Cevap basittir: Çünkü maneviyat bize, özümüze, egoistik doğamıza zıttır,

Egoizm bize hükmeder, onu tatmin etmek isteriz. Bu yüzden bize çevreleyen herşeyin dışında, sadece egoizmimizde ne görmek istersek onu görürüz: Hoş birşey ya da en fazla korkutan birşey.

Bunun nedeni, üst dünyaları ifşa etmek isteyen, kendini çevreleyenleri keşfetmek isteyen fakat egoistik algılamasında tespit edilemeyen olarak kalan kişinin, kendisini yeniden incelemeye ihtiyacı vardır. Bu nedenden dolayı çevre kişi için çok önemlidir: Kişinin egoizmin hoşuna gitmeyen ve ona zıt olan algılamasını yeniden inşa etmesine, kişinin kendini algılamanın önemine uydurmasına yardımcı olur. Sonrasında kişi, tüm dünyanın onu her zaman çevrelediğine şahit olabilecek. Bu manevi dünya olarak adlandırılır çünkü bu egoistik olanın üzerindedir.

Görüşlerimiz, bize deneyimlerimizin sonuçları olduğu gibi görünür, fakat onlar egoizmimiz için uygun bilgilerin birikimlerinin sonuçlarıdır ve doğru ya da yalan ne derlerse hiç fark etmez: Bizim için doğru olan görüşümüz ile çakışandır, egoizm.

Her zaman sadece görüşümüzü destekleyene bakarız ve görüşümüze karşı çıkanı reddederiz. Eninde sonunda kendimizi şekillendiririz ve değişmek istemeyiz. Sadece acı çekmek, varlığımızın anlamını bulmak için olan girişimlerimiz ve kuvvetli bir çevre, grup, kişiye objektif olmasına, egoistik algılamasını çevrenin düşüncesi ile yer değiştirmeye yardımcı olacaktır. Ve sonrasında, çevresinde her zaman var olmuş olan üst dünya onun için açılacaktır.

Filed under: Maneviyat | Add Comment/Ask Question→