Bir kural vardır: “Eğer Beni bir gün bırakırsan, Ben seni iki gün bırakacağım”. Bu “bir parçayı ifşa etmek ve iki parçayı gizlemek” kuralına benzer… Bu, kabın inşası için başlangıç niteliğinde bir şarttır.

Kişiye bilerek başarısız olmak gibi bir opsiyon verilmiştir ki bu da “Eğer Beni bir gün bırakırsan” diye adlandırılır ve sonrasında kişinin kendini düzeltmesi için iki gün çalışması gerekir. Bunun anlamı şudur; kişi içinde bulunmuş olduğu seviyeyi bırakır, düşer ve günah işler. Fakat bundan daha da düşük bir seviyeye düşer: Ulaşmış olduğu ihsan etmenin seviyesinin tam tersi olan egoist seviyeye değil, daha da düşük bir seviyeye. Eksi bir (-1) seviyesine değil, eksi ikiye (-2). Ve daha sonra ikinci seviyeye, yani artı ikiye (+2) yükselmelidir. +2 seviyesine eriştiğinde, -3 seviyesine düşer ve daha sonra +3 seviyesine yükselmesi gerekmektedir. Bu şekilde ilerleme kat ediyoruz; tüm bu eylemler ilerleyişimize fayda sağlıyor. Düştüğümüzde iki katı yoğun çalışmalıyız. Esas olan, herhangi bir ödül elde etmediğini gördüğün için hareketsiz hale gelmemek ve sürekliliği kaybetmemektir. Her seferinde dünyevi hayatla bağlantısı olmayan daha büyük bir ödül bulmaya ihtiyacımız vardır. Ödülü herkesin iyiliğine ilişkin ölçmeyi öğrenmeliyiz: Ben ne ölçüde çalışabilirim ve diğerleri alabilir.

Kendime bir fayda sağlamak için değil, diğerlerine fayda sağlamak için çalışmam için gereken yakıtı gittikçe daha fazla aldığım bu yaklaşıma Islah Eden Işığın beni getirmesi için çaba sarf etmeliyim. İlerleyişim bununla ölçülür.

– 18.01.12 tarihli Günlük Kabala Dersinin ilk bölümünden alıntıdır, Şamati.

Filed under: Rabaş | Add Comment/Ask Question→