Cevap: Yoksun olduğumuz şey durumun aciliyetinin farkına varmak. Maneviyata ait olan herşey sadece çaresizlikten, yaşam yada ölümün acil ihtiyacından dolayı farkedilebilinir. Sina Dağında iken olduğu gibi: Ya birlik kuracaksın yada bu öldüğün yer olacak. Kişi, başka bir seçimi olmadığını görene kadar kişisel sevginin bir nebze dahi dışına çıkmaktan acizdir.

Bu nedenle yol üzerindeki her karar güçlü esintiler tarafından ileriye itilmemizi gerektirir: korkular, endişeler, herşeyi kaybetme tehlikesi vs. Bu “ızdırabın yolu” olarak adlandırılır. Sonuçta Yaratan, korunma yada taviz vermeyen doğanın evrensel bir kanununu temsil eder.
Diğer fırsat ise durumu ifşa eden ve bize gerçeği gösteren Işığın yardımı ile ilerlemektir. Ondan sonra herkes, grup, gerçek koşulu ifşa etmek için bir ihtiyaç ve heves hissetsin diye, herkese destek olur, güç verir ve yardımcı olmayı ister.

Eğer ona doğru hep beraber yol alırsak bu bize ızdırap çektiğim durumdaki kadar korkunç gözükmez. Izdırap vasıtasıyla bir egoist olarak kalırım ve önümde yalnızca tehlike görürüm. Ancak, kendimi grubun önünde iptal edersem eğer, ızdırabın yüzde birlik bölümü onları tamamiyle algılamam için yeterli olacaktır.

Dostların önünde başımızı eğerek ızdıraba yönelik hassasiyetimi yoğunlaştırıyorum. Şimdi acı çekiyorum çünkü egoizmin içine batmış durumdayım. Grubun içinde daha hevesli oluyorum ve şimdi eğer egomun yüzde biri bana gösterilirse daha büyük ızdırap yaşıyorum ve onun tam yükünü yaşamış olduğumdakiyle aynı şekilde ondan kurtulmaya hazırım.
Dostların bana verdiği şey bu: yükümü benimle paylaşıyorlar. Bu, servetini uzak bir ülkeye yollaması gereken kral hakkındaki hikayedekine benzer. Egoist hizmetçileri mücevherleri çalarlardı. Bu yüzden her birine sadece bir adet madeni para verdi. Tek bir madeni parayı çalmanın bir anlamı yoktur ve bu yüzden her hizmetçi onu varış noktasına ulaştırdı.

Eğer hep beraber, birbirimizin önünde eğilerek yol alırsak, o zaman bir dünya savaşından geçmemize gerek kalmaz. Çaba harcıyor ve hiç bir şey elde edemiyor oluşumuz gerçeği yeterli; bu zaten yapması gerekeni yapacak olan ızdıraba sebep oluyor.

Sonuçta, yıllar geçiyor ve hala hiçbir şeye sahip değilim. Bu nasıl olabilir? Ne oluyor? Nafile çabalardan kaynaklanan acı bütünleşmeyi yoğunlaştırıyor. Ondan kaçmayı istememiz, manevi bir dereceye yükselmemiz ve kralın hazinesinin kendi payımıza düşen kısmını teslim etmemiz için bu acı yeterli olacaktır.

– 28/10/10 tarihli Günlük Kabala Dersinin birinci kısmından alıntıdır.