Soru: Yaradan ile form eşitliğini istemeliyim ancak bunu nasıl hayal edebilirim?

Cevap: Form eşitliği eşit demektir. Bu içsel olarak bir başkasından tamamıyla farklı olduğunuz anlamına gelir ancak üçüncü bir şahısa göre aynı tutum içinde davranıyormuşsunuz gibi görünür, dışarıdaki biri için aranızdaki ilişkide form eşitliği vardır.

Bu sadece biçimdedir. Farklı arzulara, farklı düşüncelere sahipsiniz, her şey farklıdır ancak kendinizi eşit bir formda sabitlersiniz.

Eğer kendimi birisine benzetirsem, bu ona eşit olduğum anlamına gelmez. Eğer tamamıyla onun gibiysem birbirimizle iletişim kuramayız. İkimiz de balıktan nefret eder, kırmızı eti severiz bu yüzden birbirimize verecek hiç bir şeyimiz yoktur.

Ona sahip olduklarımı vermeliyim, o da bana sahip olduklarını vermeli. Burada bir çeşit uyuşma olmalı, birbirine dahil olmuş bir erkek ile bir kadın gibi. Ve daha sonra ihsan eden ve alana göre bir uyumluluk olur.

Yaradan ile form eşitliğine bana vermek istediği her şeyi alarak ulaşırım. O’na ihsan ettiğim için, ikimiz de birbirimize ihsan etmiş oluruz ancak O’nunla O’ndan alarak temas kurabilirim. O’na karşı bir dişi gibiyim ve O Zer Anpin’dir.

Eğer alışım sadece O’nun içinse, bu ihsan etmek gibidir. Gelin damata bir hediye vermek isterse, bu önemlidir, bu gelinin damattan alması gibidir.

Form eşitliği çok karışık bir kavram haline gelir. Kendi arzumun içinde Yaradan’ın bana vermek istediği her şeyi almayı istemeliyim ve O bana Sonsuzluk Dünyasını vermek ister, Sonsuz Işığı. Ancak benim niyetime göre, bu tersi olmalıdır, O’nun bana verdiği kadar vermeyi istemeliyim.

Eylemlerimiz farklıdır, ben alırım ve O verir ancak niyetimize göre bu tersidir, aslında veren benim ve O zevk alır. Bu sayede durumu kurtarırım çünkü başka türlü O’na memnuniyet veremem. O’na memnuniyet verme şansım sadece bu şekilde olur.

Sadece O’nun her şeye sahip olduğunu kabul ettiğim koşulda O memnun olabilir, tıpkı taşıyamayacağı kadar sütle O’nu memnun etmek isteyen bir inek gibi.

Filed under: Maneviyat - Yorum yapılmamış→

Soru: Duamızı nasıl oluşturmalıyız? Üsttekilere, atalara, gruba yardım için bir talepten başlamalı ve kendimizden sadece duanın sonunda mı bahsetmeliyiz?

Cevap: Duamızı tam olarak bu biçimde şekillendirmemiz lazım ve bunu öğrenmeliyiz. Fakat şimdilik, grubun merkezinden geldiği sürece Yaradan’a istediğiniz her biçimde dönebilirsiniz. Kolektif talebimizi giderek daha düzgün biçimde şekillendireceğiz.

Dua basit bir talep değildir. Kendinizi birçok aşamadan kurulu giderek daha hassas bir tutum içine koymak zorunda kalırsınız. Her talep bir uçta sizi bağlayan adaptörlerin, bağlantıların bütün bir zinciridir ve daha sonra talebinizi bir çok kez işler ve sizi bir üst seviyeye adapte eder.

Bu sistem bir bütündür. Dua sadece kelimeler değildir fakat iki kabın düzenidir (bir harf bir kap olduğu için), bir yanda sizle ve diğer bir yanda Yaradan’la uyumludur. Sizinle ilgilenen Bina’daki ZAT‘dan başlayarak, kabuğun dünyalarının sisteminden yükseltirken katıldığınız Malhut’a kadar bu zinciri inşa etmek zorundasınız.

Bunu yapmak için, 22 harflik (İbranice) alfabesini ve “MNTZPCH”ın son beş harfini kullanmanız gerekir, bu sayede doğru bir biçimde düzenlenmiş harflerden oluşan manasına gelen manevi kaplar formunda olan duanız, Yaradan’ı, Bina’daki ZAT’ı edinirsiniz.

Bunu nasıl yapacağımızı bilmeyiz ancak tecrübeyle duamızı oluştururuz. Tapınak döneminde yaşamış olan Kabalistler bizim için Siddur’u (dualar kitabı) hazırladı. Tapınak zamanı Kutsal kapların var olduğu, Malhut ve Bina’nın birbirine bağlı olduğu bir zamandı. Ev Malhut’dur ve Tapınak ise Bina’dır.

O zamanın yüce Kabalistleri büyük Knesset’i (meclis) oluşturdular, bu onların tek bir kapta bağlandıkları ve büyük bir manevi edinim, yücelik, seviyesinde oldukları manasına gelir. Bize Siddur’u hazırlayanlalar onlardır.

Biz bu duaları bir gün edineceğiz ancak Kabalistler onları bizim için önceden yazdılar. Onları anlasak da anlamsak da, onları ifade edersek, bu şekilde düşünerek bile ilerleyebiliriz. Eğer duaları doğru biçimde okursak, bu talepleri manevi bir yolla algılıyoruz demektir, onların içerisinde büyük şeyler görebiliriz.

Kabalistler taleplerini iki yolla ifade ederler: birincisi, harflerin sıralaması manasına gelen kelimelerle ve diğer bir yol ise basitçe dolgusu olan harfler, semboller biçiminde. Her kelimenin formu, özel bir safhada, özel bir Reşimo (izlenim) ile birlikte On Sefirot manasına gelen tüm bir HaVaYaH’tır; ve duaları yazmalarının nedeni budur.

Benim işim Işık için gerekli her şeye, gruba, Rav’a, kitaplara, dağıtıma bağlanmaktır. Başka bir yol yoktur ve bunlar yeterlidir.

Filed under: Dua, Grup - Yorum yapılmamış→

Soru: Grubun gücü bana dağıtım yaparken ve fikirlerimizi insanlara anlatırken yardımcı olabilir mi?

Cevap: Elbette, bu grubun gücü adı verdiğimiz bizi etkileyen genel kuvvettir. Ama aslında, bu işleyen ışığı işleten bizleriz. Biz grubun ve dostların gücünü kullanırız ve bağa olan arzumuzla, üzerimizde işlemeye başlayan Işığ’ı çekeriz ve daha sonra başarılı oluruz. Her şey Yaradan ‘dan geçer, genel kuvvetten.

Arzuyu ben işletirim, arzu Işığı işletir ve Işık arzuyu işletir. Bu nedenle, her eylemden sonra Yaradan’a şükretmeliyiz çünkü nihayetinde her şeyi yapan O’dur. Ancak ben arzuyu işletirim ve bunu yaparak O’nu bunu yapması için işletirim.

Bir arzu bir arzuyu etkileyemez. Bizler bir diğerini etkiliyoruz derken bile, bu doğrudan etki değildir ancak sadece Yaradan yoluyla, Işık vasıtasıyla olan etkidir. Doğrudan bağ kuramayız ve küçük parçalarla aramızdaki işbirliğini işleten Işık’tır.

Filed under: Maneviyat - Yorum yapılmamış→

Tüm yaratılışı, tüm realiteyi resmeden üst kuvvete dönmek için O’nunla grubun merkezi yoluyla konuşmak dışında başka bir yolumuz yoktur. O’na kendi başıma dönemem ve yakarışım O’na ulaşmaz. Asırlardır insanların Yaradan’a yakardığını görürüz ancak talep ettikleri şey ne olursa olsun, hiçbir şey gerçekleşmez, hiç bir cevap veya tepki yoktur.

Yaradan O’nunla doğru biçimde konuşmadığımız için bize cevap vermez. Yaradan sabit bir sistemdir, doğanın değişmez kanunu. Bu dünyanın kanunları gibidir. Herkes onunca kattan düştüğümüz zaman ağlayıp, yakınmanın kişiyi düşmekten ve kazadan kurtarmayacağını bilir.

Aynı şey Yaradan ile birlikte meydana gelir. İyi ve nazik gözükmeye çalışan biri gibi bizi affedeceğini, bize merhamet edeceğini, bize cömertliğini göstereceğini umut ederek O’na insanlara ait olan zaafları atfetmeye çalışırız, ancak bu olamaz! Yaradan doğanın genel kanunudur ve doğanın merhameti yoktur.

Eğer doğayla, Yaradan’la nasıl bir ilişkide olacağımızı bilmesek, hiç bir şey bize yardım etmez, şimdiye kadar olan şey de budur. Kabala, bununla beraber, bize nasıl davranmamız gerektiğini öğretir. Ve daha sonra bu kanunların çerçevesi içinde nasıl yöneteceğimizi ve onları nasıl kullanacağımızı bilebiliriz.

Bu yüzden kendiniz ve dostlarınız için üzülmemelisiniz tam tersine genel kuralı korumak ve doğru biçimde kullanmak niyetinde olduğumuzu anlamalıyız. Ancak bunu yapmak için, kendimizi bu kanuna adapte etmeliyiz. İsteyelim veya istemeyelim, ilerde istemek zorunda kalacağız.

Filed under: Dua, Maneviyat - Yorum yapılmamış→

“Vayikra” (Tzav), 6:9: Ve Harun ve oğulları ondan geriye ne kalmışsa yemelilerdir. O, mayasız ekmeğin, kutsal yerde olması gibi yenmelidir; onu Buluşma Çadırı’nın avlusunda yemelilerdir.

Harun, Büyük Kohen’dir. Kohen, ekmek, işlenmiş un ve tütsü, kişinin içindeki ihsan etme niteliğini sembolize eder. Bu, herkesin kendi en iyi niteliklerini aldığını ve bu nitelikleri diğerlerinin faydasına olacak olan, ihsan etmeyi tamamlamaya getirdiği anlamına gelir.

Fakat Bina seviyesinde, tam ihsan etme niteliğinde olduklarından dolayı sadece Harun ve oğulları mayasız ekmeği, Matsa’yı yiyebilirler. Geriye kalan ve bu seviyede olmayanların hepsi, almak için yiyecekleri için bu yiyeceği yiyemezler ve bu da manevi ölüm olarak değerlendirilir.

Bu yüzden, Harun ve oğulları öğün-sunu üstüne çalışarak yükselirler ve tüm diğerleri düşerler.

24 Mayıs 2014’de yayımlandı  
KabTV’den “Sonsuzluk Kitabının Sırları, 12/10/13

Filed under: Maneviyat, Tora - Yorum yapılmamış→

Soru: Yaradan, yolda bana nasıl yardım eder? Eğer, her zaman beni havada asılı bir şekilde terk ederse, o zaman nasıl gelişebilirim ki?

Cevap: Yaradan, seni asılı bir şekilde havada asılı bırakmaz. O, tüm varoluşunu, hayatını düzenler, Işık, kabın önünde bekler ve aralarındaki boşluk, ki bu sizin kafanızı karıştırır, yavaş yavaş ifşa olur. Ve aynı anda, O’ndan başkası yok demeye çalışırsanız, o zaman Işık’ı kap ile birleştirir.

Sadece olan şudur ki, bu bağlantı, içinizde henüz bir başarı, bir edinim olarak hissedilmez. Halen, Işık ve kabı tıpkı, voltajın 220 volta ulaşacağı zaman yanan bir lambanın ifşa edileceği şekilde bir koşula getirmemişsinizdir. Ancak, aynı anda da, siz sadece 50 voltluk bir gerilim vermişsinizdir bu yüzden de lamba yanmaz. Çünkü gerilim lambanın yanmasına yetecek kadar güçlü değildir.

24 Mayıs 2014’de yayımlandı  
Günlük Kabala Dersinin 1.kısmı,  14 Mayıs 2014,  Baal HaSulam’ın yazıları.

Filed under: Maneviyat - Yorum yapılmamış→

Baal HaSulam, Şamati, Makale 11, “Titreten Neşe”: Dolayısıyla, sevgi olan yerde, korku da olmalıdır, oyuk olan yere korku denir. Sonuç olarak her ikisi de olduğunda bütünlük vardır. Yoksa her biri diğerini iptal etmek ister. Sevgiye varoluş denirken, korkuya ölüm ve oyuk denir. Ancak ikisi bir arada olursa bütünlük olur. Buna aynı zamanda “iki bacak” denir ve kişi sadece iki bacağı varsa yürüyebilir.

Tüm çalışmamız iki çizgi üzerine yoğunlaşır: sağ, sol ve Yukarı’dan gelen orta çizgi. Burada aşağıda, öncelikle bütünlüğümüz için endişelenmeliyiz. Daima sağ çizgiye dönmeliyiz ve onunla ilgilenmeliyiz: mümkün olduğunca bütünlüğü hakkında, Yaradan’ın büyüklüğü hakkında, amacın önemi hakkında ve dostların ve grubun büyüklüğü hakkında düşünmek.

Diğer taraftan, durmaksızın bütünlük halinde olmak imkânsızdır, çünkü o zaman ilerleme olmayacaktır; eğer kişi bütünlük halini hiç bırakmazsa, buna her şeyin görünüşte sevgi ve neşe ile kabul edildiği “Haktan yana olan“ denir.

Kişi bu tür bir tutuma kendini suni bir şekilde yükselttiğinde, ne olursa olsun sevinmeye hazırdır. Bu şekilde içindeki eleştirelliği hükümsüz kılar. Yani bu tür bir tutuma adapte olması için kişiyi eğitmek mümkündür. Eğitim kişiyi bir çizgiye yerleştirir, ya sağ ya da sola ve kişi bu çizgiyi takip eder ve durmaksızın bir ilkeye tutunur.

Kişiyi neşe halinde, sürekli sevinç içinde tutan inançlar ve dinler mevcuttur; kişiyi sürekli üzüntü içinde tutanlar, kendine işkence yapmaya zorlayanlar ve bir günahkâr olduğunu hissettirenler de mevcuttur, tıpkı “oturduğu yerde kendi etini yiyen aptal” gibi.

Ancak doğru yolda ilerlemek ve bir insan yaratmak için iki yol buyunca devam edilmelidir ve kişi bunu kendi başına inşa etmelidir. Sağ çizgiyi çevresi ile geliştirmelidir, yapabildiği kadar Yaradan’ın büyüklüğünü tasavvur ederek. Kişi sağ çizgiyi öyle bir dereceye kadar inşa etmelidir ki, Yaradan’ın yücelik hissini sağlayan çevrenin önünde kendinden vazgeçebilmelidir

Yani sağ çizgide olmak, kendinden zaten vazgeçmiş olmak zorunda demektir, bu da sol çizgi sağ çizginin içinde demektir. Bununla eğer kişi, çevresinden edindiği Yaradan’ın büyüklüğü önünde kendini zapt ederse, sağ çizgisini inşa eder; böylece bu çoktan manevi çalışmanın parçası olur ve amacı sadece mutlu hissetmek değildir.

Yazım Tarihi: 19 Ekim – 2012

Filed under: Maneviyat - Yorum yapılmamış→

Haberlerden (Psychology Today): “Yapılan yeni bir çalışmada insanoğlunun sevgi ve dostluk kapasitesinin diğer canlı türlerinden bizi ayırdığını doğrulamaktadır. Virginia Üniversitesi’ndeki araştırmacılar insanların sinirsel bir seviyede onlara yakın olanlara empati ile fiziksel bağlantılı olduğunu buldular.

İlginçtir ki başka bir kişinin yerine kendimizi koyma yeteneğimiz, o kişinin bir yabancı ya da tanıdığımız birisi olmasına büyük ölçüde bağlıdır. … İnsanlar kendilerine öz kimliğe sahip olarak evrimleştiği, sevdikleri ile bir sinir dokusu içinde dokunmuş hale gelmiştir.”

Benim Yorumum: Biz aslında çok daha yakın bağlarla birbirimize bağlıyız, düşüncelerimiz, duygularımız ve eylemlerimizle hepimiz ve her şey için ki tek bir vücuduz – sadece egoizmimiz bizi sahte parçalara ayırmaktadır.

Filed under: Eğitim - Yorum yapılmamış→

Soru: Zohar Kitabı’nda Çadırdan Tapınağın (Tabernacle) kuruluşu sırasında dünyaya armağan olarak sevgi, adalet, huzur ve birlik verilmişti denir.

Cevap: Çadırdan Tapınak (Tabernacle), birbirlerini tamamlayan iki karşıt güç arasındaki ilişkiye ait İlahi bir imtiyazdır.

Dünyamızda sadece nefret, çekişme, ihtilaf ve anlaşmazlık vardır. Bunlar birikip arttıkça, bir savaşa dönüşürler ve her şey bir süre için sessizleşir. Ama huzur ve sükûnet, sadece nefret ve rekabetin sonraki seviyesine geçiş dönemidir.

Maalesef, tarihimiz boyunca insanların diplomasi, etik, yasalar vb. için kendi aralarında farklı çerçeveler kurmak için o kadar uğraşmalarına rağmen, birbirinden nefretini gördüğümüz için, İlahi imtiyaz insan için bilinir değildir.

Geçmişte, bugün olmayan belirli normlar ve davranış kodları vardı. Hiç kimse hiçbir şeyden utanmazdı, hiç kimse diğerlerinden utanmazdı ve rekabet doğal bir şeydi.

Geçmişte, insan ilk sıradaydı, para değil. Esas değerler kişinin kültürel ihtiyaçları ve algısı idi. Kişi bu şekilde yetiştirilirdi.

Ancak bugün, herşey para ile ölçülüyor. Genç insanlar meslek seçerken kendi yatkınlıklarına değil, ne kadar kazandırdığına bakıyorlar.

Biz basit bir şekilde iki karşıt güç arasındaki zıtlığın sonraki basamağına çıkıyoruz ve şimdi çok önemli ve özel bir duruma ilerlemek zorundayız; bu durumda iken nefret, haset, rekabet, ihtilaf, çatışma ve anlaşmazlık içinde yaşayamıyor olacağız.

Bugün herkes direncin herkes arasında hissedildiğine hemfikirdir ve herkes direnci belirli bireyler arasında hissediyor, ama bu kimseyi telaşlandırmıyor, “Ne olmuş? Ben böyleyim ve diğerleri ile bu şekilde bağ kurarım.” Bu çok iyi bir durumdur çünkü gerçeğin ortaya çıktığı yer burasıdır.

Bu nasıl yaşadığımızdır ve bu bizim doğamızdır. İnsanlığın bir kısmı açlıktan ölürken, diğer kısmının yiyeceğini çöpe attığını gördüğümüzde kriz her yerdedir, ama insanlar, “İnsanların açlıktan ölüyorsa ne olmuş, umrumuzda değil” diyerek bunu soğukkanlılıkla görmezden gelir. Merhamet hissetmeyiz bunun yerine herkese karşı rekabet ve nefret hissederiz.

Bu yüzden rekabetin katlanılmaz olduğu bir duruma erişmek zorundayız çünkü aksi durumda iki karşıt güç birbirine o kadar çok yaklaşacak ki, aralarında çıkacak kıvılcımlar bizi yakacak ve bizi varoluşumuzun sonuna taşıyacak.

Bu tehditi doğrudan hissetmek zorundayız, tüm insanlıkla ilgili olarak değil, ama kendimizle ilgili olarak, çünkü biz hiç kimseyi önemsemeyiz, sadece kendimizi önemseriz.

Bu duygu iç “Benimize” ulaştığında, insanlar şu gerçeği anlayacak ve kabul edecek: buradan bir çıkış yolu olması gerekir çünkü doğada bu durumdan çıkmak için bize izin veren bir bölünme noktası bulunmaktadır. Sonra, bizim büyük egoist arzumuz sayesinde, karşıt hal için yolu aramaya ve içimizden talep etmeye başlayacağız. Ve onu bulacağız çünkü kendi aramızda böyle bir direnç yaratmak için bir yöntemimiz varsa, karşılıklı nefret için yaptıklarımızı, sevgiye, adalete, karşılıklı anlayışa ve eşitliğe değiştirebiliriz.

Bütün işimiz budur. Bize bir kafa ve bilgi verilmesinin nedeni budur, böylece karanlıkta bir köstebek gibi ilerlemeyeceğiz, Işık’ın yolu boyunca önümüzdeki hedefi görerek ilerleyeceğiz.

Yayım tarihi: 19 Mayıs

Filed under: Dost Sevgisi, Maneviyat, Tabiat, Toplum - Yorum yapılmamış→

​​David Dubrovsky’in görüşleri (Felsefe Bilimleri Enstitüsünün Rus Akademisi Biliş Teorisi Bölümünde baş bilim adamı, yapay zeka metodolojisi üzerinde Rus Akademisi Bilimsel kurulu eş başkanı): “Ekonomik krizin sabit bir şekilde kötüleşmesi tüketim toplumumuzun bir çıkmaza yaklaştığını ve diğer küresel sorunları göstermektedir. Birçok insan bunun hakkında konuşuyor ve yazıyor. Ama belirleyici bir takım eylemler görülememektedir. Dünya uygarlığının gelişiminin tehlikeli yörüngesini değiştirmek için genel bilinç düzeyimizi değiştirmemiz gerekmektedir.

İnsan doğası kavramı sosyal bireyin niteliklerinin istikrarlı bir kompleks olduğunu ve bütün çağlarda ve tüm halklar arasında olduğu gibi çoğaltılabileceğini ifade etmektedir ve bu da açıkça biyolojik doğamızın koşuluna bağlı olduğunu göstermektedir.

Ana konu insan doğasının olumsuz niteliklerini nasıl değiştirebileceğimizdir: dizginlenemeyen tüketicilik, kişinin diğer insanlara karşı saldırganlığı, aşırı egoist uğraşılar. Küresel sorunların kaynağı bunlara aittir.

​Kesin bir cevabımız yok, muhtemelen olası iki seçenek var:

· İnsan ruhu ve hayatı fonksiyonlarını değiştirmek için insan genomunu yeniden yapılandırarak insan biyolojik yapısını değiştirmeliyiz;

· Ya da bireyin zihnini ve kişiliğini biyolojik olmayan sibernetik bir sisteme aktarma yolunu seçmeliyiz, diğer bir deyişle evrimsel Transhümanizm yolu olan, Antropo teknoloji dönüşümleri ile.

Benim yorumum: Bilim adamları kendi çaplarında doğru düşünüyorlar. Sonuçta, bir insan kendi doğasını kendi kendine değiştiremez, bu sadece onu yaratan aynı kuvveti çekerek mümkündür. Ama bu güç genlerimizde bulunmamaktadır. Her fırsatta kendinden çok diğerlerini göz önüne alacak şekilde, insan eylemlerini yeniden programlayabiliriz. Fakat bir robot (melek) meydana getirmiş oluruz. Şimdi biz her şeyi kendisi için isteyerek hareket eden robotlarız (melekleriz).

Ama gelişim hedefimiz, ihsan ve alma güçlerinin ustaları haline gelebilecek bir duruma gelmek ve bunu toplumun yararına kullanarak, Yaratıcı gibi olabilmektir. Bu değişiklik sadece kendimize (bizde var olmayan) bizden gizlenmiş olan eksiksiz ihsan etme özelliği olan üst ışığı çekerek sağlanabilir. Bu da Kabala’nın bilgelik özü, yöntemidir.

Filed under: Global Kriz - Yorum yapılmamış→