişir ve kişinin daha önceden hissettiği yukarıdan gelen etki, görünüşte dağılır ve hayatına entegre olur.

Soru: Bu iki yol hakkında, kendimizi endişelendirmemeli miyiz?

Cevap: Sadece beklenti içinde olmalıyız, ihsan etme gücü olan üst Işığı alma umudunda olmalıyız. Bizim çalışmamız, bir çocuğun oyuncak arabalarla, bebeklerle, vb. ile bir yetişkinin oynadığı gibi, şimdiden işin içinde olmayı istediğimizi göstermektir.

Soru: Işık, kendi etkisiyle içimizde neyi değiştirir?

Cevap: Çevre ve Yaradan ile olan ilişkimizi değiştirir.

Ortak amacımız için, dostu doğru şekilde kullanabileceğimi anlarım. Kural olarak, onu zaten çabalarımın uygulaması için bir nesne olarak değil, Yaradan’ın bir parçası olarak görürüm. Ne de olsa, doğrudan Yaradan’la bağ kuramıyorum, ama dostla kurabiliyorum. Dost, Yaradan tarafından bana gönderilen, uygulamalı çabalarımın adeta dışsal bir alanıdır.

Soru: Neden dostumu, mantık içinde görmek mantık ötesi inanç içinde görmekten daha iyidir?

Cevap: Bu daha doğaldır, çünkü mantık ötesi inanç yeni bir dereceye girer. Sanki Yaradan’la ilişki kurmuşum gibi, dostumla ilişki kurmamı sağlayan gücü alırım. Kendimi, değiştirecek ve ıslah edecek bir şeyleri olan tek kişi olarak görürüm. Diğer herkes, gerçekten O’nunla yapışma içinde olduklarından, sadece Yaradan’ın isteğini yerine getiriyorlar.

Bundan şu sonuç çıkar ki mantık ötesi inancım doğal halime dönüşür.

Two Paths Of Spiritual Work

Filed under: Yaradan | Manevi Çalışmanın İki Yolu için yorumlar kapalı