Esas problem kişinin, uzun yıllar Kabala çalışmasında halen tüm Işığın insanlar arasındaki bağda realize edildiğini anlayamamasıdır. Bu konsept bizi öylesine çok iter ki her an bunu unuturuz. Bunun dışında zaten herşeyi yapmaya hazırız.!

Yoldaki ilk engel budur. Ve burada, herşey  kişiyi sürekli doğru yolda tutacak çevreyi inşa etmesine bağlıdır. Bizler manevi dünyayı grubun içinde bu bağlantının derinliğinde ifşa ederiz, özellikle de dostlarla olan içsel bağda, dışsal bağda değil. Tüm bunlardan sonra manevi dünya aramızdaki bağlantıdadır.

Bizler bu bağlantıyı sürekli adım adım geliştirir ve aramızda gizli bir şekilde barınan , Yaratan denen, ihsan etmenin genel gücünü elde etmek için Islah Eden Işığı çekeriz. O’nu ifşa etmek istiyoruz öyleki aramızdaki bağlantıyı O düzeltsin.

Ve daha sonra Üst Işığın kendisinin içinde var olan ortak ihsan etmek ve birleşme, arzumuzun içinde ifşa olacaktır yani Kab ve Işık eşitlenecek. Buna yaratılan varlığın Yaratanla bütünleşmesi denir.

Çalışmamızın vurgusu gruba, aramızdaki bağa uymaktır, bu şekilde tüm arzularımız ve düşüncelerimiz, hayvani bedenimizin idamesini sağlamak için en hayati olanlar hariç, diğerlerinin iyiliğine doğru yönelecektir. Ve o zaman bizler,  ihsan etmenin gücünün ifşasını  veya Yaratanın yaratılanlarına ifşasını, bize getirecek olan safhalar vasıtasıyla daha hızlı bir şekilde ilerleyeceğiz.

Burada önemli olan kişinin kendisini amaca yönlendirmesidir, açık ve net bir şekilde çalışmayı tam olarak tanımlamasıdır ki bu da sadece yaratılanlar arasındaki bağdadır. Ve bu durum uzun bir zaman alır çünkü diğer tüm olası yolları, yaklaşımları yani kişinin manevi çalışmasına karşı olan egoizmini ve hayal kırıklıklarını filtrelemek kişinin çok zamanını alır.

Fakat kişi nihayetinde bu kararı aldıktan sonra yani Işık onu bu koşula, yaratılanlar arasındaki bağa yönelttiğinde kişi doğru yolu alır.

24.10.2011 Tarihli Günlük Kabala Dersinin 1. bölümünden, Rabaşın Yazıları

Filed under: Maneviyat | Add Comment/Ask Question→