Bir kap sadece kendine ait olan materyali alabilir, o da haz için olan arzudur. Aksi takdirde yaratılış olmazdı. Ancak bu yaratılan, ihsan etmek için alma niyeti ile, Yaradan gibi ihsan etme davranışları da gerçekleştirmektedir, fakat bu ihsan etmeyi alma özelliğine sahip olan kabı vasıtasıyla gerçekleştirmektedir.

İster ihsan etme amacı ile almış olsun ya da tüm alma için arzusuna rağmen, kabının içine hiçbirşey almamış olsun, bu kendi ihsan etmesinin derecesi olarak adlandırılır.

Örnek olarak, altın ve gümüşten yapılmış çatal bıçak takımları olan bir eve bir kutlama amacı ile davet edilmiş olayım. Partiye gelince, ev sahibi bana şöyle demiş olsun: “Senin bir hırsız olduğunu biliyorum, fakat senden bu seferlik kendini tutmanı istiyorum. Bu akşam senin burada olmanı gerçekten çok istiyorum bu yüzden senden bir insan gibi davranmanı istiyorum. Şunu bilmelisin ki sana inanıyorum, lütfen kendini utandıracak hiçbirşey yapma.”

Eve varırım ve tüm gece boyunca tek bir kırıntı bile yiyemem, bir kaşık dondurmanın tadına bile bakamam ya da bir damla şarap bile içemem. Bunun nedeni eğer elime servis takımlarından bir parça alacak olsam onu yerine geri koyamayıp cebime koyacak olmaktan korkuyor olmamdır.

Bu yüzden tüm gece boyunca hiç bir şey yemem, hiç bir şey içmem, hiç bir şeye dokunmam ve herkesin arasında etrafta dolaşırım. Fakat, manevi dünyada olmak için bir çaba sarfederim ve bu çabam için bir ödülü hakederim. Bu, kendimizi durdurmak ve hiçbirşeye dokunmamak ile başlar.

Fakat bu çok zor bir iştir çünkü çok açtım ve susamıştım ve takımdan bir parça çalmak için yani almak için olan arzum ile kıvranıyordum. Bu benim için bu kadar çok değerli bir parçaydı. Tek bir çalınmış parça bile iyi geçirilecek tüm bir sene için yeterli olacaktı. Küçük bir parça maneviyat çalabilirsek, o zaman, bu fiziksel dünyada iyi bir halde varolmamızı mümkün kılacaktır…

Günlük Kabala Dersinin 4.kısmından, 23 Mart 2014, Baal HaSulam’ın Yazıları

1 Nisan 2014’de yayımlandı.

Filed under: Maneviyat | 2 Comments →