Henüz karşılıklı güvence kavramının tüm parçalarını çözmeye çalışıyoruz. Bu güvencenin kefili Yaradan’dır, Üst Güç. Ve bu güç her eylemde ortaya çıkarılmalıdır:  her eylemin başlangıcında, ortasında ve sonunda. Yaradan çok “kıskanç “tır ve eğer O’nu unutursak, bizi anında terk eder ve hemen yere düşeriz çünkü tüm ilerleyişimizin sebebi yalnızca O’dur.

Peki fark nedir? Sonuç olarak, Yaradan tüm doğayı destekler: cansız, bitkisel ve hayvansal seviyeleri. Ama orada O’nunla olan ilişkimize bilinçli olarak iştirak etmek zorunda değiliz. Ancak gelişimimizin insan seviyesinde, her an Yaradan’a yöneltilmeliyiz. Aksi takdirde, eğer Yaradan’a benzer olma (Dome) rüyasını görmüyorsa, Adam ne tür bir adam olabilir ki?

Bu sayede, ilerleyişimizdeki eksik parça hakkında kaygılanmamız gereklidir: Yaradan hakkında! Birdenbire başarılı olamayabiliriz ve ilk başta birliğimizi korumak için bir şeylerin eksik olduğu hissiyatına sahip olacağız. Aslında, her zaman kırılmamızın ifşasıyla başlarız. Ancak Yaradan’ın her zaman her eylemin en başında ve en sonunda ve her anında olması şarttır.

O bizi garantinin kuvveti gibi bağlamalıdır, ıslah eden kuvvet, kendi önümüzde görmek istediğimiz bir örnek,  referans sistemi. O’nu her dostun içinde görürüm ve frambuaz topunun içinde.  Sadece O’nu O’nu ve O’nu görürüm.

Özünde, dostlarla ne için çalışıyoruz? Kendi aramızdaki Yaradan’ın ifşası için! O en önemlisidir, itibarlı konuktur, O’nun için bekleriz, O’nun gelişi için hazır oluruz! Kendi aramızda öyle bir bağ , öyle beklenti ve umutlar hazırlarız ki O gelsin!

Filed under: Kongre | Add Comment/Ask Question→